Σχολιάζει ο Παναγιώτης Τζανετής
Θα διασφαλίσει, άραγε, κι ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον τίτλο του Επιτίμου
Προέδρου σαν τον πατέρα του; Πιθανώς ναι, αν ανακηρυχθεί τελικώς
επίτιμος πρόεδρος Λοιμωξιολόγων και λοιπών Εμπειρογνωμόνων! Είναι να μην
το βάλει στο μυαλό του, γιατί φοβούμαι ότι δεν υπάρχει τίποτε και
κανείς για να τον εμποδίσει. Αντιθέτως, θα θεωρηθεί και υψίστη τιμή για
τον κλάδο.
Το αυτοκρατορικό στυλ του κ Μητσοτάκη έναντι των υπουργών του, ας δικαιολογηθεί από το ότι είναι αρχηγός τους και μάλιστα σε συνθήκες κινδύνου. Τι ωθεί όμως ανεξάρτητους επιστήμονες να μετατρέπονται σε υπάκουους τεχνικούς της εξουσίας;
Ούτε υδραυλικοί, πατωματζήδες ή άλλοι τεχνίτες δεν θα εκτελούσαν αδιαμαρτύρητα και χωρίς ενστάσεις, τις όποιες επιθυμίες του μη ειδήμονος αφεντικού. Θα συνιστούσε κάτι τέτοιο μέγιστη ατίμωση της τέχνης τους και προσωπική αλλοτρίωση. Πόσω μάλλον πρέπει να ισχύει το ίδιο, μιλώντας για ανθρώπους του πνεύματος.
Τα μέλη της επιτροπής εκπροσωπούν de facto σε κορυφαίο επίπεδο όλο τον κόσμο της υγείας, από τους Κοσμήτορες των Σχολών μέχρι τον τελευταίο τραυματιοφορέα ή τραπεζοκόμο. Είναι άραγε γνήσιοι φορείς αυτής της αγωνίας, θεραπευτών και θεραπευομένων ή αποτελούν έναν απλό ιμάντα μεταφοράς επιθυμιών της εξουσίας προς τους παρακάτω;
Οι ειδικευόμενοί τους, που οι μισοί έχουν πάει στον ψυχίατρο και οι άλλοι μισοί ετοιμάζονται, αναγνωρίζουν σε αυτούς την φυσική τους ηγεσία; Οι ίδιοι πιστεύουν ότι μέσα στο συνάφι με την στάση τους καταξιώθηκαν; Γιατί άραγε κατέστησαν περιζήτητοι οι Έλληνες επιστήμονες της αλλοδαπής, ακόμη και κάποιοι χωρίς μεγάλη συνάφεια με το αντικείμενο;
Το χαοτικό σύγχρονο στυλ διαχείρισης, επιδιώκοντας ταχύτητα και ευκινησία παρακάμπτει τις δομημένες διαδικασίες, ως βραδύτερες. Αυτό φέρνει κατά καιρούς την επιτροπή μπροστά σε ad hoc καταστάσεις. Πολλαπλές επιτροπές αναφύονται αλληλοκαλυπτόμενες, με στόχο υποτίθεται το brain storming αλλά απολήγουν στην πλήρη σύγχυση αρμοδιοτήτων.
Η εσωτερική ιεραρχία καταλύθηκε, όταν κάποιος αδίστακτος νέοπας φάνηκε του Πρωθυπουργού ως επικοινωνιακό τάλαντο. Ακόμη και ο Υπουργός Υγείας, που προΐσταται, συχνά υποκαθίσταται είτε υπό του «ρωμαλέου» Υπουργού Πολιτικής Προστασίας είτε επί του ειδικού επί του γενικού και περί πάντων τυρβάζοντος, κ Σκέρτσου είτε υπό την αυστηρή ματιά του καθηγητή κ Γεραπετρίτη.
Ο δε πωλητής νανογιλέκων υπουργός Ανάπτυξης, βρέθηκε να βαθμολογεί με κόκκινο στυλό τα υπερχίλια έτη σπουδών και να προβαίνει σε ανίχνευση τυχόν πονηρών προθέσεων τους, υπέρ δερματολόγων και κατά ινστιτούτων Αισθητικής. Έλεος …
Από την άλλη η συσσωρευμένη οργή βρίσκει συχνά πρόσφορο το στημένο αλεξικέραυνο και εκτονώνεται πάνω του με τρόπο άδικο και αντιαισθητικό (φανελάκια κι άλλες αηδίες). Ο ευτελισμός τόσο από τους πάνω, όσο και τους από κάτω, καθώς και η προδιαγραφόμενη μοίρα του αποδιοπομπαίου τράγου, καλλιέργησαν σε πολλούς την εντύπωση ότι επίκειται μια κάποια διαμαρτυρία, έστω για το ονόρε. Χαρακτηριστικό αυτού, ήταν το πόσο εύκολα έγινε πιστευτή η πρωταπριλιάτικη φάρσα περί επιστολής ultimatum της επιτροπής.
Πολύ ευγενικά ο κ Τσίπρας παρατήρησε χθες την μετατροπή της επιτροπής σε εργαλείο. Αν και συχνά γίνονται εργαλείο για βρώμικες δουλειές, εκείνος προτίμησε να πει ότι τους χρησιμοποιούν ως ασπίδα. Οι πελταστές στην αρχαιότητα ήταν οι ευέλικτοι μισθοφόροι που προσέφεραν την προστασία της πέλτης, της ελαφράς ασπίδας που τους έδινε και το όνομα, στους αληθινούς πρωταγωνιστές. Κατ’ αναλογία, έτσι άνοιξε το λιανεμπόριο στην Αθήνα κι όχι αλλού, με το επιχείρημα ότι στην Αττική «ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται …»
Απυρόβλητο
Αν δεν είχε υπάρξει ποτέ δεύτερο και τρίτο κύμα, θα είχαμε μείνει με τις δάφνες του πρώτου. Τότε άλλοι θα λέγανε για Μωυσή κι άλλοι για εύνοια της τύχης αλλά ένα πράγμα θα ήταν αυτονόητο, το ρηθέν «κι εμείς τον Τσιόδρα θα βάζαμε!». Ίσως μάλιστα κάποιοι να έλεγαν στην νέα Βουλή που θα είχε προκύψει, «κι εμείς τον Κικίλια θα βάζαμε!». Όμως τα πράγματα δεν έγιναν έτσι και ως γνωστόν τα στερνά τιμούν τα πρώτα.
Οι λάθος παραδοχές ήταν από τότε παρούσες στην Επιτροπή ακόμη κι αν λόγω της ηπιότητας του πρώτου κύματος δεν πληρώθηκαν επί τόπου. Η τοποθέτηση όμως της Επιτροπής στο απυρόβλητο δεν ωφέλησε, γιατί έτσι τίποτε δεν διορθώθηκε.
Η συγκρότηση της, εν πολλοίς με τα συνήθη πολιτικά κριτήρια (ως αν ήταν διοικητές οργανισμών ή νοσοκομείων) και η ευτελής προσπάθεια πολιτικής της αξιοποίησης με την Σωτηρολογία ήταν το λιγότερο.
Η ανάθεση ενός κολοσσιαίου προβλήματος δημόσιας υγείας σε ένα αυτοδιοικητικό στέλεχος, με επιτελείο ένστολων υπήρξε μια δυστοπία οφειλόμενη και στην άγνοια της έννοιας δημόσια Υγεία. Δεκατέσσερις μήνες μετά, ακόμη πολλοί αντιλαμβάνονται ως Δημόσια Υγεία τον δημόσιο χαρακτήρα του ΕΣΥ κι όχι τον ξεχωριστό, αν και υποπλαστικό, επιστημονικό κλάδο. Αποτέλεσμα ήταν η απόλυτη χαρδαλοποίηση της αντιμετώπισης και ο στιγματισμός της νεολαίας, πράγμα που δεν έλυσε, αλλά προκάλεσε προβλήματα.
Η συγκρότηση μιας επιτροπής για πανδημία από κλινικούς ιατρούς (λοιμωξιολόγους, εντατικολόγους, παθολόγους, παιδιάτρους κά) παρέκαμπτε την προφανή ειδημοσύνη των επιδημιολόγων. Με πολύ καθυστέρηση “εκπροσωπήθηκαν” από τον κ Μαγιορκίνη. Στις φετινές πανελλήνιες μπορεί να πέσει η διάσημος έννοια της «επιδημιολογικής επιτήρησης». Ωστόσο η κα Λινού και άλλοι αξιόλογοι επιδημιολόγοι ήρθαν στο προσκήνιο μεσούντος του δευτέρου κύματος και με πρωτοβουλία του κ Τσίπρα.
Με λιγοστές εξαιρέσεις ανέλαβαν τον ρόλο άνθρωποι μηδαμινής πρακτικής εμπλοκής με την νόσο, έστω κι ως κλινικοί, δεδομένου ότι στα ιδιωτικά και στρατιωτικά νοσοκομεία όπου εργαζόταν δεν επιτρεπόταν η νοσηλεία πασχόντων από την covid 19.
Δεν παραλείφθηκε απλώς η Θεσσαλονίκη και η περιφέρεια αλλά και το ίδιο το ΕΣΥ Η διαχείριση κατέστη υπόθεση αποκλειστικά των Πανεπιστημιακών της Αθήνας, όλως αυθαιρέτως.
Η ειρωνεία ήταν ότι οι ειδικοί της Επιτροπής εκ του ιδιωτικού τομέα δεν ήταν παρά οι επιμελητές Β της δεκαετίας του 90 (HIV), ενώ και οι καθηγητές της Επιτροπής εργαζόταν σε νοσοκομεία του ΕΣΥ, ως πανεπιστημιακοί. Δεδομένης της εχθρότητας της ΝΔ για το ΕΣΥ, είναι κατανοητό το να αγνοηθεί το 95% των μαχομένων. Οι υπόλοιποι γιατί σιώπησαν; Η απαξίωση των ομοσπονδιών που δεν αποτέλεσαν ποτέ συνομιλητές συνοδεύτηκε κι από τον επιστημονικό αποκλεισμό.
Δεν υπήρξε, τέλος, έγκαιρη σαφής αποδοκιμασία της συγκάλυψης των όποιων κυβερνητικών δυσκολιών για την προμήθεια μέσων προστασίας και κυρίως για τις μάσκες με παράδοξες θεωρίες. Αποτέλεσμα ήταν από την θεωρητικοποίηση των ελλείψεων να διολισθήσει σύντομα η επιτροπή σε ρόλο προφυλακτήρα της Αριστοτέλους
Τα πρακτικά
Τα περιβόητα πρακτικά της Επιτροπής κατέστησαν με κυβερνητική ευθύνη επτασφράγιστα μυστικά, ωστόσο κανένας εκ των παρευρισκόμενων δεν θυμάται, τι ακριβώς είπε, ώστε να μας το κοινολογήσει σε μια από τις πολλές τηλεμφανίσεις του; Στο φινάλε- φινάλε υπάρχει και η μέθοδος Βαρουφάκη. όταν ο συνομιλητής θεωρείται τόσο κακοπροαίρετος.
