Δημήτρης Αργυρός
Να μου επιτρέψετε να παρουσιάσω κάποιες σκέψεις για το αποτέλεσμα των εκλογών, εφόσον δεχτούμε ότι δεν υπήρξε νοθεία, δεν μπορώ να το υποστηρίξω, γιατί δεν έχω στοιχεία.
Βουβές εκλογές
Οι εκλογές ήταν βουβές, γιατί τελικά ήταν βαθιά δεξιές, ήταν πλημμυρισμένες από αρνητικα πάθη, από το φόβο και την κακομοιριά. ‘Οσο για την ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν αδύνατη να προσφέρει έρωτα, χαρά και αγάπη, ήταν σαν τις ασπιρίνες απέναντι σε ένα γενικευμένο απόστημα ή χειρότερα σε ένα καρκίνο.
Οι εκλογές έδειξαν μια ακόμη μεγαλύτερη ποιοτική μεταβολή εξευρωπαϊσμού, δηλαδή μιας συντηρητικής στροφής των μεσοστρωμάτων, των μικροαστικών στρωματών και της εργατικής αριστοκρατίας.
Πρόκειται για μια εκδήλωση της συνολικής παρακμιακής πορείας της Ευρώπης, η οποία αποτέλεσε την καρδιά της νεωτερικότητας και του Διαφωτισμού, μόνο που δεν ισχύει πλέον.
Ταξικό μπλοκ
Είναι φανερό, ότι υπάρχει ένα σκληρό μπλοκ κοινωνικών δυνάμεων της μεγαλοαστικής τάξης, της εργοδοσίας, της μαφίας, του βαθέος κράτους που φοβίζουν και εξαγοράζουν την σιωπή και την υποταγή υπέρ της ΝΔ.
Υπάρχει ένα 45% περίπου εργατικών, μικροαστικών και μεσοαστικών στρωμάτων, το οποίο δρα με απερίγραπτη κυνικότητα στην βάση του πλέον κοντόθωρου ατομικού συμφέρον τους, το οποίο στις σημερινές συνθήκες «γκαβλώνει» με την σταθερότητα του Μητσοτάκη.
Όπως υπάρχει και ένα 25% της κοινωνίας που ζει σε ένα παράλληλο περιθωριακό σύμπαν και δεν εκφράζεται στις εκλογές (νέα εργατική βάρδια, άνεργοι, μετανάστες δεύτερης γενιάς, πρόσφυγες κτλ). Σπάνιο παραμένει να συμμετάσχει και στις κινηματικές διαδικασίες. Είναι ένα φαινόμενο που το συναντούμε σε όλες τις μεγάλες καπιταλιστικές μητροπόλεις, πρόκειται για το άλλο φαινόμενο της σήψης του ύστερου καπιταλισμού.
Της “πανδημίας”
Στο κοινωνικό σώμα παρά την οργή που προκάλεσαν τα Τέμπη επικρατεί μια εσωτερίκευση της πειθάρχησης, λόγω και της πανδημίας και με ευθύνες της αριστεράς (ρεφορμιστικής, αντικαπιταλιστικής και “επαναστατικής”), οι οποίες εκτός εξαιρέσεων πειθάρχησαν μπροστά στο υπέρτατο αγαθό της υγείας αλλά και στην ουδετερότητα της επιστήμης.
Από το λοκντάουν, στα sms, στα food pass, ένας “Μπουλάς ” και ενας “Τσόδρας” με γωνία “Μωϋσή” δρόμος. Για αυτό δεν είναι καθόλου τυχαίο πως προεκλογικά, παρά το έγκλημα της διάλυσης της υγείας, τους 35000 νεκρούς, δεν άνοιξε κανενός είδους συζήτηση με ευθύνη και του ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς ως αποτέλεσμα της εσωτερίκευσης του βιοπολιτικού ελέγχου, σε συνδυασμό με την απουσία εναλλακτικής, όχι μόνο έχουμε ερωτευτεί παράφορα τον «βιαστή» μας, όχι μόνο έχουμε συνηθίσει το «τέρας» αλλά έχουμε αρχίσει να γινόμαστε «τέρατα».
Η τραγωδία του ΣΥΡΙΖΑ
Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καμία ελπίδα να κερδίσει την ΝΔ για τους παρακάτω λόγους: 1) Σε ενα μεγάλο βαθμό υποτάχθηκε στα στρατηγικά διακυβεύματα της ΝΔ. Δεν κατάφερε να διαβρώσει το ηγεμονικό λόγο του Μητσοτάκη. 2) Δεν έκανε κανενός είδους αντιπολίτευση, περιμένοντας να πέσει ως ώριμο φρούτο, μόνο που λόγω και των συνθηκών της πανδημίας και της οικονομικής χαλάρωσης, ο Μητσοτάκης δεν είχε φθαρεί. Σε ένα μεγάλο βαθμό δεν έχει καν ξεδιπλώσει την ατζέντα του. 3) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα ριζωμένο στην κοινωνία και στους μαζικούς φορείς, όπως η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ ακόμη και το ΚΚΕ. Το ΠΑΣΟΚ διασώθηκε και φαίνεται να παίρνει τα πάνω του όχι μόνο γιατί είναι ριζωμένο στους μαζικούς φορείς αλλά είναι συνδεμένο με την μεταπολιτευτική μορφή του κράτους. Αυτός είναι και ο λόγος που κρατάει ακόμη ενα ηγεμονικό ρόλο αλληλεπιδρώντας ή ασκώντας επιρροή τόσο στην ΝΔ όσο και στο ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε την ευκαιρία να μετατραπεί σε ένα ηγεμονικό κόμμα, όταν πήρε ένα ΟΧΙ, 62% του ελληνικού λαού και το έκανε ΝΑΙ. Όσο δε πασοκοποιείται, τόσο θα μοιάζει με ένα στρεβλό κακέκτυπο του αρχετυπικού ΠΑΣΟΚ, με το ΠΑΣΟΚ να είναι το φάντασμα του παλαιού ΠΑΣΟΚ.
Η υπόλοιπη αριστερά.
Το ΜΕΡΑ25/ ΛΑΕ έπαιξε “το κάνω ρήξη, δίχως να θέλω ρήξη” και όχι μόνο δεν έπεισε αλλά απεναντίας τρόμαξε με την τεχνοκρατική εναλλακτική του. Η αποτυχία του ΜΕΡΑ25 δείχνει ότι η ρωγμή του 2015 έχει κλείσει ανεπιστρεπτί και μόνο ως φόβητρο ή ως παράδοξο μπορεί να φαντάζει πλέον.
Το ΚΚΕ μπορεί να μάζεψε την αριστερή διαμαρτυρία αλλά δεν ξέρω, αν θέλει να την μετατρέψει σε κάτι πιο παραγωγικό και χρήσιμο. Το τοποθετώ με όρους διεκδίκησης της εξουσίας και όχι στην προοπτική, όπου το κίνημα είναι το παν και ο σκοπός τίποτε.
Μπορεί η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α να ανέβηκε σε ψήφους και να διασώθηκε από την κατρακύλα της υπόλοιπης άκρας αριστεράς αλλά απέχει πολύ από το να γίνει ένας μαζικός πόλος της ανατρεπτικής αριστεράς.
Στις επόμενες εκλογές θαρρώ ότι αποτελεί αναγκαιότητα η πιο πλατιά διεύρυνση της, δίχως βέβαια να χάσει την ψυχή της. Έχουν αρχίσει πάλι οι πιέσεις για το ΜΕΡΑ25, κάτι που δεν συνιστά σοβαρή συζήτηση άξια σχολιασμού. Δεν θα ίσχυε το ίδιο σε αυτές τις συνθήκες, αν το ΚΚΕ αποφάσιζε ένα πραγματικό ενιαίο μέτωπο αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς αυτό συνιστά υπόθεση πολιτικής φαντασίας.
Η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α το επόμενο διάστημα θα πρέπει να συζητήσει σοβαρά τις προϋποθέσεις και τις δυνατότητες της μετατροπής της σε ένα σύγχρονο αντικαπιταλιστικό δημοκρατικό κόμμα.
Έχω ξαναθέσει αυτή την υπόθεση και διαρκώς θα την θέτω, καθώς την θεωρώ μια ρεαλιστική υπόθεση. Ακόμη και αν γνωρίζω, ότι με αυτή την θέση μου ή και με άλλες θέσεις βρίσκομαι εντός, εκτός και επιταυτά των μηχανισμών, πληρώνοντας το αντίτιμο μου.
Σε ένα προσωπικό επίπεδο θέλω να ευχαριστήσω, όσους και όσες με τίμησαν με την ψήφο του, διευρύνοντας την επιρροή της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α πέρα από την βαθιά κόκκινη πλευρά της και αυτό είναι το μόνο που με χαροποιεί.
Αποτελεί στοίχημα μαζικότητας της ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α η ηγεμονικη διεύρυνση της σε τόπους, δυνάμεις και ανθρώπους, που είναι κοινωνικά “κόκκινοι”, δίχως να χρωματίζονται έτσι και πολιτικά.
Επίλογος
Τα δύσκολα είναι μπροστά μας καθώς τελειώνει η σοσιαλδημοκρατική διαχείριση λόγω πανδημίας, όπως λενε και τα μεγάλα αφεντικά των Βρυξελλών ή όπως είπε ο Στουρνάρας προεκλογικά.
Μια πολιτικά και κυβερνητικά δυνατή ΝΔ είναι μια επικίνδυνη εξέλιξη. Όπως είπε και ο Άδωνις ο στόχος τους ειναι οι 180 βουλευτές, για να κάνουν τις αναγκαίες συνταγματικές μεταρρυθμίσεις. Δηλαδή, συνταγματικά να ιδιωτικοποιήσουν το κράτος και να αυταρχικοποιήσουν περαιτέρω την πολιτική ζωή. Δηλαδή, τρεχάτε ποδαράκια μου, προτού μας βγει η ψυχή.
