Της Λώρης Κέζα
Το ελληνικό κράτος φέρθηκε εν πολλοίς ως αγράμματος δανειολήπτης ο οποίος πάει και υπογράφει ό,τι του πασάρει μια τράπεζα στα ψιλά γράμματα. Από απειρία, από αδιαφορία, από σκοπιμότητα, από βαρεμάρα_ δεν έχει σημασία. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι από την ημέρα που ο κ. Γ. Παπανδρέου άρχισε να περιφέρεται σαν την κλαίουσα ως και την αποστολή των έγγραφων διαβεβαιώσεων του κ. Αντ. Σαμαρά κανένας από τους διαπραγματευτές δεν στάθηκε απέναντι στους δανειστές με αξιοπρέπεια αλλά ταυτόχρονα με επίγνωση για το τι αντέχει ο ελληνικός λαός. Τα πολιτικά επιτελεία που διαχειρίστηκαν την κρίση είχαν τη σκευή, μπορούσαν να μιλούν για νούμερα, αλλά δεν είχαν ιδέα για τις αντοχές των πολιτών. Στα ζητήματα επιβίωσης στη λιτότητα απαντούσαν διάφορα ασυνάρτητα, με κορυφαία την ατάκα κυβερνητικού στελέχους «έχω κι εγώ πρόβλημα, σπουδάζω παιδί στο εξωτερικό». Δεν καταλάβαιναν ότι ο κόσμος θα πηδάει από τα μπαλκόνια ο ένας μετά τον άλλο επειδή τους έκοβαν 200 ευρώ το μήνα. Τα 200 ευρώ εκείνοι τα είχαν για μισή γραβάτα.
Ο κ. Γιάννης Στουρνάρας έχει εικόνα της ελληνικής πραγματικότητας. Είναι πιο ψημένος στα κοινωνικά ζητήματα. Λίγο η κνιτοσύνη του, λίγο οι δουλειές του, λίγο οι επιστημονικές καταγραφές και αναλύσεις στις οποίες επιδόθηκε του έδωσαν το πλεονέκτημα να έχει διπλή πρόσβαση στα της οικονομίας. Από την μια έχει την εξοικείωση με τα δημοσιονομικά από την άλλη ξέρει πως λειτουργεί ο δημόσιος υπάλληλος, ο συνδικαλιστής, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Το ερώτημα είναι αν θα τον αφήσουν να κάνει δουλειά ή αν θα αρχίσουν ένας ένας να του βάζουν τρικλοποδιές. Ο ίδιος είναι πολύ ξεκάθαρος στη σωτηρία. Θέλει αποκρατικοποιήσεις χωρίς να φαγωθούν οι εισπράξεις (λέει ότι το ένα ευρώ θα γίνει τρία αν το κράτος ξεφορτωθεί εταιρείες όπως ο ΟΣΕ), θέλει ξένους επενδυτές ολούθε (στους δρόμους, στα λιμάνια, στα νοσοκομεία, στην εκπαίδευση), θέλει ρευστό για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις (από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων), θέλει να πουληθούν μικρά και μεγάλα κρατικά ακίνητα (για να μαζέψει 75 δισ.). Το μοντέλο του είναι φιλελεύθερο και έχει τη στήριξη τριών κομμάτων που ανεξαρτήτως από το τι παριστάνουν, εκδηλώνουν ευθέως ή πλαγίως την ανάγκη για φιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις.
Δεν ξέρουμε αν ο κ. Στουρνάρας διατηρεί τα διαπραγματευτικά του χαρίσματα ούτε σε ποιές μεθόδους θα καταφύγει προκειμένου να τα εφαρμόσει όλα αυτά, με τα οποία ως φαίνεται συμφωνεί η πλειονότητα των ψηφοφόρων. Ξέρουμε ότι είναι ανάγκη να πιστέψουμε πως έγινε μια νέα αρχή και ότι θα επιδειχθεί αποφασιστικότητα. Οι παλαιές μεσαίες λύσεις, όπου άλλα ήθελαν οι υπουργοί, άλλα είχαν υποσχεθεί στους ψηφοφόρους και άλλα έπρατταν προκειμένου να μην δυσαρεστηθεί κανείς, οι παραληρηματικές καταστάσεις όπου οι φιλελεύθεροι παρίσταναν τους σοσιαλιστές αποτελούν ένα λυπηρό παρελθόν. Υπάρχει ανάγκη για μια νέα αρχή και ο κ. Στουρνάρας κρατά στα χέρια του όλες τις ελπίδες. Πρώτη πίστα η διαπραγμάτευση για την επιμήκυνση. Δεύτερη πίστα το «ότι ισχύει για τους άλλους να ισχύσει και για εμάς», μιλώντας για την στήριξη των τραπεζών όχι από τους κρατικούς προϋπολογισμούς αλλά από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Οπως επισημαίνει παράγοντας της αγοράς η ανάλογη μεταχείριση μεταφράζεται σε καμιά πενηνταριά δισ. που μεταφράζεται σε μείωση του χρέους κατά 20%-25% του ΑΕΠ
Συνοψίζοντας: η ελπίδα στα χέρια του κ. Στουρνάρα είναι να σώσει την οικονομία της χώρας χωρίς να καταδικάσει τους κατοίκους της χώρας σε αργό θάνατο ή σε άμεσες αυτοχειρίες. Αμήν.
