Παναγιώτης Τζανετής
Φέτος ο Μάρτης ήρθε κάπως πιο νωρίς, ήρθε από αρχές Φλεβάρη. Στον απόηχο του πρωθυπουργικού ναυαγίου στο Ικάριο και της κατά πλειοψηφίαν αρνητικής εισήγησης των ειδημόνων της Παρασκευής, πρωί-πρωί ο κ Β Κικίλιας το μπουμπούνισε. Μέσα σε διάφορα “ενδεχομένως”, “αν και εφόσον”, “πιθανολογώ”, “θα τους εισηγηθώ να εισηγηθούν” και λοιπά, ωστόσο το είπε καθαρά ότι χρειάζεται το έσχατο μέσο, άμεσα.
Από ότι φαίνεται η κεραμίδα βρήκε πρώτον τον ένοικο του Μαξίμου και φυσικά διάφορους ανευθυνο υπεύθυνους υπουργούς, που περί πολλών τυρβάζουν τώρα αλλά αν τυχόν τα πράγματα στραβώσουν, θα βγουν εκ των υστέρων για να κάνουν “αποκαλύψεις”. Κι αν το κόστος των πρώτων 6.000 νεκρών υποτίθεται ότι κατέστη διαχειρίσιμο, αυτό δεν εγγυάται τίποτε για την συνέχεια. Η συνέχεια είναι αυτή που μυρίζει μπαρούτι κι όχι τα περασμένα, όπως έδειξε και ο πρωτοφανής χθεσινός πολιτικός χειρισμός.
Ο κ Κικίλιας είναι γιατρός, πράγμα που επικαθορίζει την οπτική του για τον θάνατο. Υπήρξε και μπασκετμπολίστας. Σε έναν αγώνα της ΑΕΚ, όπου τα ΜΑΤ έδερναν τους φιλάθλους στην κερκίδα, έκανε την έκπληξη. Πήδηξε στην κερκίδα και συνεπλάκη με τα ΜΑΤ, υπερασπιζόμενος τους δερόμενους οπαδούς της ομάδας του. Η ιστορία, που παρακολουθούσε με το γνωστό της σαρδόνιο γέλωτα, αποφάνθηκε πως εκείνος ο νεαρός μιαν ημέρα θα γινόταν υπουργός των αστυνομικών που απωθούσε. Κι έγινε! Ίσως λόγω ΑΕΚτζίδικων φρονημάτων, η χθεσινή του στάση μου θύμισε εκείνο το επεισόδιο. Βέβαια, πάνω από ιατρός ή παλιός παίκτης τυγχάνει και καθ’ ύλην υπουργός, οπότε σίγουρα κάτι έχει ακούσει και για blame game.
Σε κάθε περίπτωση, λίγες ώρες μετά, ένας Μητσοτάκης πολύ διαφορετικός από τα διαγγέλματα του παρελθόντος, ευπειθώς προέβη στις σχετικές ανακοινώσεις. Τίποτε το πρωτότυπο, θα πείτε: Τα κεφάλια μέσα, μέχρι νεωτέρας.Όταν όμως τα πράγματα έχουν φθάσει στο μη περαιτέρω αυτή η λύση είναι επιβεβλημένη, συνηγόρησε ο Αρχηγός της αξιωματικής Αντιπολίτευσης, κ Τσίπρας, και εξέφρασε την ελπίδα του να μην είναι αργά!
TOO LITTLE, TOO LATE
Προφανώς είναι too little, too late. Για το μεν αργά δεν υπάρχει καμία χρεία άλλων αποδείξεων από την ίδια την στάση του υπουργού Υγείας, που περιγράψαμε. Έβλεπε τον χρόνο να κυλάει σε βάρος της Αττικής και τις βυζαντινολογίες να συνεχίζονται ατερμόνως, οπότε σωστά έπραξε, έστω και ανορθόδοξα. Θα μπορούσαν τα ίδια πράγματα να είχαν γίνει πολύ πιο ορθόδοξα και κυρίως πολύ πιο γρήγορα. Με περισσότερη διαύγεια και λιγότερη υστεροβουλία, που θα επέτρεπαν εξάλλου και την βελτίωση από την παραδοχή των λαθών του παρελθόντος.
Το δε “πολύ λίγο”, μπορεί πια να το αναλύσει και ένα μωρό παιδί. Δεν ελήφθησαν εγκαίρως: μέτρα κατά της διασποράς σε μέσα μεταφοράς, τόπους εργασίας, σχολεία. Δεν υπήρξε ενίσχυση του ΕΣΥ σε όλες τις βαθμίδες, ούτε επιδημιολογική επιτήρηση αντί για πειθάρχηση από αυτόκλητους ειδικούς. Δεν εκτελέστηκαν περισσότερα tests και κυρίως δεν έγιναν στην κοινότητα, κατάλληλα σχεδιασμένα έτσι ώστε τα νέα τους να είναι φρέσκα κι όχι μπαγιάτικα Όταν περιμένεις στα νοσοκομεία να ελέγξεις πάσχοντες ή στις πλατείες να προσέλθουν άνθρωποι, που έχουν λόγους να είναι ανήσυχοι, δεν πρόκειται να ανιχνεύσεις την διασπορά εγκαίρως, όσο δηλαδή αυτή σέρνεται ύπουλα στην ηλικιακη ομάδα 25-44, με τους πολλούς ασυμπτωματικούς ή ολιγοσυμπτωματικούς.
Αν λοιπόν περιμένεις καρτερικά να μάθεις τα νέα της πανδημίας μόνο από τις διασωληνώσεις ή τις διαθέσιμες κλίνες covid, τότε απλώς καλείσαι να σχολιάσεις ότι έγινε ένα μήνα πριν (πχ Θεοφάνια). Προφανώς κι είναι πολύ αργά για να επηρεάσεις το οτιδήποτε.
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ 2014
“Ειλικρινά απορώ με τους συμβούλους και τους επικοινωνιολόγους! Μα, το τελευταίο μίλι; Δεν έχουν διαβάσει Στίβεν Κίνγκ; Δεν έχουν δει την ταινία το πράσινο μίλι; Οι θανατοποινίτες που οδηγούνται προς την εκτέλεσή τους, περπατούν το « τελευταίο μίλι” τους προς την ηλεκτρική καρέκλα”, σχολίασε ο δημοσιογράφος κ Αρης Ραβανός, για την ατυχή ατάκα που χρησιμοποίησε ο Πρωθυπουργός.
Αν είχε ακούσει λίγο νωρίτερα τον κ Τσίπρα στον ALPHA δεν θα είχε απορία. Με χαμηλούς τόνους άφησε την Ικαρία να καγχάζει από μόνη της και αυτός έσπευσε να προσφέρει για πολλοστή φορά την συναίνεση του σε μια αντιπαθητική απόφαση, ιδιαιτέρως μάλιστα σε φιλικά προς αυτόν τμήματα του εκλογικού ακροατηρίου. Δεν υπέπεσε δηλαδή στο αμάρτημα της εύκολης δημαγωγίας, γιατί δεν αρμόζει αυτό σε εθνικούς ηγέτες και μάλιστα τέτοιες ώρες.
Εξάλλου, γνωρίζοντας την συσσωρευμένη οργή, την εξάντληση του ρεπερτορίου – υμνολογίου των ΜΜΕ, τις αληθινές οικονομικές προοπτικές με την χειρότερη ύφεση και το δεύτερο χαμένο τουριστικό καλοκαίρι ξέρει ότι τα πράγματα δούλευαν για αυτόν, έτσι κι αλλιώς. Δεν του χρειαζόταν το φάντασμα της covid πάνω από την Αθήνα. Τα δε περί “προώρων εκλογών” έδειξε ότι του προκαλούν μάλλον θυμηδία.
Η τετραετία έχει πολύ δρόμο μπροστά, ανηφορικό, που ίσως μέχρι το Πάσχα να εξελιχθεί σε πολιτικό Γολγοθά. Κι επειδή σίγουρα ο κ Τσίπρας έχει δει “το πράσινο μίλι” ξέρει ότι αυτός που το βαδίζει δεν είναι άλλος από τον κ Μητσοτάκη. Δεν διακρίνει λοιπόν κανέναν λόγο βιασύνης. Δεν είμαστε δα και στο 2014…
