Μια τελευταία- φιλοσοφικού χαρακτήρα- παρέμβαση εν όψει των εκλογών. Με ερώτημα, τι δύναται να σκεφτούμε μπροστά στην κάλπη.
Οι τρεις εγκέφαλοι
Ο άνθρωπος (ως ατομικότητα ή ως κοινωνία, επομένως και ως είδος) σκέφτεται , δρα και αποφασίζει , κατά συνέπεια και ψηφίζει ή κάνει αποχή, με βάση τους τρεις εγκεφάλους που έχει.
Δηλαδή τον άνω εγκέφαλο ή αλλιώς την νόηση, το έντερο που λειτουργεί, όταν γεμίζει το στομάχι και τα γεννητικά του όργανα, με άλλα λόγια το σύμπαν των ανοικτών και κρυφών επιθυμιών του.
Στις υπάρχουσες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες του ολοκληρωτικού καπιταλισμού οι άνθρωποι που ζουν σε αυτό που ονομάζεται δύση , όπως οι κάτοικοι αυτής της χώρας, συνήθως: α) χορταίνουν το στομάχι τους, όχι πάντα με την καλύτερη ποιότητα προϊόντων, β) θέλουν να πιστεύουν ότι ζουν και σκέφτονται αυτόνομα άλλα κατά βάση χειραγωγούνται από τα ΜΜΕ και την κοινωνία του εμπορεύματος, γ) καταπιέζουν τις επιθυμίες τους με αποτέλεσμα είτε να τις μεταθέτουν σε αγορές ή στο στομάχι τους, είτε τις μετουσιώνουν σε μικρές ή μεγάλες ιδέες. Οι οποίες σε κάποιες ιστορικές συνθήκες δημιουργούν αρνητικά ή θετικά γεγονότα.
Σε ιδεατές συνθήκες είναι αναγκαίος ένας συνδυασμός– μια ενότητα μέσα στην διαφορά– και των τριών εγκεφάλων-έτσι ώστε η ιστορία, το δικαστήριο της ιστορίας,να εκδιπλώσει και να πραγματώσει τις δυνατότητες της. Πρόκειται για μια εκδοχή μιας Εγελιανής ενότητας, υποκείμενου και αντικειμένου, μιας δυναμικής ενότητας του υλικού κόσμου, των επιθυμητικών ροών και του κόσμου των ιδεών.
Βέβαια κάποιες φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει την ιδεατή φαντασία και γίνονται θαύματα, κάποιες άλλες φορές όμως η αδυναμία να επικοινωνήσουν οι τρεις εγκέφαλοι οδηγεί στην αποσάθρωση των δυνατοτήτων και στην ιστορική βαρβαρότητα.
Η παρακάνω σχέση των τριών εγκεφάλων υφίσταται και στο σώμα της κοινωνίας και της ανθρωπότητας, στην κοσμική ολότητα.
Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής επικαθορίζει σε απόλυτο βαθμό την υλική βάση, το σύμπαν των συλλογικών επιθυμιών αλλά και τον κόσμο των ιδεών/ ιδεολογιών.
Με τον κόσμο των προσδοκιών, φόβων ή και επιθυμιών (αρνητικών και θετικών)να διαμεσολαβούν ανάμεσα στην οικονομική βάση και την ιδεολογία.
Μόνο που ευτυχώς ο καπιταλισμός κάποτε φτάνει στα όρια του.Είτε ως αποτέλεσμα των εσωτερικών αντιφάσεων του συστήματος είτε ως εξωτερική δράση κάποιων «βαρβάρων», συχνά ως αποτέλεσμα και των δύο παραγόντων. Θέλουμε δεν θέλουμε, να το πιστέψουμε σε αυτή την ιστορική διελκυστίνδα βρισκόμαστε.
ΕΕ : το αληθινό και το ψεύτικο
Ύστερα από το Β΄ παγκόσμιο πόλεμο το ευρωπαϊκό αποικιοκρατικό κεφάλαιο αποφάσισε να συνασπιστεί απέναντι στο Αμερικανικό και στην ΕΣΣΔ. Πρωτεργάτες ήταν δύο πρώην συνεργάτες των ναζί, θέτοντας τις βάσεις για την αντιδημοκρατική λειτουργία της ΕΟΚ και σήμερα ΕΕ.
Στην ΕΕ την πραγματική εξουσία την έχει η κομισιόν , ένα όργανο που δεν εκλέγεται αλλά διορίζεται από τα κράτη και τα οικονομικά συμφέροντα. Είναι η πραγματική υλική, επιθυμητική και ιδεολογική κυβέρνηση της ΕΕ, της Ευρώπης και κατά συνέπεια όλων μας. Την πραγματική υλική/ επιθυμητική/ ιδεολογική εξουσία συμπληρώνει το συμβούλιο και φυσικά η κεντρική τράπεζα.
Εμείς εκλέγουμε το ευρωκοινοβούλιο, ένα όργανο, δίχως πραγματική ισχύ, δίχως πραγματική εξουσία. Ένα όργανο που έχει μικρότερη εξουσία από την εξουσία των εθνικών κοινοβουλίων. Δηλαδή, εκλέγουμε ένα «στομάχι δίχως έντερο», «ένα ομοίωμα γεννητικών οργάνων, δίχως την δυνατότητα παραγωγής επιθυμιών» και ένα «κεφάλι δίχως εγκέφαλο», εκλέγουμε ένα «ζόμπι» που υπηρετεί πιστά τα μεγάλα αφεντικά.
Το υλικό/ επιθυμητικό/ ιδεολογικό σύνταγμα της ΕΕ είναι ο ολοκληρωτικός νεοφιλελευθερισμός που απαγορεύει κάθε είδους διαφοροποίηση. Κατά συνέπεια οποιοδήποτε εθνικήκυβέρνηση ή ακολουθεί αυτή την πολιτική ή βγαίνει στην “παρανομία”. Όπως πχ συνέβη με την Ελλάδα το 2015 με το ΣΥΡΙΖΑ να παραδίδει τα όπλα με το καλημέρα του λαϊκού Όχι.
Τα πράγματα είναι ακόμη πιο ολοκληρωτικά και αυταρχικά. Στο όνομα των ελευθεριών και της δημοκρατίας επιβάλλουν- με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- μια μιντιακή μονοφωνία
Ενώ στηρίζουν σε απόλυτο βαθμό τους φασίστες της Ουκρανίας και τους ναζισιωνιστές του Ισραήλ, μετατρέποντας την Ευρώπη σε πλήρη υποχείριο των ΗΠΑ, σε μια στιγμή ιστορικής καπιταλιστικής παρακμής.
Πως ψηφίζουμε ;
Το γεγονός πως έχουμε αυτό το ολοκληρωτικο πλαίσιο έχει ως αποτέλεσμα ο απλός άνθρωπος να δρα και να ψηφίζει με βάση το έντερό του , αποσπασμένο από τον κόσμο των επιθυμιών ( που παραμένουν χειραγωγουμενες και βαθιά καταπιεσμένες ) και από τον κόσμο των ιδεών, οι οποίες έχουν προσαρμοστεί στα όρια που επιτρέπουν οι εξουσιαστές.
Και πάλι όμως οι συνθήκες είναι τέτοιες , που στις μέρες μας ακόμη και το έντερο μετά βίας λαδώνει για όλο το μήνα. Η αγοραστική δύναμη τωνΕλλήνων είναι λίγο πιο πάνω από αυτή των Βουλγάρων που είναι στο πάτο της ΕΕ. Ενώ φαίνεται ότι τα επόμενα χρόνια θα πιάσει το ευρωπαϊκό πάτο. Τις ώρες που έγραφα αυτό το άρθρο ανακοινώνονταν τεράστιες αυξήσεις στο ρεύμα, μια ακόμη επιτυχία της ΕΕ, των κυβερνήσεων, της χρηματιστηριακής και επιχειρηματικής αισχροκέρδειας.
Η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: Το έντερο που μετά βίας λαδώνει για όλο το μήνα, οι καταπιεσμένες επιθυμίες και η χειραγώγηση των ιδεών είναι το κατάλληλο έδαφος για την επικράτηση πολιτικών καρκινωμάτων , όπως λόγου χάρη η εξατομίκευση, ο ρατσισμός/φασισμός και ο αμερικανισμός .Κατά αντιστοιχία με την τοποθέτηση του Ράιχ για την κοινωνική βιοψυχολογία του καρκίνου.
Από την άλλη πλευρά ο ελιτισμός των χορτασμένων αριστερών, που τοποθετούν τις ιδέες μπροστά από την υλική πραγματικότητα, συνιστά ένα χυδαίο «πλατωνισμό». Και αυτό με την σειρά του ενισχύει και ουδόλως καταπολεμά την χειραγώγηση και την τάση υποταγής.
Για μια σύγχρονη ανατρεπτική, επαναστατική αριστερά αποτελεί αναγκαιότητα ο πολιτικός συνδυασμός ή ο συντονισμός της υλικής βάσης, των επιθυμητικών μηχανών και του κόσμου των ιδεών.
Σε κάθε περίπτωση νηστικό αρκούδι δεν χορεύει αλλά αυτό δεν αρκεί. Είναι αναγκαίο να ξέρει να χορεύει αλλά και να επιθυμεί να χορέψει για την δική του ευχαρίστηση και όχι για αυτόν που θα του βαράει το ντέφι.
