 |
εκείνο που σ’ εμένα
συγκινούσε
– και συγκινεί πάντοτε –
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Aβραάμ Λίνκολν
συγκινούσε
– και συγκινεί πάντοτε –
τους
ανθρώπους
είναι
η καταπληκτική μου ομοιότης
με τον
Aβραάμ Λίνκολν
μάλιστα σαν κάποτες ανεγέρθηκε το μπρούντζινό μου άγαλμα
σε μίαν οποιαδήποτε πλατεία του Πειραιώς
εναπόθεσαν
στα πόδια μου
σιωπηλά
κάτι
που έμοιαζε
– δεν εδιάκρινα καλά πάν’ απ’ το βάθρον –
σαν λείψανο
σα χάλκινο
μαγκάλι
μ’ αναμμένα κάρβουνα
περίμενα να νυχτώση καλά
κι’ όταν επλησίασα
να δω
διεπίστωσα
– με τι χαρά –
ότι δεν είταν τίποτ’ άλλο
παρά
τα μαύρα μάτια της γυναίκας π’ αγαπώ
που
ελάμπανε
μέσ’ στο
σκοτάδι
Νίκος Εγγονόπουλος
