Θωμάς ΝούσιαςΜε τα λόγια καταδικάζουν τη δικτατορία του 1967, με τις πράξεις τους φωνάζουν: «Χούντα, ζεις, εσύ μας οδηγείς!».
Θα μας γεμίσουν πομφόλυγες πάλι σήμερα, επέτειο της 21ης Απριλίου. Μηνύματα-κλισέ της πολιτικής ηγεσίας, copy paste των περσινών και των προπέρσινων, η επιτομή του στόμφου και της κοινοτοπίας. Με κατακλείδα το υποκριτικό «Ποτέ ξανά!».
Μιλάνε με αποτροπιασμό για τους δικτάτορες, ενώ έχουν για κορυφαίους υπουργούς τα ορφανά τους. Τσεκουροφόρος αρχηγός της νεολαίας του Παπαδόπουλου ο ένας, θαυμαστής και συνομιλητής του Παττακού ο άλλος, παλιός χρυσαυγίτης ο τρίτος.
Κατακεραυνώνουν τη χούντα, που με λογοκρισία και φυλακίσεις δημοσιογράφων κρατούσε φιμωμένο τον Τύπο. Οι ίδιοι που φιμώνουν τα Μέσα Ενημέρωσης μπουκώνοντάς τα με δημόσιο χρήμα. Που κυνηγούν να κλείσουν φυλακή όσους δημοσιογράφους τολμούν να ερευνούν και να αποκαλύπτουν.
Δέσμια των συνταγματαρχών η Δικαιοσύνη το 1967-74 (πρώτος πρωθυπουργός της δικτατορίας ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Κων. Κόλιας), θεραπαινίδα των κυβερνώντων στη σημερινή «δημοκρατική» Ελλάδα.
Βασική αρχή του δημοκρατικού πολιτεύματος είναι η διάκριση των εξουσιών. Όταν αυτή καταργείται, η Δημοκρατία πάει περίπατο και ανοίγει ο δρόμος για κάθε λογής χούντες.
Στο τυραννικό καθεστώς δεν ήταν όλοι ίσοι απέναντι στον νόμο.
Στη Δημοκρατία α λα νεοελληνικά είμαστε όλοι ίσοι. Με τους πολιτικούς να είναι… πιο ίσοι, έχοντας εξασφαλίσει την ατιμωρησία τους: νόμοι περί (μη) ευθύνης υπουργών, παραγραφές, ασυλίες, ακαταδίωκτα για τους συνεργούς τους.
Θυμούνται με φρίκη τους εθνικο-παράφρονες υπαίτιους της κυπριακής τραγωδίας. Οι ίδιοι που σήμερα αγκαλιάζουν ημίτρελους υπερπατριώτες, τους χαϊδεύουν τα αφτιά και κατεβαίνουν μαζί τους σε συλλαλητήρια με περικεφαλαίες και Βουκεφάλες.
Έβγαζε λόγους ο δικτάτορας στην Ακαδημία Αθηνών και χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό τις ασυναρτησίες του οι «αθάνατοι».
Στα χνάρια τους και οι σημερινοί άνθρωποι του πνεύματος. Παρακολουθούν απαθείς τα σημεία και τέρατα και γλείφουν την εξουσία μπας και τους πετάξει κανένα κόκκαλο.
Στη χούντα, το ψάρι βρόμαγε από το κεφάλι. Ο «πτωχός πλην τίμιος» δικτάτορας είχε ως μόνιμη κατοικία του τη βίλα-παλάτι του Ωνάση, ενώ Παττακογαμπροί και κουμπάροι έκαναν πάρτι με «Τάματα του Έθνους» και απευθείας αναθέσεις σε έργα-χρυσωρυχεία. Στη σημερινή Ελλάδα, ο πρωθυπουργός έχει υπουργό-δεξί χέρι και εξ απορρήτων του τον γαμπρό του εθνικού μας εργολάβου, ενώ οι απευθείας αναθέσεις σε κολλητούς και κουμπάρους πάνε σύννεφο.
Πολυώροφα τέρατα-μνημεία κιτς, πλατείες με πλαστικά λουλούδια και απείρου κάλλους φιέστες οι άξεστοι χουνταίοι. Τσιμεντώματα μνημείων, ανδριάντες-καρικατούρες και ιερόσυλες «αναπλάσεις» οι σύγχρονοι «άριστοι». Έλλειμμα δημοκρατίας και έλλειμμα πολιτισμού, πάνε μαζί.
Και ο «σοφός λαός»; Τι έκανε στα χρόνια της χούντας το 99% των Ελλήνων; Την πάπια! Οι «φιλήσυχοι» κυρ-Παντελήδες τα έβρισκαν όλα ειδυλλιακά: «Ο Παπαδόπουλος μάς γλύτωσε από τον Αντρέα και τους Λαμπράκηδες! Η εθνική κυβέρνηση μάς φτιάχνει δρόμους!». Αυτά τους έλεγαν τα παπαγαλάκια του ΕΙΡΤ και της ΥΕΝΕΔ, οι Γεωργαλάδες και οι λογοκριμένες εφημερίδες, αυτά πίστευαν.
Τώρα, μετά από μισό αιώνα δημοκρατίας, άλλαξε άραγε κάτι; Έλειψαν μήπως τα παπαγαλάκια, η προπαγάνδα, η παραπληροφόρηση; Απέκτησε μνήμη και κρίση η μάζα;
Σήμερα δεν έχουμε χούντα, κι ας λένε οι ανιστόρητοι φανατικοί.
Έχουμε μια 49χρονη Δημοκρατία ανάπηρη από γεννησιμιού της, που κάποιοι τα τελευταία χρόνια τής έδωσαν τη χαριστική βολή και την κατέστησαν τετραπληγική!
Πώς αλλιώς θα δρούσαν ασύδοτα σαν χούντες και σαν μαφίες τα οργανωμένα συμφέροντα (πολιτικά, οικονομικά, μιντιακά);
Τώρα δεν έχουμε χούντα. Έχουμε χούντες!
Ας είμαστε καλά εμείς οι πολίτες που το φροντίσαμε. Με την ψήφο μας και με την ανοχή μας.
