Δημήτρης Αργυρός
Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν τα αυτονόητο: Μια ακόμη βαθύτατη κρίση αντιπροσώπευσης, που ευνοεί εξτρεμιστικές, αντιδημοκρατικές δυνάμεις, όπως είναι η άκρα δεξιά. Μήπως τελικά η Γερμανία δείχνει το δρόμο για ολη την Ευρώπη στο δρόμο προς το χάος;
3ηΣεπτέμβρη
Βέβαια στην Ελλάδα μέχρι πρόσφατα η ιστορία ήταν πάντα γενναιόδωρη και ο Ελληνικός λαός στο παρά πέντε πάντα έκανε την διαφορά. Η χούντα και η τραγωδία στην Κύπρο απελευθέρωσε κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις, όπως τα ρεύματα του ριζοσπαστισμού της Μεταπολίτευσης αλλά και το ΠΑΣΟΚ. Το τελευταίο πάρα τα σοσιαλδημοκρατικά και καθεστωτικά κουσούρια έδρασε έως τις αρχές του 90 ως άμυνα απέναντι στο παγκόσμιο νεοφιλελευθερισμό. Ακόμη και σήμερα η διακήρυξη της 3ης του Σεπτέμβρη φαντάζει επαναστατική.
Λοιπόν, έχει αξία η εθνική ανεξαρτησία, η λαϊκή κυριαρχία και ο σοσιαλισμός; Σαφέστατα και έχει, στο βαθμο όπου: Α) Με την Αμερικανοκρατία και την ΕΕρωκρατία δεν υπάρχει εθνική ανεξαρτησία, το είπε και Ανδρέας Παπανδρέου το 1994, λίγο προτού φύγει από αυτό το μάταιο κόσμο, αποδεχόμενος την ήττα του. Β) Με τον ολοκληρωτικό καπιταλισμό που έχει αποικίσει τα πάντα δεν δύναται να υπάρχει λαϊκή κυριαρχία.Γ) Στο βαθμό όπου δεν έχουμε εθνική ανεξαρτησία και λαϊκή κυριαρχία δεν μπορεί να έχουμε και σοσιαλισμό, δηλαδή μια αυτοοργανωμένη εργατική, λαϊκή εξουσία / δημοκρατία.
Η ΝΔ στα κάτω… της
Η ΝΔ δημοκοπικά καταρρέει αλλά δεν ιδρώνει το αυτάκι της και συνεχίζει να εφαρμόζει την πολιτική της, δείχνοντας ότι δεν την πολυνοιάζει το πολιτικό κόστος. Σαν να θέλει να ξεπληρώσει τα προεκλογικά γραμμάτια πάση θυσίας και με κάθε τίμημα. Τελευταία μεγάλη επιτυχία η τεράστια αύξηση βασικών φτηνών φαρμάκων. Προεκλογικά γραμμάτια, στρατηγική επιλογή ως το κύριο καθεστωτικό κόμμα ή απλώς πολιτικός τσαμπουκάς ελλείψει αντιπάλων;
Σε διάλυση ο ΣΥΡΙΖΑ;
Σε ελεύθερη πτώση με φαινόμενα διάλυσης βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ. Η κρίση πολιτικής ταυτότητας οδήγησε σε έναν ανήθικο οπορτουνιστικό αγώνα μεταξύ των φραξιών για την κομματική εξουσία. Για ένα πουκάμισο αδειανό ή κάτι πιο βαθύ; Σε ένα μεγάλο βαθμό και τα δυο. Πρόκειται για μια γυμνή σύγκρουση για την εξουσία πάνω στη εμφανή αδυναμία να αποτελέσει εναλλακτική απέναντι στο Μητσοτάκη.
Το σημερινό ΠΑΣΟΚ ούτε θέλει, ούτε μπορεί
Κάτι αντίστοιχο ισχύει και στο ΠΑΣΟΚ με ένα όμως πιο οργανωμένο τρόπο και με μαχαιρώματα κάτω από το τραπέζι και με το Μητσοτάκη να παρεμβαίνει δια της Διαμαντοπούλου να “αγοράσει” εξ ολοκλήρου το μαγαζί. Άλλωστε και η ΝΔ του Μητσοτάκη έχει κάτι από το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη. Κατά μια έννοια μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν.
Άκρα δεξιά στα πάνω της αλλά θέλει ψωμί ακόμη
Σε ανοδική δημοκοπική φάση βρίσκονται οι διασπασμένες δυνάμεις της άκρας δεξιάς, εκφράζοντας ένα μαζικό συντηρητικό κοινωνικό κοινό με ενα “αντισυστημικά” συστημικό τρόπο.Ευτυχώς η ελληνική άκραδεξιά είναι μια ζωή «μαντρωμένη» και ουδέποτε έπαιξε ένα αυτόνομο ρόλο. Βέβαια όσο οι οικονομικές συνθήκες θα χειροτερεύουν, τόσο και πιο πολλές μάζες θα πουλάνε την εκλογική τους δύναμη στην άκρα δεξιά.
ΚΚΕ στα πάνω του, μόνο που….
Σε άνοδο βρίσκεται και το ΚΚΕ με τον συνεπή αγωνιστικό λόγο του. Όμως ούτε θέλει, ούτε μπορεί να δώσει πολιτική κυβερνητική προοπτική.
Είτε σε μια ενδοσυστημική προοπτική, είτε σε μια αντικαπιταλιστική επαναστατική κατεύθυνση, πάρα την φρασεολογία του.
Βέβαια δίχως το ΚΚΕ και δευτερευόντος- λόγω της μαζικότητας- δίχως τις δυνάμεις της άκρας αριστεράς δεν θα υπήρχε αντίσταση στο πεδίο του ταξικού ανταγωνισμού.
Το μέγα πρόβλημα
Το μεγάλο πρόβλημα δεν βρίσκεται στην πολιτική ηγεμονία της ΝΔ αλλά στο γεγονός πως παρά τις επιμέρους διαφορές τους ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ σε ένα στρατηγικό επίπεδο , θυμίζουν ρεπλίκες του Μητσοτάκη.
Για αυτό το λόγο και η πλειοψηφία του κόσμου επιλέγει το ορίτζιναλ πράγμα και όχι τις κακές απομιμήσεις.
Λέει ο κόσμος, αν είναι να επιλέξω ενα κόμμα του κεφαλαίου, του ΕΕ/Νατοϊκού μονόδρομου, ας επιλέξω την ΝΔ. Αν θέλω να διαμαρτυρηθώ για τα εργατικά, ας το κάνω με το ΚΚΕ και αν θέλω να διαμαρτυρηθώ για το γάμο των ΛΟΑΤΚΙ, ας το κάνω με το Βελόπουλο και την Νίκη. Αν θέλω να τιμωρήσω με καρδούλες και τηλεοπτικές κραυγές, έχω την Κωνσταντοπούλου.
Έτσι κι αλλιώς περιθώρια για κάτι το εναλλακτικό που δεν θα τον βγάζει στο βουνό με το όπλο στο χέρι δεν υπάρχει. Άλλωστε πήγε να το κάνει πριν από 9 χρόνια και μέσα σε μια νύκτα έμεινε από ηγεσία, αφού ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ «έριξαν την μπάλα στην κερκίδα» και άφησαν το κόσμο ακάλυπτο. Γιατί να ξαναδοκιμάσει και με ποιους στρατηγούς να το κάνει;
Ο κόσμος έχει δίκαιο, πόσο μάλλον που έχουμε μπει σε μια όξυνση των κοινωνικών, οικονομικών, ταξικών και ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και ένας γενικευμένος παγκόσμιος πόλεμος είναι προ των πυλών.
Ενιαίο Μέτωπο
Οχι δεν επικρατεί μαύρη μαυρίλα. Ένα τμήμα του ελληνικού λαού, όχι μόνο δεν έχει παραδώσει τα όπλα αλλά και με κάθε ευκαιρία –όπως θα λέει και ο ποιητής – σηκώνει ατίθασο τείχος αντίστασης.
Μπροστά μας έχουμε ένα νομοθετικό αντιδραστικό οδοστρωτήρα (υγεία, παιδεία, εργατικά δικαιώματα, ενέργεια, φυσικά – κοινά αγαθά) και οι δυνάμεις της αντίστασης καλούνται σε ένα ενιαίο Μέτωπο να δώσουν μια ολοκληρωμένη αγωνιστική απάντηση.
Έτσι ωστε να εξασφαλίσουν την αναγκαία μαζικότητα αλλά και το τακτικό /στρατηγικό πολιτικό βάθος.
Ένα ενιαίο αγωνιστικό πολιτικό μέτωπο που θα ξεκινά από το ΜΕΡΑ25 /ΛΑΕ, θα έχει ως βασικό κορμό το ΚΚΕ, και θα συμπεριλαμβάνει τις δυνάμεις της άκρας αριστεράς.
Αποτελεί πρόκληση και καθήκον κάθε αγωνιστικής δύναμη και με βάση αυτό το καθήκον θα κριθούν μπροστά στο “δικαστήριο της ιστορίας”.
