Το ενδιαφέρον του συνεδρίου δεν βρισκόταν ποτέ στην ιδεολογικοπολιτική εμβάθυνση που θα φώτιζε ως φάρος την υφήλιο για τα παγκόσμια ερωτήματα της Αριστεράς.
Περιορισμένο είναι το ενδιαφέρον του κοινού για μια ακόμη αντιπολιτευτική πασαρέλλα, όπου σειρά «επίδοξων» θα εκθέσουν τα πεπραγμένα Μητσοτάκη, διαγωνιζόμενοι σε ατάκες και παθιασμένους δεκάρικους.
Το επίδικο είναι το θέμα της εξουσίας. Ο λαός τρία χρόνια μετά εξακριβωμένα θέλει να ξεμπερδεύει με το μητσοτακέικο, έστω κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα έκανε ακόμη και για αυτό. Αυτό που θα κρίνει τις δημοσκοπήσεις, τις εκλογές και το κυριότερο την ποιότητα της επόμενης κυβέρνησης είναι το αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί.
ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΑ
Ποσοτικά, θα διατηρήσει τους 1.750.000 ψηφοφόρους του 2019, ενόσω ο κ Μητσοτάκης φροντίζει επιμελώς για να πέσει κάτω από αυτό το όριο; Ακούγεται εύκολο το να διατηρήσει απλώς τις δυνάμεις του μετά από 3 ή 4 χρόνια τέτοιας διακυβέρνησης, ωστόσο δεν είναι.
Η σημερινή κοινωνική διαμαρτυρία έχει πολύ πιο παθητικά χαρακτηριστικά από το κύμα του 2011-2015 και το ενδεχόμενο ενός προσανατολισμού της προς τον δεξιό ριζοσπαστισμό είναι πιθανό.
Ο δε ΣΥΡΙΖΑ δεν διαθέτει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού ούτε της αμφισημίας της «πρώτης φοράς». Ιδιαίτερα στα πλέον θιγόμενα κοινωνικά στρώματα και στην νεολαία, η απήχηση του είναι πλέον με… μισή καρδιά. Υπάρχουν επίσης αρκετές εμπεδωμένες αρνητικές γνώμες ,δεδομένου ότι συντηρεί πολλά απωθητικά χαρακτηριστικά που είχε ευκαιρίες να τα αλλάξει και δεν το έκανε. Στην αυτοβελτίωση θεωρείται σκράπας.
ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ κι οι ΕΚΚΡΕΜΟΤΗΤΕΣ
Το συνέδριο επικεντρώθηκε στο θέμα της υφέρπουσας αμφισβήτησης της ηγεσίας.Το αίτημα για ηγεσία υπό όρους, περιορισμούς, υπό επιτροπεία απαντήθηκε αρνητικά. Όσοι επέλεξαν να δώσουν την μάχη στο ταμπούρι αυτό, το μετάνιωσαν. Ο κόσμος της Αριστεράς αντιμετώπισε με παγερότητα την αγωνία ενός διευθυντηρίου να παζαρέψει μια καλύτερη τιμή με τον αρχηγό. Ο κόσμος καίγεται …
Το προγραμματικό ζήτημα ιδιαίτερα εν όψει συμμαχικών κυβερνήσεων είναι ορθάνοικτο και πόρρω απέχει ενός απλού καταλόγου αιτημάτων. Θέλει στρατηγική θεμελίωση, επιτελεία και παρατακτές δυνάμεις, προτεραιότητες και ιεραρχήσεις, σαφείς απαντήσεις στο με ποιόν, πόσο, πότε και γιατί.
Το θέμα της κομματικής φυσιογνωμίας είναι ακόμη πιο κρίσιμο και πολύπλοκο. Μερικές από τις πιο οφθαλμοφανείς εκκρεμότητες είναι:
- η διχασμένη προσωπικότητα όσον αφορά την ανδρεοπαπανδρεϊκή παράδοση. Καλό το θέμα για ταινίες θρίλερ αλλά όχι και για κόμματα που πορεύονται σε ψυχική απόσταση από τον κύριο κορμό των ψηφοφόρων τους. Η απάντηση δια της αναβάθμισης των μεριδίων των πασοκογενών της γραφειοκρατίας αποτελεί μια γελοιογραφική προσέγγιση στο θέμα. Όσο συμβολίζουν οι μεν την παράδοση του Άρη, άλλο τόσο συμβολίζουν κι οι δε την παράδοση του Ανδρέα. Ουδεμία σχέση.
- Η γραφειοκρατική κυριαρχία σε κομματικές διαδικασίες, όργανα, προσωπικές σχέσεις αναπαρήχθη στο όνομα κάποιας αριστερής καθαρότητας. Παρότι παλαιόθεν είναι γνωστό πως οι καρέκλες κοιτάνε πάντα δεξιά.
- Η ποσοτική και ποιοτική σχέση του κόμματος με κινήματα, συνδικαλισμό, αυτοδιοίκηση, θεσμούς κοινωνίας των πολιτών ως ζωογόνος σχέση διάδρασης κι αλληλεπίδρασης είναι μια πονεμένη ιστορία, που υπογραμμίστηκε από τα αποτελέσματα των σωματείων των νοσοκομειακών ιατρών. Δεν απασχόλησαν …
- Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ ως στοιχείου της δημοκρατικής παράταξης χωρίς ηγεμονισμούς, τριτοδιεθνιστικά μέτωπα και άλλες αριστοκρατικές προνομίες και σε αυτά τα πλαίσια η αντιμετώπιση του επίκαιρου θέματος των συμμαχιών.
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Το ερώτημα «αν ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί» είναι αγωνιώδες κι όχι τεχνικό. Είναι «σαν το παράπονο στην φράση ΕΔΩ και ΤΩΡΑ!», στην ερμηνεία της Βιτάλη. Βεβαίως και δεν χωράει στο κλουβί με τις τρελές (φράξιες).
Τοξοβόλος
