Του Κωστή Παπαγιώργη
Ώρες, πάντως, είναι να πιστέψουμε ότι για όλη την κακοδαιμονία και τις πολλές – πάμπολλες σκιές του πολιτικού μας συστήματος ευθύνεται ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Και μπορεί, βεβαίως, ο κ. Τσοχατζόπουλος να υπήρξε ο μακροβιότερος υπουργός των κυβερνήσεων του ΠΑ.ΣΟ.Κ και, ως εκ τούτου, να αποτελεί το «τέλειο σύμβολο» για παραδειγματισμό και απόδοση ευθυνών, αλλά, ας μη ξεχνάμε ότι το, πάλαι πότε, γηραιό στέλεχος του Κινήματος, που επί μακρώ διετέλεσε, ουσιαστικά, συναρχηγός και σχολάρχης (!), ποτέ δεν ήταν μόνος του στην θρυλική πορεία του: «τα παιδιά του Άκη» ευδοκίμησαν παντού στην Ελλάδα και, μάλιστα, είχαν και το προνόμιο να ακούνε μόνο στο μικρό ονόμά τους, όπως, άλλωστε, ήταν της μόδας να γίνεται στην κορυφή της κομματικής πυραμίδας για πολλά χρόνια.
Αυτά – τούτα τα «παιδιά του Λαού» όπως είχαμε την αφέλεια και την άγνοια, ασφαλώς, να παραδεχτούμε ως, τα κυρίως ειπείν, σύμβολα μιας a priori «φιλικής εξουσίας» που ήξερε να ανθίσταται με επιδεξιότητα στα παγιωμένα «μεταπολεμικά μοντέλα» της πολιτικής ζωής μας, κατάφεραν, με το που εδραίωσαν τους μηχανισμούς τους στην ενδοχώρα, να φέρουν άδοξα τα «πάνω – κάτω»: πλην εξαιρετικών περιπτώσεων έγιναν όλοι λάτρεις μιας πρωτοφανούς αυταρχίας, αδιαφάνειας και, οπωσδήποτε, οι σκληρότεροι παίκτες των, εκάστοτε, συσχετισμών για τη νομή της εξουσίας. Μετά τούτου, η πολιτική επικυριαρχία την οποία και μεθοδικά έχτισαν ήταν αδύνατον να μην διαπράξει ολέθρια λάθη ή να μην οδηγηθεί σε καταστάσεις και φαινόμενα που μόνο ο αυθεντικός και απροσχημάτιστος εκφυλισμός παραγάγει.
Η πορεία όμως του Α. Τσοχατζόπουλου (και της παρέας του), ουδόλως ήταν μια υψιπετής συμπεριφορά: «ταίριαζε γάντι» στους περισσότερους των Ελλήνων και για τούτο είχε την διαδρομή που είχε. Ας μην υποκρίνονται, λοιπόν, πλείστοι όσοι το τελευταίο χρονικό διάστημα στάζουν χολή στο άκουσμα και μόνο του ονόματός του, διότι, εκτίθενται ανεπανόρθωτα. Και ας μην ξεχνούν, βεβαίως, μέσα στην γενικότερη υποκρισία και το «κρυφτούλι» της πολιτικής μας ζωής ότι αυτά παθαίνουν όλοι όσοι εκμεταλλεύονται μέσα στην αλαζονεία τους την εμπιστοσύνη του Ελληνικού Λαού. Αυτά, επίσης, παθαίνουν και όλοι όσοι τον οδηγούν παρά την θέλησή του σε ατραπούς φτώχειας και εξαθλίωσης. Γι’ αυτό και ο Άκης πάει μπροστά (!), και, ως καθολικός γνώστης των τερτιπιών της πολιτικής, μπορεί να κάνει κόλαση τις ήδη κολασμένες εκλογές του Μάη.
