Δημήτρης Αργυρός
Να ποια είναι η κατάσταση μια βδομάδα, πριν τις ευρωεκλογές.
Επικίνδυνες εξελίξεις
Από την μια έχουμε ένα νέο παγκόσμιο καπιταλισμό, με υπερανάπτυξη των νέων παραγωγικών δυνάμεων και την σύγκρουση των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Μια ιμπεριαλιστική σύγκρουση που αποκτά δυνητικά ένα πολύ επικίνδυνο χαρακτήρα.
Με κύρια ευθύνη των ΗΠΑ /ΕΕ/ ΝΑΤΟ που πολεμάει με όλα τα μέσα τον άξονα Ρωσία /Κίνα η παγκόσμια ειρήνη βρίσκεται μπροστά σε έναν τεράστιο κίνδυνο μιας πυρηνικής καταστροφής. Δίχως να έχουμε καμιά αυταπάτη για την Ρωσία /Κίνα η παγκόσμια ειρήνη βρίσκεται σε κίνδυνο εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής πολιτικής των ΗΠΑ /ΕΕ/ΝΑΤΟ.
Ταυτόχρονα βέβαια το σύνολο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων με την ανοχή της Ρωσίας και της Κίνας δίνει αβάντες στο κράτος του Ισραήλ για να κάνει γενοκτονία στην Γάζα και στην Ράφα. Ο αγωνιζόμενος παλαιστινιακός λαός δίνει το παράδειγμα της συνεχιζόμενης αντίστασης και αυτό πρέπει να πάψει για τους παγκόσμιους κυρίαρχους.
Ανάπτυξη και καταστροφή
Σε ένα πιο βαθύ συστημικό επίπεδο ο κίνδυνος της παγκόσμιας πολεμικής σύγκρουσης είναι απόρροια της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Και αυτή με την σειρά της είναι το αποτελέσματα της υπερανάπτυξης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Υπερανάπτυξη η οποία οδηγεί σε ένα ιστορικό δίπολο: Ή θα μετασχηματιστεί σε έναν παγκόσμιο σοσιαλισμό ή σε μια καταστροφή της ανθρωπότητας.
Η υπερανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων σε συνάρτηση με την τεχνολογική απογείωση και την ολοκληρωτική εμπορευματοποίηση των πάντων έχει οδηγήσει σε μια γενικευμένη καταστροφή του περιβάλλοντος.
Προσοχή, τα συστημικά ιδεολογήματα της περιβαντολογικης κρίσης είναι αφορμή για την ευκαιρία ενός νέου κύκλου καπιταλιστικής ανάπτυξης δια της «πράσινης ανάπτυξης».
Όμως αυτό δεν συνεπάγεται ότι η καπιταλιστική καταστροφή δεν υφίσταται, το αντίθετο υπάρχει και είναι γενικευμένη και καθολική. Όσο δε κρατηθούν οι σημερινοί ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης, τα πράγματα θα γίνονται όλο και χειρότερα.
Σε κάθε περίπτωση το παλαιό σύνθημα της Ρόζας Λούξεμπουργκ : Σοσιαλισμός η βαρβαρότητα έχει μετασχηματιστεί σε: Σοσιαλισμός ή πυρηνική οικολογική καταστροφή.
Αναφέρομαι σε ένα παγκόσμιο σοσιαλισμό/κομμουνισμό με πραγματική άμεση εργατική δημοκρατία, καθολική ελευθερία ολων των λαών, εθνών, ανθρωπων, θρησκειών και παραδόσεων. Σε μια οικονομική, τεχνολογική και παραγωγική ανάπτυξη στα μέτρα των ανθρωπίνων αναγκών και επιθυμιών σε σχετική ισορροπία με τη φύση και το περιβάλλον.
Χρεωκοπία / αντίσταση / υποταγή
Η χώρα μας αλλά κυρίως οι άνθρωποι της και πιο ξεκάθαρα οι φτωχές μάζες είναι σε μια παρατεταμένη χρεωκοπία και έχουν παραδοθεί στους χρεοκράτες και στους παγκόσμιους τοκογλύφους.
Αυτό δεν συνεπάγεται ότι ο λαός, οι εργατικές μάζες και πιο συγκεκριμένα οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις της οργανωμένης αντίστασης δεν έδωσαν και δεν συνεχίζουν να δίνουν μάχες. Ανεξάρτητα από το γεγονός πως σε ένα μεγάλο βαθμό είναι μάχες χαρακωμάτων και μάχες αντίστασης αλλά όχι επαναστατικής αντεπίθεσης, τα γεγονότα δείχνουν ότι οι λαϊκές μάζες και η νεολαία δεν έχουν «παραδώσει τα όπλα».
Ταυτόχρονα όμως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε, ότι αυτή είναι η μια πλευρά της συνολικής αλήθειας. Ένα άλλο μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού έχει απογοητευτεί και έχει “παραδώσει τα όπλα” . Επίσης ένα εξίσου σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού δεν αντιστάθηκε ποτέ. Έχει συμβιβαστεί και διαρκώς συμβιβάζεται ακόμη και αν βρίσκεται στα όρια της ανέχειας. Είναι έτοιμο να κάνει τα πάντα για να επιβιώσει. Ακόμη και να “στρατευτεί” σε αλλότριες δυνάμεις και να κυνηγήσει τους θεωρητικά πιο αδύναμους από αυτούς.
Ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε πως όσο αυξάνεται η αλλοτρίωση, τόσο πιο πολύ η δυστυχία δεν φαίνεται μόνο ως κανονικότητα αλλά κ ως λύτρωση.
Η ελπίδα υπάρχει εκεί που φαίνεται ότι έχουν χαθεί τα πάντα
Δεν μπορεί και δεν πρέπει να μας διέπει κανενός είδους πολιτική και θεωρητική κατάθλιψη. Ιστορικά τα πράγματα κάπως έτσι πάντα εξελισσόταν: Στην αρχή υπάρχει μια σχετική μαζική πολιτική πρωτοπορία που την ακολουθούν οι οργανωμένες λαϊκές εργατικές μάζες. Στην συνέχεια έχουμε την ηγεμονία – με τον έναν ή τον άλλο τρόπο- στην λαϊκή/ εργατική πλειοψηφία. Αυτό δεν συνεπάγεται ότι όλος ο λαός ακολουθεί, για αυτό το λόγο κάθε επανάσταση είναι και μια μορφή εμφυλίου πολέμου.
Επειδή όμως βιώνουμε μια διαρκή και αδυσώπητη καθεστωτική κανονικότητα και μια ολοκληρωτική πολιτική και στρατηγική μονοφωνία, έναν κακόφωνο πολιτικό συνδικαλισμό, είναι αναγκαίο να ανοίξει ενας πραγματικός στρατηγικός διάλογος.
Είναι αναγκαιότητα για τις δυνάμεις της πραγματικής αριστεράς- που δεν μπορεί πάρα να είναι η επαναστατική αριστερά- να μιλήσουν στο λαό απλά, αληθινά και κυρίως βαθιά πολιτικά.
Με στόχο την κατάκτηση της λαϊκής και εργατικής εξουσίας που στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί πάρα να έρθει άμεσα σε άμεση σύγκρουση με το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.
