 |
Της Τασούλας Καραισκάκη
Συνηθίζουμε να λέμε ότι δεν γνωρίζουμε τι έχουμε, τι εκμεταλλευόμαστε, τι χάνουμε σε σχέση με το νερό, ότι σπαταλάμε το διπλάσιο από το αναγκαίο στη γεωργία (από τα 8.500 τετ. χλμ. ζήτησης, περίπου τα 7.000 τετ. χλμ. χρησιμοποιούνται στην άρδευση), ότι δεν έχουν γίνει βήματα για τον περιορισμό των απωλειών, την ανακύκλωση του νερού, τη χρήση νέων τεχνολογιών άρδευσης, τη διαχείριση του νερού σε επίπεδο υδρολογικής λεκάνης, όπως θα έπρεπε βάσει της Οδηγίας-πλαισίου, ότι επικρατεί μια βαβέλ μεταξύ των υπηρεσιών – Κεντρική Υπηρεσία Υδάτων του ΥΠΕΚΑ, Διευθύνσεις Υδάτων των 13 Περιφερειών, υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΙΓΜΕ, ΕΜΥ… Ότι η Ελλάδα είναι ένα «σουρωτήρι» από τις γεωτρήσεις -πάνω από 290.000 συνολικά- από τις οποίες ούτε οι μισές νόμιμες. Οτι δαπανώνται κονδύλια σε έργα, αφαλατώσεις, φράγματα, λιμνοδεξαμενές, που ούτε καν λειτουργούν…
Στην Ιταλία -αναφέρθηκε προ ημερών σε διεθνές συνέδριο στην Κοζάνη, στο πλαίσιο του ευρωπαϊκού προγράμματος Sharp- ελέγχουν το νερό που χρησιμοποιείται για άρδευση μέσω ηλεκτρονικού υπολογιστή, στη Σκωτία τα αποθέματα καταγράφονται με τρισδιάστατα γεωλογικά μοντέλα, στη Γερμανία έχει δημιουργηθεί ψηφιακό βιβλίο νερού όπου αποτυπώνεται κάθε επίπτωση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στα υδρολογικά δεδομένα της κάθε περιοχής… Στην Ελλάδα; Και όμως και στη χώρα μας εφαρμόζονται αντίστοιχες καλές πρακτικές, ανέφερε στο ίδιο συνέδριο, αλλά και στην «Κ», ο γεωλόγος μηχανικός της Διεύθυνσης Υδάτων Δυτικής Μακεδονίας Ιωσήφ Παπαδόπουλος, παρουσιάζοντας το «ποτήρι» του σοβαρού ζητήματος μισογεμάτο.
Μπορεί τα περιβόητα «σχέδια διαχείρισης των υδάτων» να είναι ακόμη «στο δρόμο», όμως πολλοί αγρότες εφαρμόζουν ήδη σύγχρονα συστήματα άρδευσης, υδρόμετρα «παρακολουθούν» την κατανάλωση του νερού που αδειοδοτείται, ενώ σε όλα τα έργα, άρδευσης και ύδρευσης, καταγράφεται λεπτομερώς τι λαμβάνεται και τι διατίθεται…
Στη λίμνη Χειμαδίτιδα της Φλώρινας έχουν κατασκευαστεί ειδικά αναχώματα για τη συγκράτηση του νερού που αρδεύει τα χωράφια το καλοκαίρι. Στη Σκύδρα της Εδεσσας το νερό της πηγής των Σεβαστιανών, που πλημμυρίζει τον χειμώνα τις γύρω εκτάσεις, διοχετεύεται μέσω ειδικών γεωτρήσεων πίσω στον υδροφόρο ορίζοντα. Στη Χίο φράγματα, έλεγχος των γεωτρήσεων, μείωση της κατανάλωσης έσωσαν το νησί από τη λειψυδρία.
Το παν είναι η διαχείριση του νερού. Η αποκατάσταση της ισορροπίας ανάμεσα στις ποσότητες που προσφέρει η φύση και σε εκείνες που αντλούνται – αποκαρδιωτικά περισσότερες. Οχι, δεν έχει ακόμη οργανωθεί στην Ελλάδα η συνολική παρακολούθηση των επιφανειακών και υπόγειων υδάτων. Ομως ας μην αφήσουμε τα στερεότυπα της «ελληνικής πραγματικότητας» να κατεδαφίσουν την προσπάθεια της ενεργού «βάσης» (φορείς και κοινωνικό σύνολο) να συμπαρασύρει προς τα εμπρός την αμφιρρέπουσα βραχυκυκλωμένη αναβλητική και περί άλλα τυρβαζομένη «κεφαλή»…
