Τάκης Λιδωρικιώτης
Η ανάγκη της «επιτυχίας με κάθε τρόπο» σε μια καθημαγμένη χώρα, τον οδήγησε στην αμφισβήτηση της τακτικής που επικρατούσε κι οδηγούσε σε ένα ποδόσφαιρο όπου νικούσε πάντα ο πιο δυνατός.
Απέναντι λοιπόν στο εγγλέζικο «WM», από το σχήμα διάταξης των παικτών στο γήπεδο, το δικό του αντισύστημα λεγόταν «λουκέτο» κι έμεινε στην ιστορία με το ιταλικό του όνομα Catenaccio.
Είχε την πανουργία του Οδυσσέα και στόχευε σε επιτεύγματα τύπου Δαυίδ, τα οποία και πέτυχε. Απογειώθηκε το 1961, αναλαμβάνοντας την Milan και φέρνοντας σε δύο χρόνια το πρώτο κύπελλο Πρωταθλητριών στην Ιταλία, κόντρα στη Μπενφίκα του Εουσέμπιο (1963). Το 1969 ακόμη και στον θηριώδη Άγιαξ του Κρόιφ επεφύλαξε παρόμοια τύχη.
Πολλοί θυμούνται το αντίπαλο δέος, τον Ελένιο Ερέρρα που αναδείχθηκε στην αντίπαλη Inter και τελειοποίησε το ίδιο σύστημα. Ελάχιστοι αναφέρονται σε αυτόν μετά τον θάνατο του (1979). Ήταν ο Νερέο Ρόκο!
———————————————————————————
Το ματς ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ στον επικοινωνιακό τομέα είναι ένα Βατερλώ ήδη από τα χρόνια της διακυβέρνησής του. Η δικαιολογία ότι έχει μόνιμα απέναντι του την διαπλοκή είτε κυβερνούσε είτε τώρα που αντιπολιτεύεται, είναι βάσιμη αλλά και ελαφρώς ταυτολογική. Επιβεβαιώνει αυτή η σταθερή εχθρότητα τον θρυλούμενο ανατρεπτικό του χαρακτήρα κι ας σημειωθεί ότι δεν έχουν απομείνει και πολλά που να το κάνουν τόσο πειστικά.
Συνεχίζει ωστόσο να βγάζει μάτι το πώς ο Δαυίδ καταβάλλει όχι κατ’ εξαίρεση αλλά καθ’ έξη τον Γολιάθ. Γιατί την διαφορά πλούτου ιδεών, πνευματικής συγκρότησης, ευαισθησίας, φαντασίας κλπ, ανάμεσα στις δύο παρατάξεις την βλέπει κι ένα μικρό παιδί.
Πόσ0 μάλλον που το φαινόμενο δεν είναι τωρινό. Ξεκινά ήδη από καιρούς εξαιρετικής μειονεξίας για την ΝΔ (μετά από πολλαπλές ήττες, με την χρεοκοπία της χώρας στην πλάτη και με την αποτυχημένη και συχνά απάνθρωπη προσπάθεια εξόδου δια του μνημονίου της περιόδου Σαμαρά-Βενιζέλου).
Αν λοιπόν σε όλα αυτά η εξήγηση είναι η παντοδυναμία των εχθρικών ΜΜΕ, τότε το μόνο που έχουμε να περιμένουμε είναι το να εκλείψει φυσικά κι όχι πολιτικά ο εκάστοτε εκλεκτός της διαπλοκής. Πολύ ηττοπαθές αυτό, οπότε εναλλακτικώς μπορεί κανείς να κοιταχθεί στον καθρέφτη κι αν δεν δει τον Ερμή του Πραξιτέλους, ε ας κοιτάξει τι πρέπει να αλλάξει.
**
Η ισχύς του πολιτικού μηνύματος συνδέεται ισχυρά με το περιεχόμενό του (γνησιότητα, συνεκτικότητα, απλότητα, αυτοκριτική, τεκμηρίωση κλπ). Προφανώς λογικές “αρπαχτής” σε θέματα μείζονος βαρύτητας δεν αδικούν απλώς τα ζητήματα αλλά κλονίζουν συνολικά την αξιοπιστία του εκφέροντος.
Ή ειδικότερα, δεν μπορεί πχ να έχεις ταράξει τον κόσμο στα «δικαιώματα», να έχεις βάλει όλα σου τα λεφτά σε μια υπόθεση θεμελιωδών δικαιωμάτων όπως οι υποπλοκές και υπό την κοινωνική πίεση στους «παιδοβιαστές» να ζητάς πράγματα μη σύννομα.
Ο όρος αυτός της πολιτικής επικοινωνίας έχει όμως περισσότερο την έμφαση στο πολιτικό κι όχι στο τεχνικό/επικοινωνιακό. Θέλω να σταθώ περισσότερο στα θέματα μορφής και τρόπου εκφοράς, επιστρέφοντας έτσι στην ποδοσφαιρική παραβολή της πρώτης παραγράφου.
Εδώ η ομάδα που έχει τους Εουσέμπιο και Κρόιφ πιστεύει ότι θα το πάρει γιούργια, ότι μπορεί να βασιστεί στο προσωπικό ταλέντο και την δημιουργική τους φαντασία και θεωρεί ως «πελάτη» τον καθημαγμένο και εμφανώς πιο αδύναμο παίκτη.
Την ίδια ιδέα έχουν δυστυχώς κι άφθονοι ψευδο-Εουσέμπιο και ψευδο-Κρόιφ που πηγαίνουν απροετοίμαστοι, αυτοσχεδιάζουν επιτόπου, στραμπουλάνε την γλώσσα τους μέχρι να διατυπώσουν την πιο απλή σκέψη. Αλλά εμείς ας πάρουμε ότι πρόκειται για γνήσιους μπαλλαδόρους.
Όταν η πεποίθηση αυτή περί εύκολης φαντεζί νίκης έχει διαψευστεί επανειλημμένως, τι πρέπει να γίνει; Θα περιμένει κανείς να φάει επτά εντός όπως η Εθνική Βραζιλίας (2014) ή θα βάλει μυαλό εγκαίρως; Πόσο ακόμη θα ανέχεται να χάνει από καλοπροπονημένους Μπάμπηδες, Μισέλ και … Μπουμπούκους; Ντροπή πια!
Ο απέναντι μειονεκτικός αντιρροπεί το μειονέκτημα του αποτελεσματικά, γιατί παίζει συστηματικό καταστροφικό παιγνίδι και πετυχαίνει αξιοθαύμαστες νίκες με το πολιτικό catenaccio του
***
Είναι γοητευτικό που ο ΣΥΡΙΖΑ γράφεται από τα μέλη του αλλά δεν είναι η Βικιπαίδεια. Είναι κυβέρνηση εν αναμονή και πρέπει να συμπεριφερθεί αναλόγως κι όχι να αφήνει περιθώρια προσωπικών σολαρισμάτων.
Υπάρχουν εξάλλου παραδείγματα στελεχών που μάλλον από μόνοι τους τα καταφέρνουν μια χαρά αλλά αυτό αναδεικνύει στο γυαλί, όχι κάποιο γονίδιο Δημοσθένη ή κάποια γκραμσιανή μόρφωση αλλά απλώς την άχαρη δουλειά μυρμηγκιού που έχει προηγηθεί.
