Δημήτρης Αργυρός
Ενώ στο πεδίο της σκέψης ετοίμαζα ένα κείμενο για την κρίση στο ΠΑΣΟΚ, η επέτειος των 9 χρόνων από την προδοσία του ΟΧΙ μου ανέσυρε κάποιες αναμνήσεις.
9 χρόνια πριν ο Στέφος
Πριν από 9 χρόνια στην πλατεία των Ιωαννίνων πλήθος είχε μαζευτεί στο στέκι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που προπαγάνδιζε το ΟΧΙ.
Ένα πλήθος που γλένταγε την μεγάλη νίκη του μαχόμενου λαού ενάντια στα ντόπια και ξένα αφεντικά καθώς και ενάντια στους «νενέκους» που υπερασπίστηκαν το ΝΑΙ, οι οποίοι έχασαν το δημοψήφισμα αλλά εν τέλει νίκησαν.
Πλήθος που γιόρταζε την μεγάλη λαϊκή νίκη και ενάντια και σε αυτούς που έκαναν αποχή, δίχως να ετοιμάσουν την νέα επίθεση στο «Λιτόχωρο», άβουλοι και άμοιροι να καταγγέλλουν το «σύστημα».
Το γλέντι είχε ανάψει, το πλήθος γλένταγε με πάθος, οι αγκαλιές και τα φιλιά πήγαιναν και έρχονταν.
-“Νικήσαμε, νικήσαμε Μητσάρα μου”! φωνάζει και με αγκαλιάζει ο Γιάννης Στέφος του ΣΥΡΙΖΑ .
-“Ναι σύντροφε εμείς νικήσαμε , ο Αλέξης δεν ξέρω τι θα κάνει αύριο, φοβάμαι πως θα κάνει πίσω”, απάντησα του λόγου μου.
-“Όχι, όχι” μου λέει ο Γιάννης, “ο Αλέξης θα το πάει μέχρι τέλος”!
Αμ δε…. ούτε ολόκληρη την νύκτα δεν «άντεξε», που λέει ο λόγος.
Την ίδια στιγμή που γίνονταν αυτά στο κέντρο των Ιωαννίνων αλλά και σε όλη την Ελλάδα , ο Αλέξης είχε πάρει τις αποφάσεις του, είχε κάνει πέρα το λογιστικό «ανταρτικό» του Γιάνη και ως ένας νέος νενέκος έστελνε μήνυμα στους δανειστές και στις Βρυξέλες: Όλα καλά, φίλοι «Ευρωπαίοι», το ΟΧΙ ήταν …ΝΑΙ.
Η αλήθεια ήταν πως είχαν δίκαιο οι υποστηριχτές του ΝΑΙ, η ουσία του δημοψηφίσματος ήταν ΝΑΙ σε αυτή την ΕΕ , ΟΧΙ σε αυτή την ΕΕ. Με το ΝΑΙ συμφωνούσες στην επιτροπεία και στα διαρκή μνημόνια της ΕΕ της Γερμανίας και των χωρών του Βορρά, με το ΟΧΙ σήκωνες ανταρτικό λημέρι και έφευγες και από την ΕΕ και από το ευρώ.
Και με βάση αυτό το κλίμα το λευκό, το άκυρο, το ΟΧΙ του Αλέξη , το ΟΧΙ του Γιάνη που έλεγε ΟΧΙ στο ευρώ αλλά ΝΑΙ στην ΕΕ δεν ήταν παρά δρόμοι που οδηγούσαν στο ίδιο πράγμα, στην υποταγή στην ΕΕ.
Ο λαός μπορούσε
Μα ήταν έτοιμος ο λαός του ΟΧΙ, αυτή η βαθιά ταξική λαϊκή απόφαση για ένα τέτοιο βήμα, για ένα τέτοιο άλμα, για την έξοδο από το ευρώ και την ΕΕ, που αντικειμενικά θα αποκτούσε αντικαπιταλιστικό περιεχόμενο στο βαθμό που καμιά συστημική / καπιταλιστική δύναμη δεν το στήριζε; Το εναντίον θα έλεγα.
Δεν το ξέρουμε και ούτε θα το μάθουμε. Γνωρίζουμε τι έγινε: Ο λαός έκανε το καθήκον του και ο ΣΥΡΙΖΑ τον πούλησε με το που ανακοινώθηκε το αποτέλεσμα και αυτό προκάλεσε την βαθιά πολιτική κατάθλιψη στο αγωνιζόμενο λαό με αποτέλεσμα το σημερινό δυστοπικό σκηνικό.
Αν υπήρχε μια ηγεσία, μια άλλη ηγεσία, μια πραγματική ηγεσία, ίσως και ο λαός να ήταν έτοιμος να τον ακολουθήσει μέχρι το τέλος, αυτή η ηγεσία δεν ήταν ο Αλέξης, δεν ήταν το ΚΚΕ, δεν ήμασταν εμείς.
Αν υπήρχε μια άλλη επαναστατική – πραγματικά επαναστατική – ηγεσία η οποία είχε ένα ολόκληρο σχέδιο για το τι θα κάνει, τότε ίσως και να μιλάγαμε για μια άλλη διαφορετική ιστορική φάση.
Δεν είναι μια ζαριά
Σε ένα μακρο-ιστορικό επίπεδο το ΟΧΙ ήταν η κορύφωση και στην συνέχεια η εξαφάνιση δια της ήττας μέσα από την προδοσία ενός πλατιού πολυεπίπεδου, πολυσυλλεκτικού συγκρουσιακού κινήματος που με κυματοειδή τρόπο μπήκε στο ιστορικό γίγνεσθαι από το 2006 με τις φοιτητικές διαδηλώσεις, το 2008 με την εξέγερση, το 2010-2012 με το αντιμνημονιακό εξεγερσιακό αγώνα, τις «πλατείες», τις άγριες γενικές απεργίες, την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ και την μάχη του δημοψηφίσματος που με τρομοκρατικό ποσοστό και τρόπο ο λαός είπε ΟΧΙ.
Ένα ΟΧΙ που κατατρόμαξε τις ελίτ και αυτές έστειλαν το μήνυμα στο Αλέξη, κλείσε το ζήτημα, αλλιώς τελείωσες.
Βέβαια ο Αλέξης είχε παραδώσει τα όπλα από τον Φλεβάρη και τον Ιούλη του δημοψηφίσματος περίμενε την επικράτηση του ΝΑΙ ή ένα «φίφτι, φίφτι», για να ολοκληρώσει την προδοσία, μόνο που η «άγρια ανωμαλία» του λαού που είχε θυμώσει από τον πόλεμο που του έκαναν οι ελίτ και οι δανειστές και είπε «αι σιχτίρ» με το ΟΧΙ. Έτσι ο Αλέξης αναγκάστηκε να πει το ιταμό ΝΑΙ , προδίδοντας τον λαό του ΟΧΙ.
Η ανικανότητα των δυνάμεων της «άλλης» αριστεράς να εκφράσουν το λαό του ΟΧΙ έχει αντικειμενικές και υποκειμενικές αιτίες.
Η πλέον σημαντική αιτία είναι η ταύτισή τους με τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ , κατά συνέπεια η απογοήτευση που έσπειρε η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, μια προδοσία που συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια που με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, συμπεριέλαβε και αυτούς. Ενώ το ΚΚΕ με την πολιτική του είχε ήδη σπείρει την απογοήτευση στο λαό, ότι τίποτε δεν μπορεί να γίνει στις σημερινές συνθήκες.
Η προδοσία οδήγησε στην απογοήτευση και στην εξαφάνιση αυτού του κινήματος.
Μόνο που αν δούμε την ιστορική περίοδο , αυτή η περίοδο των εξεγέρσεων αλλά όχι των επαναστάσεων είναι κάτι το σύνηθες.
Ένα κίνημα κάνει ένα κύκλο, παράγει ένα αποτέλεσμα, διαμορφώνει μια αυτόνομη περιοχή, μια προσωρινή αυτόνομη ζώνη και στην συνέχεια εξαφανίζεται , είτε νικήσει είτε χάσει είτε προδοθεί.
Και από αυτή την οπτική, παρά την απογοήτευση και την κατήφεια , που ακόμη υπάρχει, τίποτε δεν έχει τελειώσει οριστικά , τίποτε δεν έχει χάσει οριστικά, ακόμη και αν νικήσει και πάλι θα χαθεί.
Για να ξανα-υπάρξει διαμορφώνοντας μια ρέουσα πραγματικότητα με τους καταπιεσμένους να παράγουν ιστορία, ιστορίες και κίνηση.
Ναι ακόμη και αν ο ΣΥΡΙΖΑ κρατούσε το λόγο του, ακόμη και αν ο Γιάνης τα κατάφερνε με το λογιστικό «αντάρτικο», ακόμη και αν εμείς φτάναμε μέχρι τέλους και το ΟΧΙ νίκαγε και πάλι η ιστορία μπορεί να είχε κλείσει με τρόπο που σε εμάς δεν θα μας άρεσε.
Η ανθρώπινη χειραφέτηση όχι μόνο δεν είναι μια ζαριά , αλλά ένας διαρκής αγώνας από την στιγμή που κλέψαμε την φωτιά από τους θεούς, μέχρι τα σήμερα….,
ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΑΞΕΙ, ΤΙΠΟΤΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΠΩΣ ΠΑΛΑΙΑ, ΜΕΝΕΙ ΕΝΑ ΠΕΙΣΜΑ….ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΜΟΝΑΧΑ, πείσμα που μας πάει μακριά…όπως λένε και κάποιοι παλιοί :«όπως οι πάνω, έτσι και οι κάτω».
Σε σχέση με το αντιμνημονιακό κίνημα ότι χάθηκε, χάθηκε μάλλον στις 12 Φλεβάρη του 2012 που κλείνει ο κύκλος των άγριων εξεγέρσεων, ενώ η στεγνή προδοσία του ΟΧΙ απο το ΣΥΡΙΖΑ στις 5 Ιουλίου 2015, ο «Πόντιος Πιλάτος», το ΚΚΕ αλλά και η αδυναμία της αριστεράς που επέμενε στο ΟΧΙ, δείχνει την ποιότητα όσων θέλουν να εκφράσουν τόσο την Αριστερή θετικότητα, όσο και την επαναστατική αρνητικότητα του πλήθους.
Είναι και ο κύριος λόγος που Μητσοτάκης κάνει παιχνίδι, παρά την άγρια αντεργατική πολιτική του, την αντιλαϊκή ακρίβεια και την φορομπηχτική πολιτική του.
Αν όμως αντιμετωπίσουμε τα υποκείμενα σε μια διαλεκτική σχέση και σε συνάρτηση με τις πολιτικές διαμεσολαβήσεις τους, τότε το πρόβλημα βρίσκεται ακόμη βαθύτερα, στην ποιότητα των ίδιων των κοινωνικών υποκειμένων.
