Το έθιμο του τηλεσίγραφου

Του Παντελή Μπουκάλα

Κατέρριψε ήδη ένα ρεκόρ ο κ. Σαμαράς. Του πήρε μόλις ένα
μήνα για να στείλει τελεσίγραφο στους υπουργούς του και να τους απειλήσει με
επιτόπιους ελέγχους. Το πρωθυπουργικό έθιμο, κληρονομούμενο από τον έναν ηγέτη
στον άλλον, επέβαλε την εξαπόλυση τελεσιγράφων στον ένα χρόνο κυβερνητικής
ζωής. Τότε περίπου αρχίζουν οι αρρυθμίες, η ραθυμία, οι φαγωμάρες ανάμεσα σε
«συναρμόδιους» υπουργούς που δεν διανοούνται να μοιραστούν καμία αρμοδιότητα
για να μη χάσουν την ευκαιρία της τηλεοπτικής προβολής. Τότε επίσης αρχίζουν να
πληθαίνουν οι πληροφορίες για ρουσφέτια, φωτογραφικούς διαγωνισμούς,
πελατειακές εκδουλεύσεις, σκανδαλάκια κ.λπ.

Αλλά είπαμε. Ο νυν πρωθυπουργός έσπασε το ρεκόρ τελεσιγράφου
στέλνοντάς το (λέγοντας δηλαδή στα μίντια ότι θα το στείλει) στον μήνα πάνω
αφότου ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας. Για την επιτάχυνση αυτή ευθύνεται
βέβαια και η συγκρότηση του κυβερνητικού σχήματος από στελέχη (ή «φίλους) τριών
κομμάτων, που πρέπει να βρουν κοινή γλώσσα. Η κοινή γλώσσα όμως προϋποθέτει αμοιβαίες
υποχωρήσεις. Με τον κ. Σαμαρά να μην υποχωρεί ούτε σε σχέση με τις φατρίες του
κόμματός του, ορκίζοντας υπουργούς μόνο μέλη του περιγύρου του, και με τον κ.
Βενιζέλο πασοκικώς «κάθετο», μένει η ΔΗΜΑΡ για να πιεστεί και να υποχωρήσει.
Και ακριβώς επειδή αυτή απομακρύνεται όλο και σαφέστερα από τις ιδρυτικές της
διακηρύξεις, ο πρόεδρός της εμφανίζεται σαν ο πλέον ενθουσιώδης εκ των τριών,
μήπως πειστεί και ο ίδιος διά της πληθωριστικής ρητορικής του. Στοιχείο της
δουλειάς ενός πρωθυπουργού είναι και τα προς υπουργούς τελεσίγραφα. Έστω. Αλλά
εμείς γιατί πρέπει να τα μαθαίνουμε; Για να καμαρώνουμε για την πυγμή του
πρωθυπουργού, για το ηγεμονικό του κύρος; Μα, αν το διέθετε, δεν θα χρειαζόταν
να στέλνει τελεσίγραφα: Θα έδινε εξ αρχής τις «κατευθύνσεις», τη «γραμμή»,
βέβαιος ότι ο λόγος του θα γίνει σεβαστός. Κατά συνέπεια, όταν υμνολογούμε έναν
πρωθυπουργό επειδή στέλνει τελεσίγραφα στους υφισταμένους του, στην
πραγματικότητα δεν τον τιμούμε αλλά αποκαλύπτουμε την αδυναμία του να επιβληθεί
και να εμπνεύσει.

Το ίδιο συμβαίνει και όταν οι πρωθυπουργικοί κόλακες, οι
«κύκλοι» και τα «περιβάλλοντα», διοχετεύουν την πληροφορία ότι ο πρωθυπουργός
«ενδιαφέρθηκε «προσωπικά» για την κατάντια του Ασύλου Ανιάτων («έδωσε
εντολή»…), για την πυρκαγιά στην Πάτρα («τηλεφώνησε στον επικεφαλής της
Πυροσβεστικής»…), για τη Χαλυβουργική («απαίτησε την άμεση εφαρμογή»…).
Δηλαδή, ποια άλλη δουλειά τού ανατέθηκε, αν όχι αυτή ακριβώς; Και γιατί πρέπει
να ακούγονται βούκινα και τρομπέτες κάθε φορά που ο πρωθυπουργός κάνει τη
δουλειά του, ή έστω προσπαθεί; Και τέλος, πόσο περήφανοι μπορούμε να είμαστε
για μια πολιτεία όπου χρειάζεται ολόκληρη «πρωθυπουργική παρέμβαση» για να
γευτούν λίγο κρέας οι τρόφιμοι του Ασύλου Ανιάτων ύστερα από δίμηνη αναγκαστική
χορτοφαγία;

kathimerini.gr