Του Στέφανου Κασιμάτη
«Τι έχει μαζί μου ο Βενιζέλος;» Το αναρωτιέται, όπως διαβάζω, ο Γιάννης Στουρνάρας. Πάνω κάτω, το ίδιο αναρωτιούνται όλοι, διότι προχθές, μετά τη σύσκεψη στο Μαξίμου, ο Β. ο Βενιζέλος είχε ηρεμήσει τελείως και όλα ήταν πάλι μέλι – γάλα στην «κυβέρνηση εθνικής ευθύνης». Η απάντηση στο ερώτημα σχετικώς με την αιτία της πρόσφατης έκρηξης του αρχηγού του τρίτου κόμματος (sorry, Ευάγγελε, αλλά αυτή είναι η δεινή πραγματικότης…) εντοπίζεται σε εννέα λεξούλες από τη δήλωση που έκανε εξερχόμενος της συσκέψεως: «Το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι η ουρά των εξελίξεων». Τόσο απλά είναι τα πράγματα – τι νομίζατε; Ολο αυτό το ροκοκό οικοδόμημα από πομφόλυγες, εξάρσεις, χειρονομίες, θεατρινισμούς κ.λπ. της προσωπικότητας του Β. του Βενιζέλου δεν είναι παρά η έκφραση ενός τερατώδους εγωισμού. Είναι δε κατασκευασμένο ακριβώς για να κρύβει τη βασική, τη στοιχειώδη απλότητα της ουσίας του ανθρώπου.
Ατυχώς για το ΠΑΣΟΚ και τη χώρα, η οποία έχει ανάγκη την παρουσία μιας σοβαρής Κεντροαριστεράς, ανάλογης απλότητας είναι και η αντίληψή του για την πολιτική. Τίποτε δεν έμαθε από το ανόητο επεισόδιο της εκδίωξης της τρόικας, τέτοια εποχή πέρυσι, ούτε από την συμμετοχή του σε συμβούλια στις Βρυξέλλες. Το γεγονός καθόλου δεν πρέπει να εκπλήσσει. Εγωισμοί του δικού του υπερφυσικού μεγέθους είναι άτρωτοι από τύψεις, ενοχές, αίσθημα ντροπής και τα τοιαύτα. Εχω την εντύπωση ότι, επί Β. του Βενιζέλου, το ΠΑΣΟΚ εισέρχεται στην περίοδο του ροκοκό. Εντυπωσιακό, θορυβώδες, υπερβολικό και, εν τέλει, πληκτικό, το ροκοκό το συναντά πλέον κανείς μόνον στα μουσεία και στη θλιβερή πραμάτεια που πλασάρουν κάποιοι αντικέρ από την τηλεόραση…
