Παναγιώτης Τζανετής
Πολλές αναλύσεις, συνεχίζουν να διεκτραγωδούν το πόσο κάνει κακό στην δημοκρατία η παντοδυναμία Μητσοτάκη κι η έλλειψη αντιπάλου. Σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να ξεχάστηκε το 28% και η απώλεια του χώρου του Κέντρου από τον κ Μητσοτάκη, πράγμα που σημαίνει ότι το αντισύριζα καύσιμο τελείωσε. Κι όλα αυτά μέσα σε ένα έτος, όπου επικρατούσαν συνθήκες παντοδυναμίας από τη μια και μαλλιοτραβήγματος μετά διασπάσεων από την άλλη! Ίσως να συγγράφονται οι εν λόγω αναλύσεις με copy-paste.
Στις δημοσκοπήσεις οι πολίτες εμφανίζονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία να ζητούν συνεργασία ή και την ίδρυση νέου κεντροαριστερού κόμματος. Το ζητούν δε αυτό κυρίως από τις ηγεσίες του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ, σημερινές είτε αυριανές. Οπότε το ενωτικό αίτημα δεν αποκλείεται, από σπόντα του μπιλιάρδου, να καταλήξει και σε ανανέωση. Ευφυές και βολικό για όσους, για διάφορους λόγους, δεν πολυσυμπαθούν τις ηγεσίες τους. Αρκετοί δεν άντεξαν στον πειρασμό ν’ αφηγηθούν το μέλλον ράβοντας το κοστούμι στα προσωπικά τους μέτρα (πχ προξενήτρες). Αν όμως μια τόσο σοβαρή υπόθεση εργαλειοποιείται κατά βούληση, τότε κάτι δεν κολλάει εδώ …
Μόλις προ έτους ο κ. Τσίπρας οδήγησε το κόμμα του στην θυσία, επενδύοντας τα πάντα στην απλή αναλογική και στον πολιτικό εξαναγκασμό του Ανδρουλάκη να ενσκύψει, πράγμα που δεν έγινε ποτέ! Για την ακρίβεια ούτε καλημέρα δεν μας έλεγε. Και πώς αντέδρασε σε αυτό ο λαός, ο τόσο αφοσιωμένος στην ενότητα της κεντοααριστεράς; Αντί να στείλει στα τάρταρα τον Ανδρουλάκη, τον επαύξησε κατά 50%, ενώ αντιθέτως έριξε τον ΣΥΡΙΖΑ περίπου στο μισό. Πάλι κάτι δεν κολλάει εδώ …
Το “συμβαίνει και εις Παρισίους” είναι επίσης λίγο περίεργο. Οι Γάλλοι τα κάνουν αυτά έναν αιώνα τώρα, από τον καιρό του Μωρίς Τορέζ και του Λέοντα Μπλουμ, έχουν πλειοψηφικό εκλογικό σύστημα δύο γύρων και το κυριότερο έχουν την άμεση απειλή της Μαρί Λεπέν που νομιμοποιεί ένα απελπισμένο εγχείρημα εθνικής σωτηρίας. Εμείς τι θα πούμε; Ότι ενωνόμαστε μόνο και μόνο για να αντιμετωπίσουμε τον θηριώδη Νατσιό; Πάλι κάτι δεν κολλάει εδώ …
Η ωραία αυτή συζήτηση πάει με την μία στα πρόσωπα, λες κι είμαστε σε συνοικέσιο, όπου έχει ήδη τακτοποιηθεί το επίδικο θέμα της προίκας. Παραδόξως μάλιστα αυτός ο εστιασμός στα μελλοντικά πρόσωπα ξεκίνησε πριν τις ευρωεκλογές, με συστοιχία δημοσκοπήσεων που αίφνης κατελήφθησαν από την απορία της γνωστής εκδήλωσης: «Απέναντι στον Μητσοτάκη, ποιος;». Αυτό όμως δεν οδηγεί σε κάποιο οδικό χάρτη για συνεργασία, σύγκλιση ή ακόμη και συναίρεση αλλά μάλλον σε προετοιμασία επιλογής για την Eurovision. Γιατί, άραγε, το κάνουν αυτό και άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται προσωπικώς και μπαίνουν μάλιστα σε έξοδα; Πάλι κάτι δεν κολλάει εδώ …
Αν το δημοσκοπικό ερώτημα ήταν: «επιθυμείτε την αθανασία;», οι θετικές απαντήσεις θα ήταν ακόμη περισσότερες. Το κλειδί θα ήταν στο επόμενο ερώτημα, δηλαδή, στο «Πόσο εφικτό το θεωρείται;», όπου η απάντηση θα ήταν απελπιστική. Το λαϊκό αίσθημα στην υπόθεση ενότητας της κεντροαριστεράς παραμένει επιφυλακτικό. Κι εδώ δεν στέκεται κανείς επιφυλακτικά, γιατί ερωτάται για κάτι υπεράνθρωπο και μεταφυσικό αλλά γιατί αυτό που ακούει το βρίσκει ουτοπικό για λόγους απολύτως ανθρώπινους. Δεν διακρίνει ακόμη πρόσωπα και διαδικασίες που με ειλικρίνεια να είναι διατεθειμένα να παραμερίσουν τα δικά τους συμφέροντα μπροστά στο κοινό καλό.
Αυτό δεν είναι θέμα κακών χαρακτήρων που δεν γεννούν εμπιστοσύνη αλλά μάλλον αποτίμηση ως φτωχής ποιότητας της πολιτικής πρότασης που ακούγεται. Η παραδοσιακή συνταγή Αβραμοπούλου, όπου «ενότητα είναι το τίποτε, στο οποίο χωρούν οι πάντες» είναι ένα κλασσικό δείγμα. Ξενίζει επίσης πολύ τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ η εμμονή μερικών που φέρονται , όπως εκείνη οι παλιοί παραγωγοί, που έγραφαν το σενάριο πάνω στην ήδη επιτυχημένη πρωταγωνίστρια, βγάζοντας τελικώς μια “σούπα”, αφού στην πραγματικότητα δεν είχαν τίποτε νέο να πουν.
Γι’ αυτούς τους λόγους κι άλλους πολλούς, υπήρξε καθοριστική για την περαιτέρω συζήτηση περί σύγκλισης η ομιλία του Προέδρου, κ. Κασσελάκη, στην κοινοβουλευτική ομάδα καθώς και η προσωπική στάση που εκεί προανήγγειλε.
