H διαδικασία εκλογής Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, με αποκλεισμούς τόσο στο δημόσιο λόγο όσο και από τον πυρήνα μιας συγκυριακής συμμαχίας, είναι δημοκρατικά διάτρητη και αμφισβητήσιμη. Ήδη χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ δεν θα παρακολουθήσουν αυτές τις μεθοδεύσεις.Στο ΠΑΣΟΚ, θα συνεχίζεται η κρίση ηγεσίας. Γιατί θέλουν να επιβάλλουν μια ηγεσία. Αυτή η συμμαχία δεν έχει μέλλον, δεν δίνει λύση στο πρόβλημα της χώρας. Δεν είναι μόνο πολιτικά κοντόφθαλμη αλλά και τυφλή.
Τα μέλη μιας συμμαχίας στο Εθνικό Συμβούλιο, κυρίως τα συνδέει το ότι ψήφισαν, στήριξαν και εφάρμοσαν τις πολιτικές επιλογές τόσο του πρώτου Μνημονίου που απέτυχε όσο και η αβεβαιότητα για τη πορεία του δεύτερου μνημονίου με τα γνωστά επακόλουθα του φαύλου κύκλου της λιτότητας, της ύφεσης και της ανεργίας που οδηγεί σε αδιέξοδο τον τόπο και σε διαιώνιση της κρίσης. Η κρίση διαπερνά και το ΠΑΣΟΚ. Τόσο ως προς την ανάλυση όσο και ως προς τις ορθές επιλογές για τη έξοδο από τη κρίση.
Από το συγκεκριμένο «μπλοκ», η υποψηφιότητα μου για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, δεν έγινε αποδεκτή, προκειμένου να τεθεί υπό την κρίση του εκλογικού σώματος. Πρόκειται για έναν καθαρά πολιτικό αποκλεισμό μιας υποψηφιότητας με σαφείς ιδεολογικές, πολιτικές και οικονομικές αρχές, στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης στρατηγικής.
Σε μια μείζονα πολιτική κρίση, όπως η σημερινή, δεν είναι μόνο αναξιόπιστο αλλά και καθαρή μεθόδευση και υποκριτική στάση σαν αυτή που μεθόδευσε η «συγκυριακή συμμαχία» του Εθνικού Συμβουλίου, προκειμένου να αποσιωπηθούν οι δυο διαφορετικές στρατηγικές στο ΠΑΣΟΚ. Όσο κι αν προσπαθούν να επιβάλλουν ότι «ΠΑΣΟΚ ίσον Μνημόνιο», αυτό θα είναι ένα ΠΑΣΟΚ συρρικνωμένο και συντηρητικό, ως νέο ΚΟ.ΔΗΣ.Ο. Τις αποτυχημένες κυβερνητικές πολιτικές, ουδέποτε αποδέχθηκαν οι δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ως σοσιαλιστικού κινήματος και το ίδιο θα συνεχίσουν να πράττουν και τώρα, όπως έπρατταν πάντα απέναντι στις πολιτικές ήττας.
Η στρατηγική κυρίαρχων δυνάμεων σε ένα τμήμα της παρασιτικής οικονομίας, της διαπλοκής, των ΜΜΕ και άλλων κύκλων επιδιώκουν ανιστόρητα να διαμορφώσουν ένα δήθεν μονόδρομο για τη χώρα. Σε αυτά τα πλαίσια προβάλλουν ένα κατασκεύασμα μιας νέας «εθνικοφροσύνης» για την υπεράσπιση των αποτυχημένων δημοσιονομικών πολιτικών. Ήδη σε επιχειρήσεις και άλλες εργασιακές δραστηριότητες, απολύουν ανθρώπους που δεν συμφωνούν με την κατεδάφιση των εργασιακών σχέσεων και των αμοιβών. Οργανώνουν μεθοδευμένα τον αποκλεισμό κάθε αντίθετης φωνής, κάθε αντίθετης άποψης, κάθε πρόσωπου από το δημόσιο λόγο. Ανασύρουν από το χρονοντούλαπο, αποτυχημένα προπαγανδιστικά ιδεολογήματα της δεξιάς της δεκαετίας του ’80 περί «ευρωπαϊστών» και «αντί-ευρωπαϊστών», προβάλλοντας μια πολιτική που είναι έξω από τις αρχές της Ε.Ε. και τις συνθήκες και επιδιώκουν αυτό το κατασκεύασμα να το παρουσιάσουν ως ευρωπαϊκή πολιτική.
Σήμερα, η μείζονα αυτή κρίση διαπερνά και το ΠΑΣΟΚ, όπου υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις και πολιτικές θέσεις τόσο για την κρίση όσο και για την στρατηγική εξόδου από αυτή.
Το ΠΑΣΟΚ από θέση αρχών είναι ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό. Η νεοφιλελεύθερη στρατηγική ποτέ δεν αποτέλεσε οργανικό στοιχείο των επιλογών του ΠΑΣΟΚ. Τα μνημόνια που επιβλήθηκαν στη χώρα, ως απαίτηση των δανειστών στη κρίση δανεισμού ήταν πολιτικές των κυβερνήσεων και όχι αποφάσεις του ΠΑΣΟΚ. Στρατηγική επιλογή του ΠΑΣΟΚ, δεν μπορεί να είναι η πολιτογράφηση του ως νεοφιλελευθέρου κόμματος.
Έχουν γνωστοποιηθεί οι θέσεις και απόψεις μου με αρχές πρώτα η πολιτική, πρώτα η κοινωνία, πρώτα η παραγωγή και η ανάπτυξη, οι οποίες εκφράζονται όχι μόνο στην ελληνική κοινωνία αλλά και από φίλους, μέλη και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, στα πλαίσια του πλουραλισμού και της διάκρισης που κατοχυρώσαμε στο ΠΑΣΟΚ από τη δεκαετία του ’80, με την ιστορική διατύπωση: «άλλο κόμμα, άλλο κοινοβούλιο, άλλο κυβέρνηση, άλλο κράτος», τη μη ταύτιση τους και την αυτονομία τους.
Οι πολίτες ανεξάρτητα από κομματικές προτιμήσεις όσο και τα μέλη του ΠΑΣΟΚ καθώς και οι δυνάμεις της κοινωνίας που παράγουν, που δημιουργούν, που μορφώνονται, γυρίζουν την πλάτη σε αυτές τις αντιδημοκρατικές πρακτικές.
Η χώρα διέρχεται κρίση οικονομική, κοινωνική και πολιτική. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών δέχεται καταιγισμό απειλών και εκφοβισμού για το αύριο. Η κατάρρευση εισοδημάτων, η ανεργία και η διάλυση των επιχειρήσεων συνέβαλαν στην πολυδιάσπαση της ελληνικής κοινωνίας, στη διάρρηξη των σχέσεων της με το ΠΑΣΟΚ και στην απομάκρυνση και απογοήτευση φίλων, μελών και στελεχών που διαχρονικά συνδέθηκαν με το ΠΑΣΟΚ. Η απόσταση από τη πολιτική, η ιδιώτευση και η ατομική αναζήτηση λύσεων απέναντι σε πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων είναι μια νέα συντηρητική στροφή εκτεταμένων τμημάτων της ελληνικής κοινωνίας.
Χρειαζόμαστε αρχές για κοινούς αγώνες για την έξοδο της χώρας από την κρίση, για την ανάκτηση κατακτήσεων και δικαιωμάτων. Ο δρόμος είναι μακρύς και περνά μέσα από τους αγώνες των εργαζομένων και της νεολαίας στις γειτονιές, τις επιχειρήσεις, τα σχολεία, στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στην ύπαιθρο και στις πόλεις.
