Ξανά μανά “ανασύσταση”

Του Παντελή Μπουκάλα

Μια φορά κι έναν καιρό, δηλαδή τέσσερα – πέντε χρόνια πριν,
όταν τον Αύγουστο κυριαρχούσε η σπάνια πια πινακίδα «Κλειστόν – Ραντεβού τον
Σεπτέμβρη», ουδείς σώφρων οδοντίατρος έμπλεκε τέτοιες ράθυμες μέρες με μια
υπόθεση δύσκολη, όπως η ανασύσταση ενός κατεστραμμένου δοντιού. Ούτε
οδοντοτεχνίτη θα ’βρισκε για να συνεργαστούν ούτε εμπορικό ανοιχτό για την
περίπτωση που ξέμενε από τα αναγκαία υλικά.

Ο κ. Βενιζέλος δεν είναι οδοντίατρος, όσο ξέρω. Η επιλογή
του πάντως να ονομάσει το εγχείρημά του «ανασύσταση του ΠΑΣΟΚ» (και όχι
ανασυγκρότηση, αναγέννηση κ.ο.κ.) είναι επιστημονικά ορθή και ιστορικοπολιτικά
ταιριαστή. Σωστό είναι επίσης που επιμένει αυγουστιάτικα στην προσπάθειά του με
απανωτές συσκέψεις, ταλαιπωρώντας έτσι (όχι εκ προθέσεως) τα στελέχη που
καθηλώνονται στην Αθήνα: Πρέπει να προλάβει την τρίτη του Σεπτέμβρη. Διότι, ως
γνωστόν, τα σύμβολα και οι τελετές έπαιζαν πάντοτε σοβαρό ρόλο στη μικροϊστορία
του ΠΑΣΟΚ, όπως σε όλες τις θρησκείες. Και το ΠΑΣΟΚ υπήρξε πρώτα απ’ όλα
θρησκεία.

Ιστορικοπολιτικά, το κόμμα των πράσινων είναι αυτό με τους
περισσότερους οδοντιάτρους στους κόλπους του. Ας θυμηθούμε τους επιφανέστερους,
τον κ. Λαλιώτη, τον κ. Ρέππα (αυτούς τους δύο δεν τους πρόλαβα στο Γουδί) και
τον κ. Νεονάκη (αυτός ήταν ένα – δυο χρόνια μικρότερός μου και είχαμε
ανταλλάξει αρκετούς εποικοδομητικούς διαλόγους στα αμφιθέατρα των συνελεύσεων).
Προκύπτει λοιπόν ότι ο οδοντιατρικός όρος που επέλεξε ο κ. Βενιζέλος τυγχάνει
πασοκικώς σημασιοβριθής και δεν αποκαλύπτει (όπως υπέθεσαν ορισμένοι) την
αδυναμία του να επινοήσει κάτι εντυπωσιακότερο, ποιος, αυτός ο σοφιστικότατος.

Ως προς τον εναρμονισμό του όρου με την κομματική
πραγματικότητα: Σίγουρα, στην πασοκική διάλεκτο θα άρμοζε η «ανασυστασοποίηση»
λ.χ. ή η «επαναπασοκοποίηση», αλλά άντε να βρεις εφημερίδα όπου να χωράνε οι
λέξεις αυτές στους τίτλους. «Ανασύσταση» λοιπόν. Η οποία γίνεται όταν
καταστραφεί η μύλη του δοντιού (από ατύχημα ή από υπερβολική μασητική χρήση)
και χαθεί πολλή οδοντική ουσία. Από απώλειες το ΠΑΣΟΚ, άλλο τίποτε. Σε δύο
χρόνια τού έφυγαν τρεις στους τέσσερις ψηφοφόρους, δηλαδή κοντά δυόμισι
εκατομμύρια άνθρωποι. Και ο μόνος που εμφανίζεται ευτυχής που το κόμμα
«συγκράτησε τις δυνάμεις του» (μεταξύ Μαΐου και Ιουνίου) είναι ο πρόεδρός του.

Μπελαλίδικη δουλειά η ανασύσταση. Απαιτεί πολύ τροχό για να
γίνει το κολόβωμα, ρητίνες, ενδοριζικούς άξονες, υαλονήματα, ήλους, καρφίδες
και λοιπά ανατριχιαστικά. Και πράγματι, μόνο με ήλους και καρφίδες μπορεί πια
να στερεωθεί το ΠΑΣΟΚ, να συνενωθούν οι φατρίες του. Ταιριαστός λοιπόν και ο
στόχος: Η ανασύσταση οδόντος αποβλέπει στην απομίμηση του κανονικού κυνόδοντος
ή γομφίου. Το ίδιο και η κατά Βενιζέλον ανασύσταση. Σκοπός της είναι η απομίμηση
του πάλαι ποτέ ΠΑΣΟΚ. Αλλά αυτά τα πράγματα δεν γίνονται ακόμα κι αν έχεις τον
Λαλιώτη συγχειρουργό οδοντίατρο.