Δημήτρης Αργυρός
Τα αποτελέσματα των εκλογών έφεραν γκρίνια και κριτική σε όλα τα κόμματα. Σ΄ αυτό το σημείωμα μας θα αναφερθούμε στην κριτική στο πλαίσιο της ΝΔ.
Τι κόμμα είναι η ΝΔ
Ας σημειωθεί ότι θεωρώ την ΝΔ το στρατηγικό κόμμα της άρχουσας (αστικής) τάξης. Αναφέρομαι σε ένα μαζικό κόμμα που είναι ενότητα και υπέρβαση της παλαιάς παραδοσιακής αντικομμουνιστής δεξιάς , του ιστορικού αντικομμουνιστικού κέντρου, του ΠΑΣΟΚ του Σημίτη και μιας μεταμοντέρνας τεχνοκρατικής κεντροδεξιάς/ κεντροαριστεράς.
Η μεγάλη κεντρική επιτυχία της ΝΔ ως το στρατηγικό κόμμα της σύγχρονης κεφαλαιοκρατίας είναι ακριβώς αυτή η διεύρυνση της πολιτικής και κοινωνικής απεύθυνσης.
Είναι πικρή αλήθεια: Όποιο κόμμα θέλει να κυβερνήσει, πρέπει να συγκροτήσει ένα ηγεμονικό ταξικό και πολιτικό/ κοινωνικό μπλοκ, ενσωματώνοντας αντικρουόμενα ταξικά και κοινωνικά συμφέροντα καθώς και αντίθετες ιδεολογίες.
Και ταυτόχρονα να μπορεί διαρκώς να εξελίσσεται και να αλλάζει μέσα στο χρόνο, ως απόρροια και έκφραση των παραγωγικών και κοινωνικών αλλαγών. Ως ενότητα και υπέρβαση της ιδεολογίας και των υλικών κοινωνικών / ταξικών όρων. Της ιδεολογίας όχι μόνο ως ψεύδους-πραγματικότητας αλλά και ως αντανάκλασης κοινωνικών, πολιτικών και ταξικών δυναμικών και των υλικών όρων στο επίπεδο της παραγωγής αλλά και της αναπαραγωγής της πραγματικής ζωής.
Η κριτική που ασκείται
Η βάση της κριτικής που ασκείται στο Μητσοτάκη έχει σχέση, αφενός με την δικαιωματική ατζέντα της κυβέρνησης του και αφετέρου με το ζήτημα των εθνικών θεμάτων. Ενώ σε δεύτερη μοίρα μπαίνει η τεράστια οικονομική, ταξική ανισότητα, η φτώχεια και η ακρίβεια.
Συμπληρωματικά μόνο και με αφορμή τα πρόσφατα αποτελέσματα στην Γαλλία ο Κ. Καραμανλής ασκεί κριτική στους Ευρωπαίους ηγέτες για την υποταγή τους στο αντλαντισμό και στις ΗΠΑ που έχει ως αποτέλεσμα την συρρίκνωση του κοινωνικού χαρακτήρα της Ευρώπης και την άνοδο της άκρας δεξιάς.
Η κυρίαρχη αντίθεση
Η ουσία όμως της εν λόγω κριτικής είναι πολύ βαθιά καθώς έχει σχέση με την κυρίαρχη ενδοαστική/ ενδοκαπιταλιστική αντίθεση της εποχής μας: Την αντίθεση ανάμεσα στην κυρίαρχη παγκοσμιοποίηση που έχει ταυτιστεί με την Αμερικανοκρατία, τη καπιταλιστική εμπορευματοποίηση, τον δικαιωματισμό, την ισότητα του σύμπαντος των ταυτοτήτων , τον αντλαντισμό, την ολική χρηματιστηρικοποίηση (πχενέργεια), τον τεχνοκρατισμό αλλά και τον πράσινο καπιταλισμό.
Απέναντι σε αυτό το κυρίαρχο καπιταλισμό βρίσκεται ο καπιταλισμός της υπεράσπισης των εθνικών κρατών, των παραδοσιακών κοινωνικών αξιών, του χριστιανικών αξιών απέναντι στο μουσουλμανισμό των μεταναστευτικών ροών αλλά και του παραδοσιακού κοινωνικού κράτους πρόνοιας για τους Ευρωπαίους πολίτες.
Παραμένοντας όμως κατά βάση και εκτός εξαιρέσεων βαθιά φιλοαντλαντικός, αντιΡωσικός, αντιΚινέζικοςκαι φιλοΣιωνιστικός.Πρόκειται για μια καπιταλιστική ιδεολογία που ονειρεύεται την επιστροφή ή την επανεκκίνηση μιας αποικιοκρατικής, ιμπεριαλιστικής, χριστιανικής Ευρώπης με την ανατολή και τους τριτοκοσμικούς μετανάστες σε δεύτερους ρόλους. Είναι η ιδεολογία της νέας Ευρωπαϊκής μεταφασιστικής ακροδεξιάς αλλά και του Σαμαρά και των άλλων Ελλήνων ακροδεξιών εντός και εκτός ΝΔ.
Βέβαια η Ελλάδα δεν ήταν ποτέ μια αποικιοκρατική δύναμη, για αυτό στα καθ΄ημάς η εν λόγω ιδεολογική αντίληψη έχει σχέση με την επιστροφή του «πατρίδα/θρησκεία/οικογένεια», στις νέες συνθήκες.
Ενώ αντίθετα η κυρίαρχη παγκοσμιοποιημένη καπιταλιστική ιδεολογία επιζητά και αγωνίζεται να κρατήσει η δύση τα ηνία των εξελίξεων.
Σε μια εποχή της εκτίναξης των τεχνολογικών δυνατοτήτων, της υπερανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων, της έκρηξης των κοινωνικών, ταξικών αντιθέσεων, της ταξικής και οικονομικής ανισότητας , όπως και των γεωπολιτικών συγκρούσεων στο πλαίσιο ενός παγκόσμιου πολέμου δια αντιπροσώπων.
Στο δια ταύτα
Όπως σε όλα τα αστικά κόμματα έτσι και στην ΝΔ η συζήτηση που άνοιξε δείχνει, ότι έστω και με ένα έμμεσο- αντιφατικό-τρόπο οι αντιθέσεις της πραγματικής ζωής βρίσκουν τον τρόπο να εκφραστούν.
Όχι πάντα για το σωστό λόγο ούτε με το σωστό τρόπο και φυσικά όχι για να επιλυθούν, αλλά για να ενσωματωθούν σε συστημικά αφηγήματα τα οποία και αυτά είναι σε έλλειψη, όχι τυχαία άλλωστε.
Το μεγάλο ζητούμενο είναι η σωστή επίλυση τους, μόνο που αυτό είναι καθήκον μιας πραγματικής αριστεράς, αν και όπου και αν υπάρχει.
