Από την μια η εμμονή του Κούλη να αποκαλεί στην γνωστή ατυχή συνέντευξη “Σωτήρη”, τον εθνικό μας λοιμωξιολόγο, ενώ μας παρουσίαζαν το εν εξελίξει Θρίλερ της Θεσσαλονίκης. Από την άλλη, η επέτειος της γέννησης του Αλέκου Σακελλάριου. Ο συνδυασμός μας παρέπεμψε σε έναν άλλο εμβληματικό Σωτήρη του ελληνικού star system. Ο Λάμπρος Κωνσταντάρας εμφανίζεται να αποκαλεί με νόημα, Σωτήρη την μοναχοκόρη του Λίζα (Αλίκη Βουγιουκλάκη) στη δημοφιλή ταινία “Η κόρη μου η σοσιαλίστρια” (1967, Αλέκος Σακελλάριος).
Δεσποινίς Σωτήρης και κύριος Αγλαία, λοιπόν, προτού ο ένας μάθει την πραγματική ταυτότητα του άλλου. Εκφράζεται γλαφυρά μέσα από ένα σχήμα «τραβενστικής ονοματολογίας» ο πόλεμος και η έλξη των φύλων. Συγκεκριμένα, η κόρη του βιομηχάνου και σπουδασμένη στο Λονδίνο, που ως εκ τούτου φέρεται να παριστάνει την χειραφετημένη σύγχρονη γυναίκα, έχει αποδεχτεί το πατρικό απωθημένο για γιo και έτσι αυτοσυστήνεται ως «Σωτήρης». Μάλιστα στις συγκρούσεις με τα αρσενικά φαίνεται να υιοθετεί μια μάγκικη διάλεκτο και δηλώνει εμφατικά: ο «Σωτήρης είναι αντράκι …».
Δηλώνει το όνομα («δεσποινίς Σωτήρης») ακόμη και στο αστυνομικό τμήμα, οπότε γίνεται αιτία καγχασμού. Η “Σωτήρης” φορά τιρκουάζ κοστούμι, ενώ ο Παπαμιχαήλ την απαξιώνει αρνούμενος καν να την αποκαλέσει με το όνομα της αλλά προτιμώντας το «κάποια με παντελόνια». Αργότερα θα της πει κατάμουτρα και «είσαι κάτι ουδέτερο».
Από την άλλη, στον αρραγή ανδρισμό του πρωταγωνιστή σημειώνονται κάποιες ρωγμές, που πρέπει να διασκεδαστούν. Συστήνεται, λοιπόν, ως «κύριος Αγλαϊα» για να δώσει έρεισμα στα ερωτήματα περί ανδρισμού του («δεν είχα καμιά αμφιβολία») και να ερεθιστεί («είσαι ικανός να μου κάνεις κάτι εσύ Αγλαϊτσα»).
Στην εκδρομική πορεία ειρήνης στον Μαραθώνα, πέρα από τον λεβέντη – εργάτη με έμβλημα το ζεϊμπέκικο, υπάρχει και το contrast δύο άλλων απορριπτέων ανδρικών συμπεριφορών , σε ένα είδος «διμέτωπου»: από την μια ο ρουφιάνος της εργοδοσίας και από την άλλη ο Άγγλος χίπυ ή πιο περιγραφικά ο «ξεβράκωτος με μούσι».
Το ποντίκι στο κελί είναι ψεύτικο, μια απλή αφορμή για αγκάλιασμα αλλά και η σοσιαλιστική συνείδηση, ως στοιχείο δυναμισμού, αποδεικνύεται “μούσι” επίσης.
Τελικά, η τύπισσα βρίσκει τον δάσκαλο της και εμφανίζεται στο φινάλε σεμνή και νοικοκυρεμένη, ενώ και η αστική τάξη βγαίνει κερδισμένη αφού ενσωματώνοντας τα πιο δυναμικά στοιχεία της αμφισβήτησης, καταφέρνει να αυξήσει την παραγωγικότητα (οικοδομώντας ένα “κοινωνικό συμβόλαιο” με ερωτικές προεκτάσεις) αλλά επιφέρει επίσης ορθολογισμό και κάθαρση δεδομένου, ότι ο ρουφιάνος αποκαλύπτεται και λαμόγιο τελικώς, σε βάρος του Κωνσταντάρα. Ο Λάμπρος με την αρρενωπή κορμοστασιά και τον πομπώδη λόγο, για μια φορά ακόμη υποδύεται τον δυναμικό μεν, καλοκάγαθο δε ηγέτη που απλώς τον έχουν μπαλαμουτιάσει κάποιοι πονηροί συνεργάτες (πχ. Μαυρογιαλούρος /Γκρούεζας).
Ο Αλέκος Σακελλάριος δεν ήταν και ο Μπερτολτ Μπρέχτ, ωστόσο τις στερεοτυπικές του ιστοριούλες τις διηγείτο με τόσο ταλέντο που γελάμε ακόμη και μισό αιώνα αργότερα. όταν και τα παιδάκια που εμφανίζονται στο φινάλε της ταινίας να χορεύουν, θα έχουν βγει πια στην σύνταξη.
Επανερχόμενοι στο 2020 της covid 19, απομένει να δούμε, αν ο Σωτήρης θα αποδειχθεί πράγματι αντράκι ή θα βρει κι αυτός το δάσκαλο του σαν την αναιδή κόρη της αγαπημένης ταινίας.
Πάκης ο Κρης
