Δημήτρης Αργυρός
Η επικράτηση του Τραμπ δίνει αφορμή για να ανοίξουμε μια συζήτηση για τον «Καίσαρα» της παγκόσμιας καπιταλιστικής Αυτοκρατορίας. Ο «Καίσαρας» δεν είναι ο εκάστοτε πρόεδρος των ΗΠΑ αλλά ο κυρίαρχος ρόλος του Βορειοαμερικανικού κοινωνικού σχηματισμού σε σχέση με τον παγκόσμιο καπιταλιστικό ιστό.
Η Αμερική πριν τους Αμερικάνους
Ο τόπος των ΗΠΑ προτού γίνει αποικία των Βρετανών ήταν μια αχανής περιοχή που ζούσαν οι φυλές των ιθαγενών σε μια πρωτόγονη κομμουνιστική κατάσταση. Η γενοκτονία τους από αποικιοκράτες ξεπερνάει την γενοκτονία των Εβραίων από τους Ναζί. Γενοκτονία που δεν έχει και ούτε θα βρει δικαίωση.
Είναι φανερό πως αν η γενέθλια υπογραφή της δημιουργίας μιας νέας χώρας ήταν μια γενοκτονία δεν μπορούμε να περιμένουμε τίποτε καλύτερο και για την συνέχεια.
Η Βόρεια Αμερική υπήρξε ένα εξαιρετικά παρθένο έδαφος προς «βιασμό», κατάκτηση και υπερεκμετάλλευση από τους Άγγλους αποικιοκράτες.
Αναφέρομαι σε ένα απέραντο γεωγραφικό πεδίο που βρήκαν καταφύγιο αιρετικοί προτεστάντες , επαναστάτες πάσηςφύσεως και θέσεως κατατρεγμένοι, αλλά και τυχοδιώκτες, καιροσκόποι, απατεώνες και εγκληματίες.
Κάτω από αυτές τις άγριες συνθήκες η δημιουργία αυτής της νέας ηπείρου δεν κουβαλούσε μια κυρίαρχη ιστορική και άλλη παράδοση. Με αποτέλεσμα να δημιουργήσει μια υβριδική πολλαπλότητα. Μια πολιτιστική, πολιτισμική, κοινωνική και τελικά πολιτική και οικονομική υβριδική πολλαπλότητα στην οποία συγκρουστήκαν και εν μέρει συγκρούονται δυο παραδόσεις: Από την μια ο κυρίαρχος σκληρός και απόλυτος ατομικισμός, αυτόν που συναντάμε στα γουέστερν όπου το πιο γρήγορο πιστόλι επιβιώνει. Αυτόν τον ατομικισμό που χειραγωγείται από ένα αυστηρό και σκληρό κρατικό Λεβιάθαν για να μπορέσει να επιβιώσει και ο ένας τρώει τον άλλο.
Και τον κοινοτισμό ( με προοδευτικά και συντηρητικάχαρακτηριστικά) με καταγωγή από τις ποικίλες αιρετικές θρησκευτικές παραδόσεις. Ο κοινοτισμός που υπήρξε και η ρίζα του Αμερικανικού μεσσιανισμού: Οι ΗΠΑ ως ο νέος «περιούσιος λαός» έχουν ως καθήκον να σώσουν τον κόσμο.
Βέβαια το λεγόμενο «Αμερικανικό όνειρο» συσχετίζεται με την ατομική επιτυχία: Στην Αμερική όλοι μπορούν να πετύχουν, όλοι μπορούν να γίνουν πλούσιοι, εκτός και αν σκοτωθούν ή καταλήξουν στην φυλακή ή στην ηλεκτρική καρέκλα.
Από τον εμφύλιο στην ταξική σύγκρουση
Οι εσωτερικές συγκρούσεις και αντιθέσεις οξύνθηκαν με την δημιουργία των ΗΠΑ και οδήγησαν στο εμφύλιο πόλεμο. Ο οποίος είχε νικητή τον βιομηχανικό βορρά και ηττημένο το γεωργικό νότο που στηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό στην δουλεία των μαύρων.
Ας δούμε 4 στοιχεία από εκείνη την περίοδο. 1) Σε αντίθεση με την σημερινή εποχή το προοδευτικό κόμμα ήταν οι Ρεπουμπλικάνοι που στήριξαν την απελευθέρωση των δούλων και όχι οι Δημοκρατικοί που στήριζαν τους δουλοκτήτες. 2) Το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ που είναι ένας συνδυασμός άμεσης και έμμεσης δημοκρατίας με την ποσόστωση των εκλεκτόρωνκ.τ.λ. ανάγεται σε αυτή την εποχή. Με ένα σκληρό πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα που σε ένα μεγάλοβαθμό ενισχύει το πολιτικό δίπολο Δημοκρατικοί /Ρεπουμπλικάνοι. Βέβαια δεν είναι αυτός ο λόγος της περιθωριοποίησης της Αμερικανικής αριστεράς. 3) Κατά μια έννοια το νέο οικονομικό και κοινωνικό σύστημα ο καπιταλισμός νίκησε και στρατιωτικά το παλαιό ιστορικά χρεωκοπημένο σύστημα, την φεουδαρχία. Η νίκη του βιομηχανικού βορρά σημαίνει την ολοκλήρωση των καπιταλιστικών σχέσεων στις ΗΠΑ, ανοίγοντας τον δρόμο για την μετατροπή των ΗΠΑ σε μια ιμπεριαλιστική δύναμη. 4)Η απελευθέρωση των μαύρων δεν ήταν ουσιαστική. Ο ρατσισμός στο νότο επέζησε μέχρι την δεκαετία του 60 και σε κάποιες περιπτώσεις ζει ακόμη.Όσο για την τυπική ελευθερία μετέτρεψε τους μαύρους σε β’ διαλογής εργατικό δυναμικό στις βιομηχανίες του βορρά, αυξάνοντας το εσωτερικό διχασμό ανάμεσα στους προλεταρίους. Με αποτέλεσμα συχνά οι συνθήκες ζωής της τυπικής ελευθερίας να ήταν χειρότερη από τις συνθήκες της δουλείας.
Αμερικανική αριστερά
Η υπέρμετρη τρομακτική ηγεμονία του ατομικισμού δημιούργησε τις συνθήκες έτσι ώστε να μην αναπτυχθεί και να δυναμώσει το εργατικό ταξικό κίνημα όπως στην Ευρώπη του 20ου αιώνα.
Παρόλα αυτά στα τέλη του 19ουαιώνα και έως το 1940 υπήρξε ένα εργατικό κίνημα και ένα αναρχικό κίνημα που συγκρούστηκε ( και ένοπλα) με το κράτος των ΗΠΑ και τις ένοπλες συμμορίες των καπιταλιστών. Καθοριστικό ρόλο στην οργάνωση του πολυεθνικού Αμερικανικού προλεταριάτου ενάντια στα αφεντικά και το κράτος των ΗΠΑ έπαιξαν οι «Βιομηχανικοί Εργάτες του Κόσμου (IWW)» αναρχοσυνδικαλιστικής κατεύθυνσης.
Σε ένα πολιτικό επίπεδο η Αμερικανική αριστερά είχε σε ένα βαθμό μια σταθερή παρουσία δίχως όμως ποτέ να μπορέσει να γίνει μια παναμερικανική μαζική δύναμη. Την περίοδο του αντιφασιστικού και αντιναζιστικού αγώνα «νομιμοποιήθηκε» για να βρεθεί εντελώς «εκτός νόμου» στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου.
Ενώ τα συνδικάτα για να αντιμετωπίσουν την ολομέτωπη εργοδοτικήτρομοκρατία πέρασαν στα χέρια της μαφίας: είναι γνωστή η ιστορία του αρχισυνδικαλιστή Χόφα.
Νέα Αριστερά
Την δεκαετία του 1960 και του 1970 γεννήθηκε μια νέα αριστερά με βάση την νεολαία σε αντίθεση με τον πουριτανισμό, τον ρατσισμό και το πόλεμο του Βιετνάμ.
Μια νέα αριστερά με έντονα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά που έφτασε στο σημείο να πάρει τα όπλα και να συγκρουστεί με το κράτος πχ «Μαύροι Πάνθηρες» και « Γουέδερμαν».
Πάρα την στρατιωτική και πολιτική ήττα σε ένα πολιτιστικό και κοινωνικό επίπεδο νίκησαν. Οι ιδέες και οι αντιλήψεις τους επικράτησαν και έγιναν το νέο πολιτιστικό παράδειγμα του σύγχρονου καπιταλισμού, ενδυναμώνοντας την εξατομίκευση και την πρωτοκαθεδρία του επιθυμείν απέναντι στο αναγκαίο.
Μέσα από την νέα αριστερά βγήκε και η αντιρατσιστική κουλτούρα του woke. Η οποία δεν είναι άλλη πάρα η πολιτική βάση Κάμελα Χάρις και των Δημοκρατικών που όμως ηττήθηκε.
Ας σημειωθεί ότι το ζήτημα με τα δικαιώματα είναι το παρακάτω: Οι δημοκρατικοί όπως και οι «αριστεροί» μας ασχολούνται με τα δικαιώματα, λες και δεν υπάρχει η καπιταλιστική οικονομία που επικαθορίζει τα όρια των δικαιωμάτων, ακόμη και των ατομικών δικαιωμάτων. Και με βάση την εν λόγω διαπίστωση το πρόγραμμα των Δημοκρατικών ήταν βαθιά νεοφιλελεύθερο.
Ο αιώνας της Αμερικής;;;
Αν ο ψυχρός πόλεμος μετέτρεψε τις ΗΠΑ σε αυτοκράτορα του παγκόσμιου κεφαλαίου η επικράτηση της επί της ΕΣΣΔ σήμανε την ιστορική παρακμή της.
Στις αρχές του νέου αιώναστις ΗΠΑ οι Ρεπουμπλικάνοι νεοσυντηρητικοί μίλαγαν για ένα νέο «Αμερικανικό αιώνα»εξαγωγής της Αμερικανικής δημοκρατίας. Πρακτικά αυτό σημαίνει μια πολιτική στρατιωτικών και άλλων επεμβάσεων και παγκόσμιου νεοαποικισμού.
Πίσω από τους μεσσιανικούς κομπασμούς των Ευαγγελιστών η αιτία της πολιτικής του «Αμερικανικού αιώνα» ήταν η αίσθηση ότι η Κίνα έπαιρναν κεφάλι στο επίπεδο της οικονομίας και της τεχνολογίας.
Ο «Αμερικανικός αιώνας» απέτυχε τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά, κυρίως απέτυχε οικονομικά και τεχνολογικά. Η Κίνα και από κοντά η Ινδία έχουν πάρει κεφάλι, διαμορφώνονταςένα παγκόσμιο καπιταλισμό με πολλούς ανταγωνιστικούς πόλους.
Σήμερα απέναντι σε αυτή την συνθήκη οι Δημοκρατικοί των ΗΠΑ συνεχίζουν να ακολουθούν μια επιθετική (εξωστρεφή)πολιτική, ενώ οι Ρεπουμπλικάνοι δια του Τραμπ ακολουθούν μια αμυντική σχετικά απομονωτική πολιτική.
Ο στόχος των Ρεπουμπλικάνων είναι η ανασυγκρότηση των ΗΠΑ και η έναρξη ενός εμπορικού και οικονομικού πολέμου απέναντι στην Κίνα.
Εμπορικός και οικονομικός πόλεμος που πολύ εύκολα μπορεί να μετατραπεί σε κανονικό πόλεμο που θα είναι ιδιαίτερα καταστροφικός στις σημερινές συνθήκες.
Εντός αυτών των πλαισίων ο Τραμπ παραμένει «γεράκι» ακόμη και αν το «παίζει»«περιστέρι της ειρήνης» στην Ουκρανία.
Δυστυχώς ολοφάνερα ριγμένη είναι η ΕΕ, που για τα μάτια των ΗΠΑ μπλέχτηκε στο πόλεμο της Ουκρανίας και τώρα ο Τραμπ θα ζητήσει παραπάνω χρήματα για να συνεχίζει να την καλύπτει στρατιωτικά.
Η απόλυτη κυριαρχία του Τραμπ δίνει φτερά στην ευρωπαϊκή άκρα δεξιά που θα γίνει ακόμη πιο επιθετική, ακόμη πιο φιλοαμερικανική και φιλοσιωνιστική, σε μια στιγμή πλήρους απουσίας μιας πραγματικής ευρωπαϊκής αριστεράς.
Ο Τραμπ κατάφερε να χειραγωγήσει τους φόβους των λευκών Αμερικανών και των ενσωματωμένων μειονοτήτων.
Τραμπ και Αμερικανικό κεφάλαιο
Ο πλούσιος Τραμπ το παίζει προστάτης των φτωχών Αμερικανών αλλά έχει την ανοικτή και απροκάλυπτη στήριξη των επιθετικών υπερκαπιταλιστών τύπου Ι. Μασκ ο οποίος έχει περιουσία 280 δισεκατομμύρια δολάρια, μιάμιση φορέςπάνω από το ΑΕΠ της Ελλάδας. Από πίσω του και ο Τ. Μπέζος της «Άμαζον» που απαγόρευσε στην εφημερίδα του WashingtonPost να υποστηρίξει τους Δημοκρατικούς. Στην ίδια κατεύθυνση και ο Ζούκερμπεργκ του Facebook. Ατελείωτη η λίστα των υπερκαπιταλιστών που επένδυσαν στο Τραμπ αυτή την φορά παρά στους Δημοκρατικούς.
Ένα γεγονός που δείχνει ότι ο Τραμπ είναι στρατηγική επιλογή του μεγάλου κεφαλαίου των ΗΠΑ στο αγώνα του για την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία.
Αυτό φάνηκε και στην άνοδο του Αμερικανικού κεφαλαίου και στα κέρδη που κατέγραψε τοBitcoin (κρυπτονόμισμα).
