Δημήτρης Αργυρός
Με αφορμή τις φοιτητικές εκλογές, ας επιχειρήσουμε ένα πιο γενικότερο πολιτικό και φιλοσοφικό σχόλιο.
Σε ένα πρώτο βαθμό με διονυσιακή οργιαστική ιερότητα, ας συμμετάσχουμε στην χαρά των νέων, που έριξαν την ΔΑΠ, την κυβερνητική παράταξη από την πρώτη θέση. Από το Α και Ου, ΔΑΠ ΝΔΦΚ, σε Α και ΟΥ, το ήπιατε παντού. Κάτι που είχε να γίνει από το 1987, 35 χρόνια πριν, λίγο πριν την πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού, οπότε αν η τότε πρωτιά της παράταξης της δεξιάς δεν αντανακλούσε μόνο την αλλαγή του πολιτικού κλίματος αλλά και την αλλαγή της εποχής, γιατί να μην συμβαίνει το ίδιο και με τα σημερινά αποτελέσματα;
Σε κάθε περίπτωση τα αποτελέσματα των φοιτητικών εκλογών αποτελούν μια ξεκάθαρη καταδίκη της κυβερνητικής πολιτικής, όχι μόνο σε σχέση με το τι συμβαίνει στα πανεπιστήμια αλλά σε σχέση και με τις κεντρικές πολιτικές επιλογές της και την φτωχοποιήση του κόσμου της εργασίας.
Ιδιαίτερα σε αυτές τις συνθήκες, όπου για δύο χρόνια με αφορμή μια ασθένεια το σύστημα και η ΝΔ επιχείρησε με την καταστολή και τις απαγορεύσεις να μαντρώσει την νεολαία , ενώ τώρα θέλει να κάνει τις σχολές φυλακές , γεμάτο μπάτσους, προτού τις δώσει λάφυρο στις πολυεθνικές.
Βέβαια τα μεγάλα συστημικά ΜΜΕ το χαβά τους, βγάζουν και πάλι πρώτη την ΔΑΠ, όπως είναι γνωστό ο σκύλος δεν δαγκώνει ποτέ τα αφεντικά τους, μόνο που δεν ξέρουμε αν ο σκύλος είναι τα ΜΜΕ ή το αντίστροφο.Φυσικά βλέποντας την πτώση της ΔΑΠ τα δεξιά τρολ επικεντρώνονται σε κάποια φαινόμενα διπλών εκλογών σε σχολές στις οποίες έχει διασπαστεί ο σύλλογος, όχι πάντα με ευθύνη των αριστερών δυνάμεων, το κλίμα όμως δεν αλλάζει, τα αποτελέσματα είναι σαφέστατη ήττα της δεξιάς παράταξης.
Ας δούμε πιο αναλυτικά τα αποτέλεσμα : Πρώτη είναι η ΠΚΣ(ΚΚΕ) με 33,43%, δεύτερη είναι η ΔΑΠ(ΝΔ) με 27,66% , τρίτη η ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ( αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική αριστερά) με 15%, στην συνέχεια έχουμε την ΠΑΣΠ (ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ) με 10% , το Bloco( ΣΥΡΙΖΑ) με 2,5% και τα λοιπά αριστερά και δεξιά σχήματα 8,5%. Και το καλύτερο από όλα είναι, πως παρά την αποχή, έχουμε αύξηση και των ψήφων στην ΠΚΣ και στην ΕΑΑΚ-ΑΡΕΝ, Bloco και πραγματική μείωση στην ΔΑΠ- ΠΑΣΠ.
Μια πρώτη ανάγνωση είναι πως εμφανίζεται ένας βαθύς διχασμός στο βαθμό που η συνολική αριστερά ξεπερνάει το 50% και η δεξιά το 40% , αντανακλώντας και την εμφανή ταξική πόλωση .
Βέβαια υπάρχει το ζήτημα της αποχής η οποία περιπλέκει την εικόνα. Στις φετινές εκλογές ψήφισαν 51.000 φοιτητές και φοιτήτριες σε ένα σύνολο ενεργών φοιτητών και φοιτητριών περίπου στις 250.000, με βάση λοιπόν την παραπάνω αναλογία ψήφισε το 25% περίπου.
Σε ένα γενικότερο πολιτικό και φιλοσοφικό πλαίσιο η αποχή από τις πολιτικές διαδικασίες και οι εκλογές είναι τέτοιες, δεν έχουν ένα ανατρεπτικό χαρακτήρα , απεναντίας αποτελεί εκδήλωση μιας βαθιάς δεξιάς στάσης, όμοια ενός ιδιώτη και όχι ενός πολίτη, ας σημειωθεί ότι ο ιδιώτης στην αρχαία Ελληνική Δημοκρατία είναι ο πολιτικός ηλίθιος, ο πολιτικά αδαής, αυτός ο οποίος είναι απόβλητος από την πόλη , την συλλογική κοινότητα.
Από την άλλη πλευρά όμως η αποχή μπορεί να είναι μια απολιτική και δεξιά στάση δεν συνιστά όμως από μόνη της μια δεξιά στράτευση, ίσως και να αντανακλά κοινωνικές διεργασίες μιας νέας αστάθμητης ακόμη ριζοσπαστικοποίησης η οποία θα αποκτήσει το ένα ή τον άλλο χαρακτήρα.
Σε κάθε περίπτωση παρά την ήττα της ΔΑΠ παραμένει κραταιά η δεξιά ηγεμονία και θα παραμείνει, όσο δεν γίνονται κόκκινες οι σχολές και τα εργοστάσια, εννοώντας με το τρόπο το οποίο τον φαντάστηκε ο Μάης του 68.
Άλλωστε το ίδιο δεν συμβαίνει σε κάθε κοινωνικό κίνημα, πχ το εργατικό κίνημα σε κάθε κοινωνικό χώρο ως απόρροια των συσχετισμών δύναμης, της αστικής ιδεολογικής κυριαρχίας,της αλλοτρίωσης και του φόβου , αλλά και την κάθε φορά εκδήλωση της κοινωνικής και ταξικής σύνθεσης των κοινωνικών χώρων.
Από μια πλευρά στις σημερινές συνθήκες είναι πιο ευνοϊκά τα δεδομένα για την αριστερά. Σε παλαιότερες εποχές ο φοιτητικός κόσμος ανεξάρτητα με το τι ψήφιζε ή σε πιο πολιτικό χώρο είχε συμμετοχή οι σπουδές του έδιναν τα εχέγγυα για μια κοινωνική άνοδο , το ακριβώς αντίθετο συμβαίνει σήμερα και αυτό είναι ολοφάνερο στο καθένα. Από την άλλη όμως πλευρά η οικονομική κρίση, η πίεση από το σπίτι να τελειώνει γρήγορα τις σπουδές, η εντατικοποίηση των σπουδών δεν επιτρέπουν, σχεδόν απαγορεύουν ,την έντονη συμμετοχή σε κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα, για αυτό και δεν λειτουργούν οι σύλλογοι, δεν γίνονται γενικές συνελεύσεις, δεν ξεσπάνε καταλήψεις. Σε κάθε περίπτωση όμως οι παρούσες συνθήκες αποτελούν πεδίο δόξης λαμπρό για την αριστερά να χρωματίσει ξανά με το πνεύμα της ανταρσίας τα πανεπιστήμια.
Κάτι που το γνωρίζει η ακροδεξιά νεοσυντηρητική κυβέρνηση του Μητσοτάκη για αυτό και θέλει να διαλύσει και τυπικά το φοιτητικό κίνημα, να απαγορεύσει τις παρατάξεις , και τις οποίες εστίες αντίστασης και ανυπακοής μέσα στα πανεπιστήμια, για αυτό το λόγο έχει καταργήσει και το άσυλο, κτυπάει τα στέκια και τους αυτοδιαχειριζόμενους χώρους και θέλει να βάλει την αστυνομία στις σχολές.
Όπως ξαναείπαμε πιο πάνω οι εκλογές όπου και να γίνονται έχουν ένα χαρακτήρα ανάθεσης για αυτό το λόγο ένας φοιτητής δύναται να πήγε την Κυριακή να ψηφίσει Αλέξη Τσίπρα, στις φοιτητικές εκλογές να έριξε ΠΚΣ ή ΕΑΑΚ/ ΑΡΕΝ, στις δημοτικές και Περιφερειακές εκλογές να ψηφίσει κάτι αριστερό για να επιστρέψει στο ΣΥΡΙΖΑ στις βουλευτικές εκλογές.
Στην σχολή του βλέπει ζωντανούς και ενεργούς την ΠΚΣ ή τα ΕΑΑΚ δεν βλέπει το διαλυμένο bloco του ΣΥΡΙΖΑ, αντίστοιχα όμως στην κοινωνία απέναντι από την ΝΔ δεν βλέπει το ΚΚΕ το οποίο αρνείται να παίξει πρωταγωνιστικό πολιτικό ρόλο ούτε την αδύνατη και πολυδιασπασμένη αντικαπιταλιστική και ριζοσπαστική αριστερά
Βέβαια τα πράγματα δεν κρίνονται στις φοιτητικές εκλογές, θα κριθούν στο πώς θα δυναμώσουν οι σύλλογοι, οι συλλογικές διαδικασίες, θα μαζικοποιηθούν οι γενικές συνελεύσεις. Όπως και στην κοινωνία δεν θα κριθεί τελικά από την κυβέρνηση αλλά από την μαζικοποιηση των κοινωνικών και εργατικών κινημάτων, από την σναπτυξη μιας λαϊκής και εργατικής αντιπολίτευσης του μαχόμενου αγωνιζόμενου λαού.
Άλλωστε οι γενικές συνελεύσεις, τα στέκια, οι καταλήψεις, οι κινηματικές διαδικασίες είναι η καρδιά της δημοκρατίας ως το κράτος, ως η εξουσία του Δήμου, δηλαδή των ενεργών πολιτών, για αυτό και τις μισεί η δεξιά , η πάσης φύσεως και θέσεως δεξιά.
