Του Γιάννη Λούλη
Για την ώρα, η ιδιότυπη και εγγενώς προβληματική κυβέρνηση των τριών ξεπέρασε την πρώτη της κρίση, χάρη στις εύστοχες ισορροπιστικές προσπάθειες του Αντώνη Σαμαρά καθώς και την σύνεση και αυτοσυγκράτηση του Φώτη Κουβέλη. Αν ο «προβληματικός» εταίρος της κυβέρνησης Παπαδήμου ήταν ο Σαμαράς (οδηγώντας τη χώρα σε καταστροφικές διπλές εκλογές), τώρα ο προβληματικός εταίρος της κυβέρνησης Σαμαρά, αποδεικνύεται ο Ευάγγελος Βενιζέλος.
Η συμπεριφορά αυτή είναι άμεση προέκταση μιας ανερμάτιστης στρατηγικής του αρχηγού του ΠΑΣΟΚ, καθώς μοιάζει ακόμη ζαλισμένος από το σοκ του 13%. Ο Βενιζέλος διέθετε στελέχη, πετυχημένα κυβερνητικά, που ήσαν ταυτόχρονα «βαρειά χαρτιά» του κόμματος του. Με αυτά θα μπορούσε να εμπλουτίσει την κυβέρνηση συνεργασίας, αντισταθμίζοντας έτσι το πάμπτωχο νεοδημοκρατικό έμψυχο υλικό και βοηθώντας συνολικά την εικόνα του βαρύτατα λαβωμένου ΠΑΣΟΚ. Δεν το έκανε όμως. Αντίθετα ο Βενιζέλος έδωσε μάχη στο κόμμα του για να αποτραπεί η προοπτική αυτή. Λυσσαλέα μάχη.
Ποια είναι η στρατηγική του στόχευση, μετά τη διττά αποτυχημένη προεκλογική του εκστρατεία, που στερείτο παντελώς στίγματος; Από την μια πλευρά επιδιώκει το minimum συνευθύνης για το κυβερνητικό έργο. Αντιφατικά όμως, ο ίδιος προσπαθεί να χτίσει την εικόνα του ικανού κεντρικού διαπραγματευτή! Πως συμβιβάζονται αυτά; Άγνωστο. Από την αρχή έδειξε ενόχληση διότι ο προσκείμενος στο ΠΑΣΟΚ Στουρνάρας ανέλαβε Υπουργός Οικονομικών. Γι’ αυτό έσπευσε πρώτα να τον «χρεώσει» στον Σαμαρά ως επιλογή του τελευταίου. Στην συνέχεια άσκησε σκληρή κριτική για το πώς ο νέος Υπουργός Οικονομικών διαπραγματεύτηκε με την Ε.Ε. απειλώντας με μείζονα κρίση την κυβέρνηση.
Προφανώς όλα αυτά είναι βούτυρο στο ψωμί μιας ανεύθυνης αντιπολίτευσης που λαϊκίζει με χονδροειδή τρόπο. Όμως τούτο είναι το έλασσον. Πιο σοβαρό είναι, ότι ο Βενιζέλος αναδεικνύεται σε βραδυφλεγή βόμβα στα θεμέλια της κυβέρνησης. Ακόμη πιο σοβαρό είναι πως ένα συνολικά παθογενές κομματικό σύστημα, διαχέει την παθογένεια του και στο προβληματικό κυβερνητικό σχήμα.
Έτσι, κάθε μήνας επιβίωσης της κυβέρνησης μεταβάλλεται σε υπαρξιακή πρόκληση για τον χρονικό της ορίζοντα. Έναν ορίζοντα, που δύσκολα θα αποδειχθεί μακρύς και εύκολα θα καταλήξει βραχύς.
