Χ Γιανναράς: Ή καινούργιο κόμμα στην αντιπολίτευση, ή καινούργιος ηγέτης στην συμπολίτευση

 Η συνεργασία, των τριών κομμάτων, μοιάζει να είναι
καθαρά χρηστική.

Δηλαδή, είναι μια «συνταγή» για να… βολέψουμε – να
βάλουμε ένα πρόχειρο κατάπλασμα στα προβλήματά μας, χωρίς να έχουν -αυτοί οι
οποίοι συγκροτούν την Κυβέρνηση- ένα κοινό όραμα κοινωνίας σχέσεων, μια κοινή
θέα, του τι θέλουμε για την Ελλάδα στο μέλλον.

Όμως, δεν μπορεί να υπάρξει πολιτική διαχείριση σε ώρες
οξύτατης κρίσης, εάν οι άνθρωποι που την διαχειρίζονται, δεν πιστεύουν σε κάτι!
Και αυτά τα τρία κόμματα, δίνουν -σε εμένα τουλάχιστον- την εντύπωση, ότι δεν
πιστεύουν σε τίποτα!

Αντίθετα, βασίζονται μόνον σε ικανότητες διαχείρισης της
κρίσεως, δηλαδή, κυρίως σε μία τεχνοκρατική αντιμετώπιση, με στελέχη όπου και
μόνον από τα πιθανά ονόματά τους που συζητούνται , βεβαιώνεται, ότι πάλι
ανακατεύουμε την ίδια σούπα.

Διότι, στην Ελλάδα, όταν μιλάμε για προσωπικότητες και
Κυβέρνηση προσωπικοτήτων, εννοούμε και πάλι τσιράκια των κομμάτων.

Από την άλλη μεριά, υπάρχει μια αντιπολίτευση με έναν
αρχηγό, ο οποίος έχει το ταλέντο να δείχνει ότι πιστεύει σε κάτι. Είναι μια
έκπληξη ο κύριος Τσίπρας, των δύο τελευταίων εκλογών. Διότι, πράγματι, έχει
κατορθώσει να μιλάει διαφορετική γλώσσα από κάθε άλλον πολιτικό ηγέτη.

Έχει ένα λόγο στιβαρό, τετράγωνο, πατάει πολύ γερά εκεί
που επιλέγει να πατήσει, για να δώσει μια κοινωνική δυναμική –θα έλεγα- στην
πολιτική που χαράζει.  Δυστυχώς, όμως, ο κύριος Τσίπρας, ενώ εμφανίζεται
ξαφνικά με αυτό το έκτακτο και σπάνιο ταλέντο, δεν έχει από πίσω του τίποτα…

Αυτό το κόμμα, για την ακρίβεια αυτό το σύμφυρμα των
συνιστωσών που τον ανέδειξε ηγέτη, είναι ότι πιο ασύνδετο και σεχταριστικό έχει
γνωρίσει, ποτέ, ο πολιτικός βίος της χώρας.

Άνθρωποι πολύ χαμηλού επιπέδου και βεληνεκούς, τους
οποίους, επιτέλους, ξέρουμε και από μία διαδρομή των τελευταίων 40 ετών, ότι
κάλυψαν έναν χώρο δήθεν αριστεράς και ουσιαστικά, καριερίστικο – εφόσον
γνωρίζουμε πως είτε στα Πανεπιστήμια, είτε στο χώρο της τέχνης και στον
πολιτισμό, αν δεν προερχόσουν από τον Συνασπισμό δεν έβλεπες άσπρη μέρα. Αυτοί
οι άνθρωποι, με λίγα λόγια, έχουν ένα παρελθόν εντελώς αρνητικό.

Σήμερα, δε, και από τότε που αποχώρησε από το κόμμα
τους ο Κουβέλης και ο Κωνσταντόπουλος, μοιάζουν να είναι απλώς ένα σινάφι χωρίς
τίποτα θετικό ως πρόταση Αριστεράς.

Σημειωτέον, πως έχουμε ξεχάσει πια στην Ελλάδα, από
χρόνια, ότι Αριστερά σημαίνει: κοινωνιοκεντρικές προτεραιότητες, ότι
Σοσιαλισμός θα πει προτεραιότητα της κοινωνίας των σχέσεων και όχι του ατομικού
κέρδους και του ατομικού συμφέροντος.

Βέβαια, και το λεγόμενο Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος και
η Ευρωπαϊκή Αριστερά, έχουν χαρακτήρα άκρως συντεχνιακό, αφού έχουν φτάσει να
υποστηρίζουν τα συνδικάτα των υψηλών ρετιρέ και εκεί να εξαντλείται η αριστερή
τους ιδιότητα.

Κατά τούτο, το τοπίο είναι πάρα πολύ απαισιόδοξο!

Εάν, λοιπόν, καταρρεύσει το κυβερνητικό σχήμα, που
έφτιαξαν συμβατικά και επί του προχείρου, αυτή τη στιγμή οι τρεις αρχηγοί, τότε
θα είναι η ώρα του Τσίπρα, και όπως φαντάζομαι αυτή η ώρα, θα έρθει πολύ
σύντομα.

Αλλά τότε, θα επέλθει μεγαλύτερο χάος, διότι, όπως
είπα, οι δυνάμεις που τον στηρίζουν, το δήθεν κόμμα που τον ανέδειξε αρχηγό,
δεν έχει να προσφέρει τίποτα σήμερα. Μένει ένα παιδί… με ένα μεγάλο πολιτικό
ταλέντο.

Αν, λοιπόν, μπορεί να δημιουργηθεί κάτι, θα έλεγα ότι
μπορεί να δημιουργηθεί μόνον ως απάντηση στο εξής δίλλημα:

Ή η κυβέρνηση, θα γεννήσει έναν άλλον ηγέτη, που θα
μπορεί να αναμετρηθεί με το ανάστημα του Τσίπρα, ή η αντιπολίτευση – ο Τσίπρας
δηλαδή- θα γεννήσει ένα άλλο κόμμα. Μόνο σε αυτές τις δύο περιπτώσεις μπορούμε
να ελπίζουμε σωτηρία. 

Ή καινούργιο κόμμα στην αντιπολίτευση, ή καινούργιος
ηγέτης στην συμπολίτευση.