Δημήτρης Αργυρός
Ας μου επιτραπούν κάποια πολιτικά και φιλοσοφικά σχόλια σε σχέση με την μεγαλειώδη συγκέντρωση και πορεία για το κυβερνητικό, κρατικό και επιχειρηματικό έγκλημα των Τεμπών.
Θυμός
Δύο χρόνια μετά από το έγκλημα και ο θυμός της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού δεν έχει ξεθυμάνει ακόμη, απεναντίας η ανοικτή κυβερνητική συγκάλυψη δυναμώνει το θυμό.
Από την μία πλευρά η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτής της χώρας βλέπει στα 57 (συν 3 περίεργοι θάνατοι) αθώα θύματα, τα παιδιά τους που θα μπορούσαν να ήταν αυτά μέσα στο τραίνο-δολοφόνο. Από την άλλη τα Τέμπη έγιναν η αφορμή να εκφραστεί το σύνολο της οργής και της δυσαρέσκειας της κοινωνικής πλειοψηφίας απέναντι στο σύστημα, το κράτος και την κυβέρνηση.
Το γεγονός ότι στην ιστορική διαδήλωση της 28η Φλεβάρη του 2025 συμμετείχε πάνω από το 20% των κατοίκων που μένουν σε αυτή την χώρα, δείχνει το βάθος της συστημικής και κυβερνητικής απονομιμοποίησης.
Σε περασμένες εποχές οι επαναστάτες θα μίλαγαν για μια επαναστατική κατάσταση, κάτι που δεν συμβαίνει σε αυτή τη φάση. Είτε γιατί δεν υπάρχει επαναστατική προοπτική και οργάνωση είτε γιατί το κοινωνικό πεδίο είναι αρκούντως πιο πολύπλοκο και αντιφατικό.
Πλήθος
Το αυθόρμητο πλήθος που πλημμύρισε τους δρόμους στην πλειοψηφία πάρα τον θυμό και την οργή του ήταν σιωπηλό. Δεν ήταν το αποφασισμένο και οργισμένο πλήθος της 12ης Φλεβάρη του 2012 που έκαψε τα πάντα και σωστά έπραξε.Το πλήθος της 28ηςΦλεβάρη του 2025 συμμετείχε μεν σε ένα συμβάν (κατά Μπαντιού πρόκειται για ένα ιστορικό γεγονός που διακόπτει την συστημική εξουσιαστική συνέχεια), ήξερε ότι έπαιρνε μια αντικειμενικά αντικυβερνητική θέση αλλά παρέμεινε βουβό γιατί δεν βλέπει ανοικτό ορίζοντα, δεν βλέπει διέξοδο, πολιτική διέξοδο.Οι μειοψηφίες που με το ένα ή τον άλλο τρόπο έδρασαν ως δυνάμεις αντι-βίας δεν επηρέασαν ούτε θετικά ούτε αρνητικά το συνολικό γίγνεσθαι.
Κόμματα…
Το πλήθος της 28ης Φλεβάρη πήρε μέρος σε αυτό το συμβάν, γιατί το κάλεσε η επιτροπή των χαροκαμένων γονέων, η μόνη κοινωνική δύναμη που κάνει την τελευταία περίοδο μια σοβαρή και μαχητική αντιπολίτευση. Κανένα κόμμα ή άλλος μαζικός φορέας δεν θα μπορούσε να βγάλει αυτό το κόσμο στο δρόμο. Για αυτό το λόγο πάρα τα απολύτως πολιτικά νόμιμα καλέσματα φορέων και κομμάτων (πχ συγκεντρώσεις τις 5 Μάρτη) η κινηματική συνέχεια σε σχέση με τα Τέμπη πρέπει να κινηθεί γύρω από τις αποφάσεις της επιτροπής των γονέων.
Το ξαναλέω είναι μεν εντελώς νόμιμο και αναγκαίο να συμμετάσχουν πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις σε μια κινητοποίηση. Η δημοκρατία απαρτίζεται από πολιτικούς, κοινωνικούς και κομματικούς σχηματισμούς. Άλλωστε, αν δεν υπάρχουν αυτές οι πολιτικές και κομματικές συλλογικότητες, θα μείνει μόνο η «γυμνή» εξουσία του κόμματος του κράτους, αυτού του απόλυτου τέρατος αλλά και η εξουσία του κόμματος του κεφαλαίου και της ολιγαρχίας.
Είναι λοιπόν απολύτως νόμιμο και θεμιτό η συμμετοχή οργανώσεων και κομμάτων αλλά κανένα από αυτά δεν δύναται σε αυτές τις περιστάσεις να βγάλει στο δρόμο τον κόσμο που έβγαλε η επιτροπή των γονέων.
Η ιστορία έχει αποδείξει ότι συχνά, συχνότερα απ’ ότι πιστεύουμε, το κοινωνικό πεδίο προπορεύεται του κομματικού πεδίου. Βέβαια στο τέλος η κομματική διαμεσολάβηση είναι που υπογράφει την καθοδική ή ανοδική πορεία των πραγμάτων.
Ενώ στην παρούσα φάση αυτό που είναι αναγκαίο να πράξουν τα κόμματα της αριστερής αντιπολίτευσης είναι να θέσουν ένα οδικό χάρτη για την ανατροπή της κυβερνητικής και επιχειρηματικής συμμορίας. Και το περίεργο είναι ότι δεν το κάνουν, δεν θέτουν ζήτημα ανατροπής. Σαν να μην θέλουν να αναλάβουν μια τέτοια ευθύνη. Ίσως πάλι να εξηγείται από το βαθύ ενδοσυστημικό χαρακτήρα τους.
Μετά το δρόμο τι;
Ο δρόμος και ο κόσμος μίλησε και θα ξαναμιλήσει. Από την άλλη ο δρόμος δεν μπορεί επί μακρόν να μιλάει με όρους 28ηΦλεβάρη.
Επίσης οι μετρήσεις της κοινής γνώμης δείχνουν ότι η συντριπτική πλειοψηφία δεν πιστεύει ότι θα αποδοθεί δικαιοσύνη.Κανείς δεν πιστεύει ότι η κυβερνητική και συστημική συμμορία θα παραδώσει δίχως μάχη τα όπλα και θα καθίσει στο ειδώλιο του κατηγορούμενού. Ίσως να καούν δύο, τρεις από τους συμμορίτες, ίσως να καεί ακόμη και ο Μητσοτάκης αλλά η δικαιοσύνη και το δίκαιο δεν θα αποδοθούν.
Είναι σύμπτωμα μιας περιόδου, όπου το παλαιό σαπίζει και το νέο δεν έχει φανεί και τότε κάνουν την εμφάνιση τους τα τέρατα, όπως πχ τα τέρατα του φασισμού.
Είναι βέβαιο ότι το αυθόρμητο πρέπει δεοντολογικά να γίνει συνειδητό και να πάρει την μορφή ενός συλλογικού τιμωρού. Μίας σύγχρονης επαναστατικής δύναμης που θα τρομοκρατεί τους εξουσιαστές και τους δυνάστες.
Πρέπει πρώτα να δικάσεις, να καταδικάσεις, να γκρεμίσεις και να καταστρέψεις και ύστερα να κτίσεις κάτι πιο δίκαιο και ελπιδοφόρο. Τα εκατομμύρια των διαδηλωτών της 28ης Φλεβάρη με την αυθόρμητη σιωπή τους αυτό προσδοκούν.
Θα υπάρξει, άραγε, μια πολιτική και κοινωνική δύναμη που θα έχει το σθένος, την πίστη, την συνειδητότητα και την καθαρότητα της ψυχής να το πράξει;
Σίγουρα αυτή η δύναμη θα είναι κοινωνική και πολιτική, μόνο που για να υπάρξει θα πρέπει να υπερβαίνει το σημερινό πολιτικό χάρτη της χώρας, ακόμη και αυτό της αριστεράς.
Όπως είναι αναγκαίο να υπερβαίνει και κάθε σκέψη και αντίληψη ρύθμισης αυτού που δεν μπορεί να μείνει ως έχει ή απλώς να βελτιωθεί. Αποτελεί δε μέγιστη αναγκαιότητα να ανατραπεί
Πέρα και ενάντια σε μορφές της παραγωγής ενός καπιταλισμού που θα στηρίζεται σε Καντιανικές ηθικές προσταγές (μην κάνεις αυτό που δε θα ήθελαν να σου κάνουν).Δηλαδή, με άλλα λόγια ενός ηθικού παγκόσμια οικολογικού καπιταλισμού ή από την άλλη ενός πατριαρχικού εθνοκεντρικού ιμπεριαλισμού.
Μια διεθνιστική δημοκρατική δύναμη κοινότητας και μαχητικότητας που θα περικλείει κάθε πληθυντική έκφραση και σωματικότητα των καταπιεσμένων. Μιλώντας στην βάση, στο πνεύμα και στην ψυχή της κοινωνικής πλειοψηφίας, για τα δικαιώματα, τις προσδοκίες, τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους απέναντι στις συνθήκες και το κατεστημένο που τα εκμεταλλεύεται και τα αλλοτριώνει.Στην προοπτική ενός ριζικού δημοκρατικού αυτοδιαχειριζομένου μετασχηματισμού.
Υπάρχει ελπίς;
Συνήθως εκεί που φαίνεται να μην υπάρχει καμιά ελπίδα,τότε είναι που αυτή η σκρόφα γεννιέται, δυναμώνει, προβάλλει, σηκώνει και κατεβάζει τον ιερό πέλεκυ της.
Κατά συνέπεια δεν χρειάζεται κανενός είδους απογοήτευση. Η ανθρωπότητα μέχρι σήμερα δεν αυτοκτόνησε ούτε αφέθηκε να αυτοκαταστραφεί.
Ενώ πάντα ένα καθοδικό κοινωνικό ρεύμα το ακολουθεί ένα ανοδικό κοινωνικό ρεύμα με εντελώς διαφορετικές συνθήκες.
Αν έχουμε πιάσει πάτο (αν), τότε μόνο αισιοδοξία, χαρά και επιθυμία πρέπει και μπορούμε να έχουμε.
