Δημήτρης Αργυρός
Η επιβολή δασμών από την κυβέρνηση Τραμπ δεν είναι παρά μία ριζοσπαστικότερη εκδοχή ενός προστατευτισμού, σε σχέση με τις πολιτικές προστατευτισμού που ακολουθούσαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις των ΗΠΑ.
Πολιτικές προστατευτισμού απέναντι στους άλλους ιμπεριαλιστικούς συμμάχους και αντιπάλους και ιδιαίτερα απέναντι στον μεγάλο οικονομικό και πολιτικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ, την σοσιαλκαπιταλιστική ΚΙΝΑ.
Η κυβέρνηση Τραμπ φαίνεται ότι είναι ένα ιδιαίτερο υβρίδιο σύμφυσης επιχειρηματικών και πολιτικών συμφερόντων, ένα καπιταλιστικό πείραμα που εξελίσσεται σε συνθήκες ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Μίας ολοκληρωτικής καπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης που δεν έχει σταματήσει, απλώς έχει αλλάξει ταχύτητες και χαρακτήρα.
Ο ίδιος ο Τραμπ σκέφτεται περισσότερο ως επιχειρηματίας παρά ως πολιτικός και αυτό το βλέπουμε καλύτερα στην πολιτική που θέλει να εφαρμόσει στην Γάζα. Πολιτική και επιχειρείν για το Τραμπ, τον Μασκ και όλο τον εν λόγω θίασο των δισεκατομμυριούχων είναι το ίδιο και το αυτό και δεν έχουν καμία διαφορά.
Αυτονομία του πολιτικού
Στην αρχή του ιστορικού κύκλου που γέννησαν οι αστικές επαναστάσεις η τότε επαναστατική αστική τάξη παρέδωσε την εξουσία στην πολιτική διαμεσολάβησή της, επιτρέποντας την σχετική αυτονομία προς όφελος των στρατηγικών συμφερόντων της.
Ακόμη και όταν η αστική τάξη έπαψε να είναι επαναστατική και μπροστά στον «ερυθρό κίνδυνο» τα βρήκε με την αριστοκρατία ή άφησε χώρο στη λούμπεν αντίδραση η πολιτική διαμεσολάβησή της συνέχιζε να κρατάει την αυτονομία της.
Αυτό συνέβαινε γιατί ο «ερυθρός κίνδυνος» και στην συνέχεια η ΕΣΣΔ αλλά και από την άλλη ο φασισμός και ο ναζισμός ήταν η «θέωση» και η «αποθέωση» της πολιτικής διαμεσολάβησης. Κατά συνέπεια η αυτονομία του πολιτικού εξασφάλιζε με το καλύτερο τρόπο τα μακροπρόθεσμα στρατηγικά συμφέροντα.
Υποταγή του πολιτικού στο οικονομικό
Η πτώση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ήταν η αρχή μίας αντίστροφης πορείας όπου χρόνο με χρόνο χάνονταν η αυτονομία του πολιτικού και μετατρέπονταν σε υποχείριο των μεγάλων οικονομικών και τεχνοκρατικών συμφερόντων.
Η καπιταλιστική παγκοσμιοποίηση βοήθησε περαιτέρω σε αυτή την συνθήκη, καθώς η βάση του πολιτικού το έθνος κράτος μπήκε σε βαθιά κρίση.
Ενώ οι καπιταλιστικές ολοκληρώσεις δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το «προμόσιον» των μεγάλων πολυεθνικών οικονομικών συμφερόντων, οι οποίες απέκτησαν οικονομική και πολιτική εξουσία μεγαλύτερη των εθνών κρατών.
Οι νέες τεχνολογίες, η εμπορευματοποίηση της επικοινωνίας, οι βιομηχανίες της εικονικής πραγματικότητας μπορούν να δίνουν μια επίφαση συμμετοχής αλλά προσδίδουν τεράστια κέρδη και τελικά πολιτική εξουσία στις ελίτ, στο 1% που εξουσιάζει το 99%, εξαγοράζοντας το 70%.
Δεν τους χρειάζονται πλέον
Οι συνθήκες πλέον στην κορυφή αυτής της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας είναι ώριμες, ώστε οι εν λόγω τεραστίων διαστάσεων οικονομικές ελίτ να μετέχουν άμεσα στην διακυβέρνηση της χώρας παρακάμπτοντας ολοκληρωτικά τους πολιτικούς.
Αυτό ακριβώς είναι η κυβέρνηση του Τραμπ, μια υβριδική κυβέρνηση πολιτικών και επιχειρηματιών στην κατεύθυνση να εξαφανιστούν ολοκληρωτικά οι πολιτικοί και να οδηγηθούμε σε κυβερνήσεις τεχνοκρατών και επιχειρηματιών.
Από μια πλευρά αυτό είναι η ισχυρότερη και εργαλειακά εξορθολογισμένη φασιστικοποιήση σε σχέση με τον φασισμό και τον ναζισμό του 20ου αιώνα.
Από την άλλη είναι ζητούμενο, αν η εν λόγω φάρα των δισεκατομμυριούχων μπορεί να σκεφτεί και να δράσει στρατηγικά προς όφελος της ολότητας του συστήματος.
Το δίχως άλλο είναι μια ούλτρα εκδήλωση της παρακμής του αστικού καπιταλιστικού κόσμου σε συνθήκες ενός καθολικά ολοκληρωτικού καπιταλισμού.
Εναλλακτικές;
Υπάρχει άραγε μια δυνατότητα μιας αντίστροφης πορείας;
Ας δούμε τις εναλλακτικές που υπάρχουν. Η ΕΕ συνεχίζει το δρόμο μίας υποταγής του πολιτικού στο οικονομικό πεδίο στην βάση του νεοφιλελευθερισμού με κάποια δίκτυα κοινωνικής στήριξης για να μην τινάξει τις κοινωνικές συνθήκες στο αέρα.
Την εν λόγω πολιτική στηρίζουν με διαφοροποιήσεις τόσο η νεοφιλελεύθερη άκρα δεξιά, όσο και η κεντροδεξιά, η κεντροαριστερά αλλά και ό,τι χαρακτηρίζεται ως ευρωπαϊκή αριστερά.
Είναι θέμα χρόνου η ΕΕ ή να παρακμάσει οριστικά και να συνθλιβεί στο ανταγωνισμό ΗΠΑ/ ΚΙΝΑΣ ή να ακολουθήσει το δρόμο των ΗΠΑ.
Η άλλη εναλλακτική είναι η ΚΙΝΑ, όπου το πολιτικό (κομματικό/γραφειοκρατικό) συμφύεται με το τεχνοκρατικό και ελέγχει και καθοδηγεί την σοσιαλιστική οικονομία της αγοράς. Η πραγματικότητα είναι ότι μέχρι τα σήμερα έχει προσφέρει μια απίστευτη οικονομική και παραγωγική δυναμική.
Ενώ στη ΡΩΣΙΑ η γραφειοκρατία και η στρατοκρατία προσπαθούν να ελέγξουν την καπιταλιστική οικονομία με σχετική επιτυχία βέβαια που έχει ως αποτέλεσμα να ρίξει την ΡΩΣΙΑ στο παγκόσμιο καταμερισμό παραγωγής και εργασίας.
Περιεκτική δημοκρατία
Από τα παραπάνω είναι φανερό ότι λείπει μια πραγματική εναλλακτική σε μια δημοκρατική κατεύθυνση που θα περικλείει το 99% του παγκόσμιου πληθυσμού.
Μια περιεκτική δημοκρατική συνθήκη σε όλα τα επίπεδα της ζωής της επικοινωνίας, της παραγωγής, της κοινωνίας κτλ
Μια περιεκτική δημοκρατική συνθήκη που θα έχει υποτάξει την οικονομία και την τεχνοκρατία και θα την βάζει να εργάζεται σε μια κατεύθυνση ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών για το σύνολο του πληθυσμού.
Πάρα τους αρνητικούς συσχετισμούς η αντίσταση με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν έχει πάψει να υπάρχει.
Η κοινωνία ακόμη δεν έχει υποταχθεί ολοκληρωτικά στο κεφάλαιο και την εξουσία.
Υπάρχουν δε περιοχές στο πλανήτη γη όπου η αντίσταση έχει καταφέρει να μην κάνει αμυντικούς αγώνες αλλά και να κάνει επιθετικές κινήσεις κατά διαστήματα και αυτό συμβαίνει στην Λατινική Αμερική.
Για τα κάθε ημάς σε ένα επόμενο κείμενο.
