 |
Είναι όνομα και πράμα. Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης δικαιώνει επιτέλους πλήρως την επωνυμία του. Μπορεί στο υπουργείο Ανάπτυξης να παρήγαγε καθημερινά χάος, έτσι που στο τέλος να εκδιωχθεί από εκεί. Στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη είναι όμως ξανά στο στοιχείο του. Η κήρυξη του πολέμου κατά των προσφύγων ισοδυναμεί με το κτύπημα της πιο πλούσιας φλέβας χρυσού. Ποτέ άλλοτε δεν ήταν τόσο κοντά στο στόχο του, να γίνει μοναδικός και ανεπανάληπτος πρωταγωνιστής της ιστορίας!
Σε αντίθεση ωστόσο με το μυθικό βασιλιά Μίδα, που ό,τι έπιανε στα χέρια του γινόταν αυτόματα χρυσάφι, ο ίδιος είναι αλχημιστής. Η παραγωγή πολιτικού χρυσού τον καταβάλει. Οι αλλεπάλληλες «σκούπες» στα στέκια των μεταναστών και οι συγκρούσεις του με τους περιφερειάρχες και δημάρχους για τα σχεδιαζόμενα στρατόπεδα συγκέντρωσης, του προκαλούν νευρική κρίση. Κανείς άλλος υπουργός στην κυβέρνηση του Λουκά Παπαδήμου δεν επιτελεί τόσο επίπονο έργο!
Το καλό γι’ αυτόν είναι βέβαια, ότι δεν είναι μόνος. Σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο με επικεφαλής τον «τεχνοκράτη» πρωθυπουργό, καθώς και τρία τουλάχιστον κόμματα, το ΠαΣοΚ, η Νέα Δημοκρατία, το ΛΑΟΣ και εκατοντάδες δημοτικοί παράγοντες τον υποστηρίζουν. Το ίδιο συμβαίνει και με πολλά μέσα ενημέρωσης. Ορισμένα κανάλια παρουσιάζουν τις τελευταίες ημέρες απίστευτες εικόνες εξαθλίωσης στα καταλύματα των μεταναστών. Όχι όμως με την πρόθεση να προσφέρουν αρωγή στα θύματα, αλλά προσχήματα στους αστυνομικούς του κ. Χρυσοχοΐδη να τα τσακίσουν.
 |
Η απόφαση για την «τελική λύση» του μεταναστευτικού ανοίγει πάντως καινούριο κεφάλαιο στην ιστορία του ελληνικού ρατσισμού. Από κοινωνικός (όχι φυλετικός!) και σε μεγάλο βαθμό πολιτικός, ο ρατσισμός αυτός γίνεται τώρα κρατικός, εγχείρημα της κυβέρνησης. Ο «καρατζαφερισμός» θριαμβεύει την ίδια στιγμή, που το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη βυθίζεται στα δημοσκοπικά χαμηλά – ίσως επειδή τα μεγάλα κόμματα αποδεικνύονται «καρατζαφερικότερα» του δικού του.
Ο πυρήνας του εγχειρήματος είναι η δημιουργία στρατοπέδων κράτησης για τους μετανάστες με στόχο την κατά το δυνατόν ταχύτερη απέλασή τους στη χώρα καταγωγής τους. Όσα χρόνια και να λειτουργήσουν λοιπόν, όσο μόνιμες εγκαταστάσεις και να γίνουν (εως ότου εκκενωθεί οριστικά η χώρα από μετανάστες) η κράτηση σε αυτά θα έχει προσωρινό χαρακτήρα, επειδή θα λειτουργούν ως απλός χώρος μεταγωγής.
Όμως ακόμα και αυτή η προσωρινότητα δηλητηριάζει το καθεστώς δικαίου στη χώρα. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν ανέκαθεν εκτός δικαίου χώροι, εγκαταστάσεις στις οποίες το κράτος δικαίου παραμένει εκτός των πυλών. Ο νόμος τους είναι ο νόμος του Χρυσοχοΐδη και των δεσμοφυλάκων, δηλαδή η αυθαιρεσία, η οποία μπορεί να εκφυλισθεί σε κάθε είδους βία.
Οι συνθήκες κράτησης και απέλασης δεν είναι νομοθετημένες, και ούτε μπορούν ποτέ να νομοθετηθούν στη βάση των διεθνών συμβάσεων προστασίας των προσφύγων, πολιτικών και μη, και των απαράγραπτων δικαιωμάτων του ανθρώπου. Η προσφυγιά δεν είναι έγκλημα, οι πρόσφυγες δεν είναι εγκληματίες. Το γεγονός ότι μπήκαν με παράνομο τρόπο στην Ελλάδα δεν μπορεί να είναι ποτέ λόγος για ποινικοποίηση.
Αντί να διώκονται, οι άνθρωποι αυτοί θα έπρεπε να βοηθηθούν στοιχειωδώς, για να μπορέσουν να ξαναβρούν μοίρα στον ήλιο. Όχι φυσικά μόνο από το ελληνικό κράτος, αλλά και από την Ευρωπαϊκή Ένωση, η οποία όχι μόνο αποποιείται κάθε ευθύνη, αλλά αντίθετα πιέζει την Αθήνα να πάρει όλο και πιο απεχθή μέτρα απειλώντας την, σε περίπτωση απείθειας, με έξωση από την συνθήκη του Σένγκεν.
Τα στρατόπεδα αυτά δεν πρέπει να συγχέονται βέβαια σε καμιά περίπτωση με εκείνα της ναζιστικής κατοχής. Το χαρακτηριστικό των τελευταίων ήταν ότι βρίσκονταν ενταγμένα σε ένα δικτατορικό καθεστώς. Η αυθαιρεσία κυριαρχούσε ταυτόχρονα μέσα και έξω από αυτά, με αποτέλεσμα την κατάρριψη κάθε νομικού φραγμού και στην επέλαση της σαδιστικής βίας. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά: Οι δημοκρατικοί θεσμοί λειτουργούν, οι πολιτικές ελευθερίες παραμένουν ανέπαφες. Κι αυτή η «απέξω» ελευθερία λειτουργεί ανασχετικά στην άσκηση της βίας και μέσα στα στρατόπεδα.
Για πόσο καιρό όμως; Τι θα κάνει, για παράδειγμα, ο κ. Χρυσοχοΐδης, αν πολίτες ελληνικής καταγωγής αντιταχθούν ενεργά στα στρατόπεδα θεωρώντας τη δημιουργία τους απάνθρωπη και αντισυνταγματική; Θα πάρει νομοθετικά μέτρα εναντίον τους, ανάλογα με εκείνα του περιβόητου ιδιώνυμου; Θα θυσιάσει έτσι τις πολιτικές ελευθερίες και των ντόπιων κατοίκων στο όνομα της καταδίωξης των ξένων;
Πρόκειται για ερωτήματα με απόλυτα πρακτική σημασία. Οι πολιτικοί του ancien regime, που οδήγησαν καταρχάς τη χώρα στη χρεοκοπία, έριξαν στη συνέχεια ασήκωτα βάρη στα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα για να μειώσουν το χρέος, και χρησιμοποιούν τώρα τους ξένους ως αποδιοπομπαίο τράγο, βρίσκονται αν όχι μπροστά στον πειρασμό, τουλάχιστον υπό πίεση, να προβούν στη μια ή την άλλη δημοκρατική εκτροπή. «Η σωτηρία της πατρίδας» μπορεί να δικαιολογήσει οποιοδήποτε ολίσθημα.
Θα πρέπει όμως να το παραδεχθούμε: Ο κ. Χρυσοχοΐδης ξεπερνά κατά παρασάγγας τον προκάτοχό του Χρήστο Παπουτσή στο υπουργείο «Προστασίας του Πολίτη». Ο δεύτερος έχει να επιδείξει μόνο έναν φράκτη στον Έβρο, ένα τελικά μη πραγματοποιημένο πλωτό Γκουαντάναμο στα παράλια της Αλεξανδρούπολης, και ένα ρητορικό πυροτέχνημα στη Βουλή στο πλαίσιο επερώτησης του ΛΑΟΣ για τους μετανάστες: «Ποιος υπουργός Προστασίας του Πολίτη πριν από μένα κατόρθωσε ποτέ να απελάσει, όπως εγώ, μέσα σε λίγους μήνες, 25 000 λαθρομετανάστες;».
Τέτοια νούμερα αποτελούν «στραγάλια» για τον κ. Χρυσοχοΐδη. Ο ίδιος θέλει να στήσει στρατόπεδα σε κάθε περιφέρεια της χώρας και να απελάσει τουλάχιστον 800 000 πρόσφυγες. Έργο τιτάνιο, που δεν πρόκειται φυσικά να πραγματοποιηθεί, αν στη χώρα δεν επιβληθεί καθεστώς εκτάκτου ανάγκης. Ο ίδιος φαίνεται πάντως αποφασισμένος να προωθήσει το εγχείρημα.
Ο νέος κ. Χρυσοχοΐδης θέλει να ξεπεράσει τον παλιό στο ίδιο υπουργείο και να επιτύχει κάτι το μοναδικό: τη μεγαλύτερη ανταλλαγή πληθυσμών εν καιρώ ειρήνης στη σύγχρονη ιστορία. Αν και το ανταλλαγή δεν «κολλάει» εδώ αφού η αποπομπή των προσφύγων θα είναι εντελώς μονομερής.
ΤΟ ΒΗΜΑ
