Δημήτρης Αργυρός
Πέθανε ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, που ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος με τις πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές εξελίξεις του τέλους του 20ου αιώνα και των αρχών του 21ου αιώνα, με κορυφαίο γεγονός την είσοδο στην ΟΝΕ και το ευρώ.
Καταρχάς δύναται να υποστηρίξω ότι ισχύουν ταυτόχρονα τα παρακάτω : 1) Η κάθε εποχή έχει τους ηγέτες της. Ο Σημίτης ήταν ο ηγέτης της εποχής, όπου η οικονομία έχει αποικίσει την κοινωνία και την πολιτική.
2) Όσο και ισχυρή προσωπικότητα και να είναι ένας ηγέτης, η ιστορία κινείται από την πάλη των τάξεων και την σύγκρουση των κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων.
3) Ο ηγέτης συμμετέχει με τον ένα ή τον άλλο βαθμό στο ιστορικό γίγνεσθαι και είτε συμβολικά, είτε πραγματικά , δύναται να επηρεάσει μια ιστορική περίοδο ή και εποχή, σε συνάρτηση με την κίνηση των κοινωνικών τάξεων και των μαζών.
Από το πατέρα Μητσοτάκη στο Σημίτη
Στις αρχές της δεκαετίας του 1990 ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» είχε καταρρεύσει,το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου ήταν στην γωνία του ρινγκ, κτυπημένο από το σκάνδαλο Κοσκωτά και η κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη δείχνει αποφασισμένη να εφαρμόσει μια πολιτική νεοφιλελεύθερου σοκ.
Μια πολιτική σοκ όπως την είχε εφαρμόσει ο Ρήγκαν και η Θάτσερ αλλά και ο δικτάτορας Πινοσέτ στην Χιλή, το πρότυπο καθεστώς των πανταχού νεοφιλελεύθερων.
Απέναντι του ο Μητσοτάκης βρήκε μια μαχόμενη κοινωνική και εργατική αντιπολίτευση που πήρε συγκρουσιακά χαρακτηριστικά.
Μια κοινωνική και εργατική αντιπολίτευση που ξεκίναγε από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, τις δυνάμεις της άκρας αριστεράς έως και την ένοπλη αριστερά της 17Ν.
Η εμβληματική μάχη της περιόδου ήταν εναντίον της ιδιωτικοποίησης της «ΕΑΣ», που στάθηκε εμπόδιο στην νεοφιλελεύθερη λαίλαπα του πατήρ Μητσοτάκη.
Παρά την ήττα του Μητσοτάκη και την ανατροπή του από το Σαμαρά, δυστυχώς οι βάσεις της νεοφιλελεύθερης αντεπανάστασης είχαν τοποθετηθεί.
Και ενώ η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση ήταν μια παγκόσμια τάση, στην Ελλάδα καθοριστικό ρόλο έπαιξε η επίδραση της νεοφιλελεύθερης αριστεράς του ΣΥΝ (ΚΚΕ εσωτερικού του Κύρκου) αλλά κυρίως των πεπτοφαλαγγιτών δυνάμεων μέσα από το ΠΑΣΟΚ με ηγετική μορφή τον Κ. Σημίτη.
Στη κυβέρνηση
Οι νεοφιλελεύθερες δυνάμεις μέσα στο ΠΑΣΟΚ διδάχτηκαν από τα λάθη του Μητσοτάκη και δεν επέλεξαν μια κατά μέτωπο επίθεση στα κοινωνικά και εργατικά δικαιώματα.
Οι « νεοφιλελεύθεροι Πασοκιστάν» προερχόμενοι μέσα από τα σπλάχνα της αριστεράς εφάρμοσαν με επιτυχία την τακτική της Γκραμσιανής ηγεμονίας τόσο μέσα στο ΠΑΣΟΚ, όσο και στην κοινωνία.
Το αποτέλεσμα ήταν να μεταλλαχθεί το ΠΑΣΟΚ από ένα κόμμα της ιδιόρρυθμης σοσιαλδημοκρατίας σε ένα κόμμα του ακραίου κέντρου, όπως είναι και το σημερινό ΠΑΣΟΚ.
Για να συμβεί η εν λόγω μετάλλαξη, εκτός των άλλων, ήταν αναγκαία η εξαγορά της ισχυρής -μέχρι τα τότε- εργατικής συνδικαλιστικής αριστοκρατίας μέσα και έξω από το ΠΑΣΟΚ.
Το ιδεολογικό εργαλείο που χρησιμοποίησαν ήταν το ιδεολόγημα του εκσυγχρονισμού για να νικήσουν και τελικά να αλώσουν την κοινωνική και εργατική αντιπολίτευση και να μολύνουν τα κοινωνικά κύτταρα.
Ενός ψευδοεκσυχρονισμού, όπως τελικά αποδείχθηκε στην πραγματικότητα με την γενικευμένη παρασιτική παρακμή.
Η εποχή
Είναι αναγκαιότητα να δούμε το «πραξικόπημα Σημίτη» σε ένα γενικότερο πλαίσιο.
Πρόκειται για μια διαδικασία που εντάσσεται σε ευρύτερους οικονομικούς, κοινωνικούς και παραγωγικούς μετασχηματισμούς, οι οποίοι είχαν ως χαρακτηριστικό την ολόπλευρη χρηματιστηρικοποίηση, την γενικευμένη αλλοτριωμένη εξατομίκευση η οποία θα αποσαθρώσει τις κοινωνικές και εργατικές αντιστάσεις.
Δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τον φαινόμενο του Σημίτη και του ψευδοεκσυχρονισμού, δίχως να μελετήσουμε την εποχή.
Αναφερόμαστε στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου ολοκληρωτικού καπιταλισμού στο οποίο το μοτίβο της Αυτοκρατορίας ηγεμονεύει πάνω στα «έθνη κράτη» , όπου οι οικονομικές ολοκληρώσεις και οι πολυεθνικές εταιρίες έχουν μεγαλύτερη δύναμη από τα κράτη.
Ο Σημίτης και η παρέα του ήταν ένας συνεπής εκφραστής της εν λόγω πολιτικής με κομβικά σημεία το σκάνδαλο του χρηματιστήριο, την ΟΝΕ/ ευρώ, τα σκάνδαλα των μεγάλων έργων και το φαγοπότι των ολυμπιακών αγώνων, τα Ίμια, την παράδοση του Οτσαλάν, την επίθεση στο Ριζοσπαστισμό της Μεταπολίτευσης, μέσα από την δίκη της τότε εκφυλισμένης 17Ν και το “ευχαριστώ” στους Αμερικάνους.
Στο σήμερα
Είναι βέβαιο ότι οι σημερινές παραγωγικές, οικονομικές, κοινωνικές και πολιτικές αντεπαναστατικές συνθήκες πάνω στις οποίες πατάει η ΝΔ του Μητσοτάκη (ένας συνδυασμός ακροδεξιάς, παραδοσιακής δεξιάς και Σημιτικού ΠΑΣΟΚ) είναι εξέλιξη της μόλυνσης του «μικροβίου Σημίτη».
Αυτού που υπήρξε η πιο συνειδητή έκφραση των επιθετικών κεφαλαιοκρατικών τάσεων, σπέρνοντας τον πολιτικό κοινωνικό και οικονομικό παρασιτισμό. Κάνοντας τους φτωχούς φτωχότερους και τους πλούσιους πλουσιότερους. Μετατρέποντας την χώρα σε μια αποικία της ΕΕ, των ΗΠΑ και του χρέους.
Η μόλυνση είναι τόσο διευρυμένη που ούτε η εξέγερση του 2008-2015 δεν κατάφερε να την σταματήσει.
Για το τέλος, ας πάμε στα 1979 όπου ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε «παραιτήσει» τον Κ. Σημίτη από το εκτελεστικό γραφείο του ΠΑΣΟΚ, γιατί του χρέωσε μια αφίσα όπου έλεγε «όχι στην Ευρώπη των μονοπωλίων, ναι στην Ευρώπη των λαών».
Η αφίσα είχε σαφή ευρωκεντρικό ρεφορμιστικό χαρακτήρα, καθώς δεν μπορούσε να υπάρξει μια Ευρώπη των λαών. Η μοναδική Ευρώπη που θα μπορούσε να υπάρξει ήταν και είναι η κόκκινη σοσιαλιστική Ευρώπη.
Και όμως στις σημερινές συνθήκες φαντάζει τόσο ανατρεπτική, αν και είναι αλήθεια πως η σημερινή πολιτική κατρακύλα πάτησε πάνω στις τότε ευρωκεντρικές και άλλες ρεφορμιστικές αυταπάτες.
