Δημήτρης Αργυρός
Ο Μητσοτάκης, παρά το γεγονός ότι ξεπούλησε κοψοχρονιά τον πλούτο της χώρας και μετέτρεψε την Ελλάδα σε «Κολομβία», όπου η μαφία λύνει τους λογαριασμούς της με τα όπλα, μέρα μεσημέρι, συνεχίζει να διατηρεί την πολιτική ηγεμονία.
Οι «ρέπλικες» του Μητσοτάκη
Αυτό συμβαίνει, γιατί απουσιάζει μια πολιτική εναλλακτική λύση τόσο εντός του συστήματος, όσο και εκτός.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ και σε ένα βαθμό και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν με κακέκτυπα του ακροκεντρώου Μητσοτάκη.
Η αριστερά (κομμουνιστική και μη) από την άλλη αδυνατεί και ίσως δεν επιθυμεί να παίξει ουσιαστικό ρόλο. Μένει μόνο η Κωνσταντοπούλου να ξιφουλκεί συχνά δίχως νόημα και κυρίως δίχως προοπτική.
Μόνο από τα άκρα δεξιά του ο Μητσοτάκης δείχνει να δέχεται μια ενδοσυστημική δημοσκοπική πίεση, απόρροια και της Τραμπικής επέλασης που δίνει αέρα στην Ευρωπαϊκή άκρα δεξιά.
Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί και δεν θέλει να επιλύσει τα πραγματικά προβλήματα του λαού, όπως είναι η φτώχεια, η ακρίβεια, η ασφάλεια (η πραγματική κοινωνική ασφάλεια, η οποία είναι απόρροια της διάλυσης του κοινωνικού κράτους, των κοινωνικών δομών και της γενικευμένης ιδιωτικοποίησης των πάντων) και η τεράστια οικονομική ανισότητα.
Αυτός είναι και ο λόγος που ο Μητσοτάκης «τραγουδάει και χορεύει ακροδεξιά άσματα» για να πάρει ψήφους από αυτόν τον χώρο.
Καταρχάς βάζει το τσεκούρι που το λένε Βορίδη να ποινικοποιεί την μετανάστευση και την φτώχεια των κατατρεγμένων. Τον άλλο ακροδεξιό μπουμπούκι τον Άδωνι να προμοτάρει την πλήρη ιδιωτικοποίηση του συστήματος υγείας και με λαϊκισμό να την «πέφτει» στους αγωνιζόμενους γιατρούς και νοσηλευτές. Τον«σημιτοφύρερ Χρυσοχοίδη» να πουλάει θέαμα και καταστολή στους μικροαστούς την στιγμή που η Τουρκική μαφία παίζει τους κλέφτες και αστυνόμους στο κέντρο της Αθήνας.
Το πιο βαρύ φορτίο σε αυτή την ακροδεξιά στροφή το σηκώνει βέβαια ο ίδιος ο Μητσοτάκης.
Το Πανεπιστήμιο σαν εργοστάσιο
Με αφορμή τις ελάχιστες πλέον καταλήψεις χώρων μέσα στο πανεπιστήμιο ( καταλήψεις από φοιτητικές ομάδες της αριστεράς, της άκρας αριστεράς και της αναρχίας) διογκώνει το σχεδόν ανύπαρκτο-από τις εν λόγω συλλογικότητες- κλίμα ανασφάλειας των φοιτητών ( μάλλον για τους ΔΑΠίτες μιλάει).
Και με αφορμή κάποιες ελάχιστες βίαιες ενέργειες -κυρίως «αναρχικών» οργανώσεων- αλλά και το επίσης ανύπαρκτο θέμα των αιωνίων φοιτητών επαναφέρει το θέμα των φοιτητικών διαγραφών.
Απειλώντας ακόμη και τους πρυτάνεις ότι θα τους απολύσει (κάτι που πρακτικά με το σημερινό νομικό πλαίσιο δεν μπορεί), αν δεν υπακούσουν στο κατασταλτικό ντελίριο.
Το 2019 στο πλαίσιο αυτού του ακροκεντρώου ρεβανσιστικού κλίματος-πανεπιστημιακοί ίδιου άθλιου φυράματος με την κυβέρνηση- επιχείρησαν να με διαγράψουν από το μεταπτυχιακό φιλοσοφίας, διότι αν και εργαζόμενος άργησα να το τελειώσω , δεν τους πέρασε….
Πίσω από το κυβερνητικό κατασταλτικό ντελίριο στο χώρο των πανεπιστημίων κρύβεται η απόπειρα μιας ουσιαστικής ιδιωτικοποίησης των συνθηκών και των όρων της λειτουργίας του πανεπιστήμιου.
Κατά αυτούς το πανεπιστήμιο δεν μπορεί πάρα να είναι ο σκληρός ιδεολογικός μηχανισμός του κράτους αλλά και μια απρόσκοπτη υλική δίοδος εξάπλωσης ιών των επιχειρηματικών συμφερόντων. Το Πανεπιστήμιο με άλλα λόγια ως ένα σύγχρονο κοινωνικό εργοστάσιο της «γενικής, συλλογικής διάνοιας», της τεχνολογίας και της επιστήμης.
Για αυτό το λόγο είναι αναγκαία η συνολική επίθεση ενάντια στο μαχόμενο φοιτητικό κίνημα ως αντιεξουσία και ως αντικουλτούρα(όπως αναλύω και στο βιβλίο μου «Ο Ριζοσπαστισμός της Μεταπολίτευσης μια Φιλοσοφική Προσέγγιση») σε μια συγκυρία που το εν λόγω φοιτητικό κίνημα βρίσκεται σε στρατηγική και τακτική υποχώρηση.
Το σχολείο σαν στρατόπεδο
Ο Μητσοτάκης αποφασίζει να εκβιάσει με απόλυση όσους εκπαιδευτικούς αντιστέκονται στην διαδικασία της αξιολόγησης.
Ας σημειωθεί ότι η εν λόγω κυβερνητική μέθοδος αξιολόγησης δεν αφορά την ποιότητα του εκπαιδευτικού έργου.
Αν ήθελε να κάνει μια αξιολόγηση αυτού του τύπου, θα έπρεπε να αξιολογήσει τις σχεδόν άθλιες υλικές υποδομές , άρα οι πρώτοι που θα έπρεπε να απολυθούν θα ήταν η υπουργός Παιδείας και ο Μητσοτάκης.
Η κυβερνητική μέθοδος αξιολόγησης αποτελεί ένα γραφειοκρατικό ιδεολογικό και υλικό μηχανισμό πειθάρχησης και ελέγχου των εκπαιδευτικών και δικαίως αντιστέκονται σε αυτόν. Σε αυτή την φάση έχουν οδηγηθεί στα πειθαρχικά πάνω από 2600 εκπαιδευτικοί με κίνδυνο να χάσουν χρήματα κάποιων μηνών.
Ενώ κάποιοι εκπαιδευτικοί που καθόλου τυχαία ανήκουν στην εκπαιδευτική αριστερά οι οποίοι στάθηκαν μπροστάρηδες στο αγώνα να μην περάσει η διαδικασία της αξιολόγησης και αγωνίστηκαν για εύρυθμη λειτουργία των σχολείων κινδυνεύουν με αργία.
Για τον Μητσοτάκη (Μουσολίνι) δεν επαρκούν τα πειθαρχικά γιατί ο αγώνας των εκπαιδευτικών έχει μπλοκάρει αυτό που ονομάζει αξιολόγηση. Αυτή είναι και η αιτία που εκβιάζει και απειλεί με απολύσεις. Ενώ η υπουργός Παιδείας (μια ΔΑΠιτισα που δεν έχει διδάξει ποτέ και διορίστηκε από το παράθυρο) προαναγγέλλει αυστηροποίηση των πειθαρχικών διαδικασιών και ποινών.
Ο στόχος της κυβέρνησης δεν είναι μόνο να μαζέψει ακροδεξιούς ψήφους αλλά να στριμώξει την δυνατή εκπαιδευτική αριστερά.
Ο στόχος γενικότερα της κυβέρνησης είναι η αριστερά σε όλα τα επίπεδα της κοινωνικής ζωής , το έχει τονίσει και ο «τσεκουράτος» Βορίδης από το 2019.
Πόσο μάλλον όταν αυτό γίνεται στην εκπαίδευση που ιστορικά ήταν πάντα ένα πεδίο έντονων ιδεολογικών, κοινωνικών και ταξικών αγώνων. Ας μην ξεχνάμε τους ιδεολογικούς και πολιτικούς αγώνες για το λεγόμενο γλωσσικό ζήτημα. Η εκπαίδευση και η παιδεία διαμορφώνει( όχι τόσο συνολικά πλέον όπως παλαιά), χαρακτήρες και ιδεολογικές, κοινωνικές, πολιτικές ταυτότητες και είναι φυσικό η κάθε μορφή εξουσίας να θέλει να έχει τον ολοκληρωτικό έλεγχο.
Βία στα σχολεία
Ο Μητσοτάκης έχει «αναβαθμίσει» ένα πραγματικό πρόβλημα διότι τον βολεύει στην ακροδεξιά στροφή του.
Αναφέρομαι στην ενδοσχολική βία που πάντα υπήρχε, έχει αυξηθεί σε ένα βαθμό σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη , αλλά με ένα θεαματικό τρόπο αναπαράγεται από τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ για να παίξει η Μητσοτακική πολιτική του «νόμου και της τάξης».
Η ενδοσχολική βία είναι τμήμα μιας γενικότερης κοινωνικής βίας που με την σειρά της είναι αποτέλεσμα βαθιών κοινωνικών και ταξικών αιτιών. Η κυβέρνηση ούτε θέλει ούτε μπορεί να αντιμετωπίσει τα αίτια που προκαλούν την ενδοσχολική- κοινωνική-βία.
Εφαρμόζει την πολιτική πονάει χέρι, κόβει χέρι, πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι. Κάτι σαν το ποινικό κώδικα του ισλαμικού ιερού νόμου. Αν κλέψεις με το δεξί χέρι θα σου κόψουμε το δεξί χέρι, αν το κάνεις με το αριστερό το ίδιο, κτλ, κτλ.
Η λύση της κυβέρνησης είναι αποβολές και ποινές και όχι η λύση των προβλημάτων. Μπορεί να ικανοποιεί το ακροδεξιό θυμικό αλλά δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα.
Άρση μονιμότητας στο δημόσιο
Μέσα σε αυτό το κλίμα ο Μητσοτάκης επαναφέρει την πολιτική βούλησή του για άρση της μονιμότητας στο δημόσιο τομέα.
Παρόλο που αυτή συνταγματικά είναι αδύναμη και χρειάζεται αλλαγή του συντάγματος που μπορεί να συμβεί σε μια επομένη βουλή, αν μαζέψει τους ανάλογους ψήφους.
Ο Μητσοτάκης το κάνει γιατί βλέπει ότι τσιμπάει το ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο αυτό. Το επιχειρεί γιατί βλέπει και το συνδικαλιστικό κίνημα των δημοσίων υπαλλήλων στην πλειοψηφία του να έχει συμβιβαστεί. Σε αυτό παίζουν ρόλο και οι ξεπουλημένες συνδικαλιστικές ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ηγεμονεύουν στους δημοσίους υπαλλήλους.
Μα σε αυτές τις συνθήκες είναι αναγκαία η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων;
Καταρχάς δεν είναι μόνο αναγκαία η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων αλλά και των ιδιωτικών υπαλλήλων απέναντι στην εργοδοτική τρομοκρατία και αυθαιρεσία.
Η άρση της μονιμότητας δεν θα αυξήσει την παραγωγικότητα και την αξιοπιστία του Δημοσίου τομέα αλλά να ενισχύσει την κυβερνητική αυταρχικότητα.
Η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων θεσπίστηκε συνταγματικά το 1911 για να εδραιώσει ακριβώς την εύρυθμη λειτουργία της δημόσιας διοίκησης.
Πριν από την συνταγματική κατοχύρωση της μονιμότητας η κάθε κυβέρνηση διόριζε και απόλυε με βάση την πολιτική συγγένεια και όχι με βάση την ικανότητα ή την αξία των υπαλλήλων. Η πλατεία Κλαυθμώνος ονομάστηκε έτσι διότι με κάθε αλλαγή κυβέρνησης, απολύονταν οι προηγούμενοι και έρχονταν οι επόμενοι. Στην πλατεία μαζεύονταν οι δύστυχοι υπάλληλοι και έκλαιγαν.
Βέβαια η μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων δεν στάθηκε εμπόδιο στην πελατειακή-κομματική- φύση του σύγχρονου Ελληνικού κράτους. Πελατειακή και κομματική φύση και σχέση που συνεχίζει να υπάρχει τόσο στο δημόσιο όσο και στο ιδιωτικό τομέα.
Όμως η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων όχι μόνο θα δυναμώσει τα πελατειακά δίκτυα αλλά θα απελευθερώσει την κυβέρνηση να ασκεί την εξουσία και την κυριαρχία δίχως αντίσταση και δίχως έλεγχο.
Σκεφτείτε λοιπόν το Μητσοτάκη, τον κάθε Μητσοτάκη, να προσλαμβάνει και να απολύει κατά το δοκούν. Εδώ τώρα και έχει γεμίσει με κομματικούς ανακλητούς την δημόσια διοίκηση, φανταστείτε να μπορεί και να απολύει τους μη δεξιούς.
Για το τέλος
Είναι βέβαιο ότι χρειαζόμαστε ένα αποτελεσματικό αλλά κυρίως δημοκρατικό δημόσιο -κρατικό -τομέα. Όπως μας αξίζει μια παιδεία και υγεία στα μέτρα των σύγχρονων δυνατοτήτων και των λαϊκών αναγκών.
Μέσα στο διάβα των ιστορικών χρόνων οι παραπάνω στόχοι προσεγγίστηκαν μόνο όταν οι λαϊκές μάζες είχαν την πολιτική συνείδηση, βούληση και οργάνωση να ασκούν την δύναμη και την εξουσία τους υπέρ ενός κοινού κοινωνικού / εθνικού καλού.
Το αντίθετο συνέβη, όταν και όποτε ( το πλέον συχνό ιστορικά) μεταβίβασαν την δύναμη και την εξουσία τους σε λαοπλάνους και λαϊκιστές που φορούσαν την «προβειά» του εκσυγχρονιστή, όπως και σε αλλότρια συμφέροντα.
b3sszo