Τα όρια του “όμαιμου”

Του Παντελή Μπουκάλα

Και να ’θελε να το σκηνοθετήσει κάποιος και να το παραστήσει
ως τυχαίο και συμπτωματικό, θα το ξανασκεφτόταν. Και θα το απέρριπτε στο τέλος,
για να μην κατακριθεί ως υπερβολικά ευφάνταστος. Και όμως συνέβη. Συνέβη,
δηλαδή, να κατακτήσουν μετάλλιο στο Λονδίνο και όχι με μεγάλη χρονική απόσταση,
δύο αθλητές που αλλού κι αλλιώς ξεκίνησε το ταξίδι της ζωής τους και με άλλα
εθνικά χρώματα αγωνίστηκαν και βραβεύτηκαν. Μιλάω για τον Ηλία Ηλιάδη και τον
Σιδέρη Τασιάδη. Για τον τζουντόκα που κατετάγη τρίτος κι έδειχνε με περηφάνια
το ελληνικό εθνόσημο και για τον ασημένιο αθλητή του κανόε καγιάκ που δηλώνει
απερίφραστα πως είναι Γερμανός και δεν ένιωσε την ανάγκη να σηκώσει και την
ελληνική σημαία πάνω στο βάθρο.

Θα αρκούσε αυτή η σύμπτωση για να μας υποχρεώσει να
ξαναδούμε τι σημαίνει έθνος και εθνική ταυτότητα, και ποια η σχέση τού
«γεννιέμαι» με το «γίνομαι». Ηρθε όμως να προστεθεί άλλο ένα «τυχαίο»:
διευρύνοντας τη δημαγωγία του ΛΑΟΣ (πρώτος ο κ. Καρατζαφέρης μοίρασε τρόφιμα),
οι μιλιταριστές λαϊκιστές της Χρυσής Αυγής έδιναν πατάτες και λάδι στο Σύνταγμα
σε όσους έδειχναν ελληνική ταυτότητα. Αν παίζαμε λίγο με το ρολόι της Ιστορίας
και φέρναμε τα μπρος πίσω, θα βλέπαμε ότι ο μεν Ηλιάδης, αν πήγαινε λίγα χρόνια
πριν σε χρυσαυγίτικη διανομή τροφίμων βάσει ταυτότητας, θα εκδιωκόταν βάναυσα
(γιατί δεν ήταν ακόμα Ελληνας, Γεωργιανός ήταν), ο δε Τασιάδης θα έπαιρνε
βέβαια μια σακούλα.

Ωστε λοιπόν εκείνο το ηροδότειο, «το Ελληνικόν εόν όμαιμόν
τε και ομόγλωσσον», δεν είναι απόλυτος νόμος, όπως το αντιμετωπίζουν όσοι…
αιματοκρίτες (αλλά και αιμοχαρείς) διακηρύσσουν πως «Ελληνας γεννιέσαι, δεν
γίνεσαι» και ρίχνουν και κάμποσες σφαλιάρες για να σε πείσουν. Αν μετρούσε μόνο
το αίμα και η γλώσσα, ο Τασιάδης, που γεννήθηκε στον Εβρο από Ελληνες και
μιλάει μια χαρά τα ελληνικά, θα έπρεπε να είναι Ελληνας. Αυτός όμως για
συναισθηματικούς και υλικούς λόγους δηλώνει Γερμανός (και του σέρνουν τώρα τα
μύρια όσα ελληνορθόδοξα στο Διαδίκτυο). Με τα ίδια κριτήρια, ο Ηλιάδης δεν θα ήταν
Ελληνας, αφού δεν είναι ελληνικό το αίμα του, τα δε ελληνικά τα μαθαίνει ακόμα.

Εκεί όπου σε ορίζει η καρδιά σου, εκεί είναι η πατρίδα σου –
αυτό λέει και ξαναλέει η Ιστορία, κι ας αδιαφορούμε για τα μαθήματά της. Και η
καρδιά μιλάει πολύ συχνά και τη γλώσσα της ανάγκης ή της επιθυμίας, εκτός από
τη γλώσσα του αίματος. Ο Ηλιάδης επέλεξε πατρίδα – και από ανάγκη. Ο Τασιάδης
το ίδιο. Κανένας τους δεν είναι «προδότης». Φοβάμαι, ωστόσο, πως αν το παλικάρι
που ξενιτεύτηκε πιτσιρίκι από την Ορεστιάδα στη Γερμανία θελήσει κάποτε να
επιστρέψει στη γενέτειρά του, θα συρρεύσουν εκεί για να τον εξυβρίσουν όλοι οι
εθνοκάπηλοι, που ήδη απαιτούν «να μην επιτραπεί η επανείσοδος στον μισθοφόρο».
Ο μόνος που θα μπορούσε να τον προστατεύσει τότε θα ήταν ο Ηλίας Ηλιάδης, Μαζί
με τη μισή «χρυσή» εθνική ομάδα άρσης βαρών.