Παναγιώτης Τζανετής
Στην συζήτηση περί κεντροαριστεράς έχει συντελεστεί σημαντική πρόοδος. Πέρσι τέτοιο καιρό, ο κ Ν. Ανδρουλάκης, παρά τις υποκλοπές, δυσκολευόταν ακόμη να δει τις διαφορές μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ και κρατούσε «ίσες αποστάσεις». Ακόμη πιο πίσω, θυμόμαστε την υποψηφιότητα Λοβέρδου που επιδίωκε προσάρτηση του ΠΑΣΟΚ στο κυβερνητικό ιμπέριουμ, με διατήρηση ονομαστικής αυτοτέλειας ή ακόμη παλιότερα την καταψήφιση της συμφωνίας των Πρεσπών και της απλής αναλογικής καθώς και την προεκλογική προσφορά περί υποστήριξης κυβέρνησης Μητσοτάκη, αν τυχόν το 2019 δεν επιτύγχανε την αυτοδυναμία.
Ό,τι κι αν ήταν αυτό που εξάλειψε το αντισύριζα μέτωπο, το ίδιο φούντωσε και την συζήτηση περί κεντροαριστεράς (εκλογικό αποτέλεσμα; διαδοχή; πολιτική στροφή; εύνοια της τύχης;). Μάλλον ότι το παραμύθι δεν διέθετε πλέον δράκο, απονομιμοποίησε την περαιτέρω επέλαση Μητσοτάκη στο χώρο του κέντρου κι εμμέσως διευκόλυνε σημαντικά και το ΠΑΣΟΚ, που εμφανίστηκε στα exit polls να υπερέχει πλέον στις προτιμήσεις όσων αυτοχαρακτηρίζονται κεντρώοι.
Άρα ο παράγοντας, κλειδί για τις εξελίξεις ήταν η στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς το Κέντρο (πατριωτική αριστερά, εκσυγχρονιστικό αίτημα, «ελληνικό όνειρο» κι επιχειρηματικότητα, ατζέντα ασφάλειας κά) που συνόδεψε την διάσπασή του. Ασχέτως όμως του που θεωρεί ο καθένας ό,τι πιστώνεται, ας κρατήσουμε την ποσοτική πρόοδο, που την υπογραμμίζει η φαιδρότητα κάποιων χθεσινών ‘αλλεργικών’, που εμφανίζονται πλέον ως επισπεύδοντες.
Τράπεζες και άλλες δραστηριότητες
Πρόσφατα, ο λεγόμενος «πέμπτος τραπεζικός πυλώνας» φώτισε λοξά και την συζήτηση περί κεντροαριστεράς. Η «κρίσιμη αντιπολιτευτική μάζα, η ακηδεμόνευτη από συμφέροντα», όπως την ευαγγελίστηκε πρόσφατα ο κ. Κασσελάκης ως απαραίτητο όρο της σύγκλισης, μάλλον έλαμψε δια της απουσίας της.
Η μη ανταπόκριση μέχρι τώρα στις επισημάνσεις του για τις τραπεζικές εξελίξεις, δείχνει ότι καλό είναι το βοών λαϊκό αίτημα, καλή κι η ψυχική επαφή, καλή κι η στροφή προς το κέντρο, καλός κι ο ανένδοτος τρόπος που τοποθετούνται έναντι του κ Μητσοτάκη ο ένας μετά τον άλλο οι υποψήφιοι στο ΠΑΣΟΚ, ωστόσο δεν έχει ακόμη τραγουδήσει η χοντρή κυρία. Υπενθύμισε δηλαδή σε όλους μας το έκδηλο ενδιαφέρον της διαπλοκής για αυτές τις διεργασίες.
Οπωσδήποτε η εμβάθυνση της πολιτικής συζήτησης, η προώθηση της με όρους σχετικής διαύγειας και διαφάνειας αλλά κι ο σεβασμός στους υφιστάμενους θεσμούς αποτελούν κάποια στοιχεία ποιότητας που διευκολύνουν στο να ξεχωρίσει κανείς την ήρα από το στάρι. Ωστόσο αυτό δεν είναι ένα θέμα που εξασφαλίζεται μόνο με μέτρα διαδικαστικής ακριβοδικίας. Η διαφύλαξη της αυτονομίας της πολιτικής, αναδεικνύεται στην κύρια διακύβευση.
Αποχρώσες ενδείξεις
Προεκλογικά μια συστοιχία δημοσκοπήσεων έθεσε το ερώτημα, ποιόν θα βάλουνε αρχηγό (τώρα που θα χάσουνε πανηγυρικά … εξυπονοείτο). Υποτίθεται ότι ο αγνός ο λαός έψαχνε εναγωνίως και κάποιοι έσπευσαν άδολα να βοηθήσουν προκαταβολικά στην διερεύνηση αυτή.
Μετεκλογικά, δεν εξεπλάγη κανείς από την τεχνητή μεταφορά όλης της εικόνας δυσφορίας στην Αντιπολίτευση, υλοποιώντας εμπράκτως το μακρονικής εμπνεύσεως: «Κανείς δεν κέρδισε!»
Αργότερα εμφανίστηκε το εύρημα της ρευστοποίησης των θεσμών (κομμάτων), προκειμένου να μην είναι τάχα τόσο βαρήκοα στην λαϊκή βουή, την οποία έχουν αναλάβει να εκφράσουν, ερμηνεύσουν και καθοδηγήσουν εξωπολιτικά κέντρα όπως τα ΜΜΕ, οι εταιρείες δημοσκοπήσεων κι η αφανής συχνά ιδιοκτησία τους, που πέραν όλων των άλλων διαθέτουν ΠΑΕ και … τράπεζες.
Δεν λείψανε ακόμη και τα προσκλητήρια προς πολιτικούς της Αριστεράς για αποστασία.
Ετερογένεια των σκοπών
Πολλά σενάρια είναι ευδιάκριτα, όπως η επιθυμία τινών για κατασκευή μιας λύσης-βακτηρίας για τις μελλοντικές ανάγκες Μητσοτάκη.
Άλλοι πάλι φαντάζονται ότι μπορούν να δημιουργήσουν ένα μπαλαντέρ, που θα θέτει και κάποιο φρένο στην αδηφαγία της παρούσας διακυβέρνησης.
Λίγοι προσβλέπουν πια στην παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία που επικρατώντας επί του ΣΥΡΙΖΑ στην μάχη της κεντροαριστεράς, θα τον ρυμουλκήσει σε διαχειριστικές θέσεις.
Άλλων πάλι παραγόντων οι σχεδιασμοί παραμένουν πιο σκοτεινοί ή και εγγενώς συγκεχυμένοι.
Σε κάθε περίπτωση, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ διαθέτει μια αντισυστημική, αιρετική κι ακηδεμόνευτη ματιά που στο τέλος της ημέρας συγκρούεται πολύ πιο ριζικά με την βαλκανική παθογένεια της χώρας. Κι αυτή ακριβώς θα πρέπει να είναι η δική του ξεχωριστή συμβολή στο όλο εγχείρημα που πρέπει να διαφυλαχθεί ως το διακριτό στοιχείο.
Με την έννοια αυτή, η περιφρούρηση της αυτονομίας του πολιτικού υποκειμένου ήταν μια καλή αρχή και τα πράγματα θα γίνουν ακόμη καλύτερα αν τυχόν μέχρι το φθινόπωρο η πρόταση του για την κεντροαριστερά, οι όποιες λειτουργικές αλλαγές και κυρίως η εντατικοποίηση του αντιπολιτευτικού έργου πάρουν σάρκα κι οστά αντί να δίνουν ραντεβού για την χειμερινή σαιζόν, περιμένοντας την σωτηρία να έρθει από αλλού.
