Δημήτρης Αργυρός
Τρεις βδομάδες πριν τις ευρωεκλογές και ουδεμία πολιτική δύναμη ούτε θέλει και μάλλον ούτε μπορεί να ανοίξει μια σοβαρή πολιτική συζήτηση για τις ευρωεκλογές.
Συστημική ομοφωνία
Το τοπίο είναι σχεδόν ξεκάθαρο : ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, δεν επιθυμούν να δημιουργήσουν τους όρους ενός πολιτικού διαλόγου και αντιπαράθεσης για την ΕΕ και για την Ευρώπη.
Η πολιτική τους αντιπαράθεση κινείται στο επίπεδο των εντυπώσεων, της επικοινωνίας και του θεάματος. Άλλωστε σε τι να συγκρουστούν; Είναι κοινό μυστικό ότι είναι κόμματα του κεφαλαίου, του ΝΑΤΟ/ΗΠΑ και της ΕΕ, πάρα τις επιμέρους διαφορές τους.
Αυτή η συστημική ομοφωνία είναι και η αιτία που τα πλέον κοινωνικά και πολιτισμικά καταπιεσμένα στρώματα στρέφονται προς την άκρα δεξιά των Βελόπουλων, των παραθρησκευτικων οργανώσεων και των “ορφανών” των ναζί. Μια κατάσταση πραγμάτων που παρατηρείται σε όλη την Ευρώπη και αποτελεί ένα από τα συμπτώματα της πολιτικής και πολιτισμικής της παρακμής.
Η αριστερά που δεν θέλει γιατί μένει στα μισά του δρόμου
Στα αριστερά της συστημικής συναίνεσης έχουμε την Νέα Αριστερά που υπερασπίζεται την παράδοση του παλαιού ΣΥΡΙΖΑ που έκανε το ΟΧΙ, ΝΑΙ και υπέγραψε νέο μνημόνιο. Την αριστερή σοσιαλδημοκρατία του ΜΕΡΑ25 και των συμμάχων του που θέλουν μια άλλη καλύτερη ΕΕ. Αλλά και το ΚΚΕ που σε αυτές τις πολιτικά ανώριμες συνθήκες δεν βάζει ζήτημα εξόδου από την ΕΕ. Ένα ΚΚΕ που μαζεύει την αριστερή διαμαρτυρία χάρη και στην παρέμβαση του στους μαζικούς φορείς και τα συνδικάτα. Ένα ΚΚΕ που δεν τρομάζει το κόσμο με επαναστάσεις, συγκρούσεις και ανατροπές. Το μόνο καθήκον που του βάζει είναι να στηρίξουν και να δυναμώσουν το κόμμα σε μια εκλογική βάση. Οι παλιοί επαναστάτες συνωμότες- είτε ανήκαν στο κκε, είτε στα αριστερά του- θα μιλούσαν για ένα στεγνό και στενό ρεφορμισμό.
Παρόλα αυτά, σε μια αντικειμενική βάση είναι αλήθεια οτι καταλαβαίνω και το κκε με το ρεφορμισμό του , όπως καταλαβαίνω και το απλό λαό που δεν μπορεί να τα βγάλει πέρα οικονομικά, αλλά φοβάται και τα χειρότερα, ενώ την ίδια στιγμή δεν έχει απο πουθενά να ελπίζει για το καλύτερο.
Στα αριστερά της αριστεράς μια από τα ίδια
Υπάρχει βέβαια και η άκρα αριστερά που δεν είναι μια υπολογίσιμη δύναμη σε επίπεδο εκλογών, αλλά μια δύναμη σε επίπεδο μαζικών φορέων, ειδικά στην νεολαία, στα πανεπιστήμια και στο εργατικό κίνημα, ειδικότερα του – ευρύτερου και στενού- δημοσίου τομέα.
Σε αυτό το παράδοξο αντιδραστικό πολιτικό κλίμα, μια σειρά μικρών οργανώσεων έχουν θέσει ως καθήκον τα πιο πλατιά ακροατήρια.
Κατά συνέπεια δεν θέλουν ούτε αυτές οι δυνάμεις να τρομάξουν το κόσμο με σοσιαλισμούς, επαναστάσεις, ανατροπές και έξοδο από την ΕΕ/ ΝΑΤΟ . Κάποιες άλλες πολιτικές δυνάμεις έχουν αποδειχθεί την ήττα τους και υπερασπίζονται με δογματισμό την σταλινική / σοβιετική παράδοση, μέχρι να έρθει ο καιρός για να ξαναγεννηθεί.
Είναι δυνατή η έξοδος από την ΕΕ;
Υπάρχει και η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α που τοποθετεί το πολιτικό διακύβευμα στο επίπεδο της εξόδου απο την ΕΕ του πολέμου, της φτώχειας και του ρατσισμού.
Ίσως να ακούγεται βερμπαλιστικό το εν λόγω αίτημα, μόνο που δεν είναι στο πλαίσιο συγκεκριμένων συνθηκών.
Θέλουμε, δεν θέλουμε, αν μένανε πιστοί στο δημοψήφισμα του 2015, ήταν η μόνη επιλογή να κρατήσουμε την αξιοπρέπειά μας.
Επίσης είναι γνωστή η απάντηση των καθεστωτικών γραφίδων. Η έξοδος από την ΕΕ θα οδηγούσε ή αν συμβεί, θα οδηγήσει στην πείνα.
Πρόκειται για μια θέση που επαρκώς έχει απαντηθεί από σοβαρούς αριστερούς επιστήμονες, είτε παραμέναμε εντός του καπιταλιστικού παραγωγής, είτε αν κινούμασταν ή κινηθούμε σε μια αντικαπιταλιστική κατεύθυνση: Η έξοδος από την ΕΕ δεν οδηγεί αναγκαία στην φτώχεια και στην πείνα.
Σενάρια και πραγματικότητα
Και μπορεί αυτές οι μελέτες να είναι ασκήσεις επί χάρτου, η πραγματικότητα όμως είναι πιο τραγική: Πλήρες διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας και απαξίωση του δημόσιου συστήματος παιδείας.
Πάρα τις μικρές αυξήσεις στους μισθούς, έχουμε πραγματική μείωση των μισθών, λόγω της ακριβείας και των τεραστίων έμμεσων φόρων.
Οι μισθοί στην συντριπτική τους πλειοψηφία κινούνται ανάμεσα στα 600 με 1000 ευρώ, την στιγμή που τα ενοίκια έχουν φτάσει σε τεράστια ύψη: Δεν βρίσκεις ενοίκιο κάτω από 400 και μάλιστα σε τρύπες και αχούρια.
Η οικονομικές συνθήκες είναι ακόμη πιο τραγικές, αν υπολογίσουμε το ρεύμα, την θέρμανση και τα βασικά είδη επιβίωσης.Οι μισθοί- αν βέβαια εργάζονται όλοι σε μια οικογένεια – δεν φτάνουν ούτε για το πρώτο 10ημερο του μήνα. Μόνο όσοι έχουν και άλλες πηγές εσόδων πχ ενοίκια ή εργάζονται δυο και τρεις δουλειές μπορούν και τα βγάζουν πέρα. Αν όμως εργάζονται δυο ή και τρεις δουλειές απλώς δεν απολαμβάνουν τίποτε.
Την ίδια στιγμή το ξένο κεφάλαιο, τα αρπακτικά των Funds, έχουν εξαγοράσει τα πάντα και συνολικότερα το Ελληνικό και ξένο κεφάλαιο κάνουν πάρτι με την τεράστια κερδοφορία τους.
Κατά συνέπεια είναι ο μονόδρομος: Ναι στο ευρώ και στην ΕΕ, υποταγή στα μνημόνια και στις κυβερνήσεις τους, που μας έχει οδηγήσει να είμαστε η δεύτερη πιο φτωχή χώρα της Ευρώπης ύστερα από την Βουλγαρία.Και αυτό ας το λάβουμε υπόψη όταν βρεθούμε μπροστά στη κάλπη.
