Δημήτρης Αργυρός
Τα τελευταία δραματικά γεγονότα στην Παλαιστίνη μου γέννησαν μια σειρά από φιλοσοφικές σκέψεις τις οποίες επιθυμώ να μοιραστώ.
Περί αλήθειας
Ο Πλάτων μίλησε στη εποχή του για την Αλήθεια και την δόξα (ψευδή/ σχετική αλήθεια), συνδέοντας την πρώτη με τις ιδέες.
Που βρίσκεται λοιπόν η αλήθεια και όχι η δόξα στην περιοχή της Παλαιστίνης;
Ανεξάρτητα από το ποιος ή το ποίοι έχουν ιστορικά δικαιώματα στην περιοχή (που είναι κάτι πολύ σχετικό). Ανεξάρτητα από το ποιος ξεκίνησε την τραγωδία (που δεν είναι σημερινό ζήτημα) ποιος ακολούθησε και ποιος θα γράψει το τέλος, ένα είναι πολιτικά δίκαιο.
Τόσο οι Ισραηλινοί, όσο και οι Παλαιστίνιοι έχουν ισότιμα δικαιώματα στην περιοχή, στην ιστορία της περιοχής και στο πλούτο της (υλικό, συναισθηματικό, γεωγραφικό / πολιτιστικό και πολιτισμικό).
Άρα, σε ένα επίπεδο Πλατωνικής Αλήθειας και κατά συνέπεια και δικαιοσύνης, η λύση είναι η ισότιμη συνύπαρξη και συνεργασία. Θα είναι προς όφελος και των δύο κοινοτήτων, ίσως πάλι όμως δεν είναι προς όφελος των εξουσιών τους.
Περί καιρών
Αναφέρομαι στο πολιτικό καιρό, στο κακό μας τον καιρό, στο καιρό της συγκυρίας όπως θα το ήθελε ο Μακιαβέλι, όπου δεν αφήνει και πολλές ελπίδες για ουσιαστικά βιώσιμες λύσεις.
Να σαν αυτή της δημιουργίας ενός πραγματικά ισότιμου, πραγματικά δημοκρατικού Ισραηλινο/Παλαιστινιακού κράτους. Ή για την δημιουργία μιας ισότιμης, δημοκρατικής συνομοσπονδίας των δυο κοινοτήτων. Ή για την δημιουργία δυο ισότιμων (50%/50% ) κρατών με την Ιερουσαλήμ ως διπλή πρωτεύουσα.
Μα είναι ρεαλιστικές οι παραπάνω λύσεις; Αν το επιθυμούν και οι δυο λαοί και οι δύο κοινότητες είναι οι πλέον βιώσιμες. Οι ακροδεξιοί Ισραηλινοί και όχι μόνο οι ακροδεξιοί Ισραηλινοί φοβούνται την δημογραφική ανατροπή υπέρ των Παλαιστίνιων.
Μα η πραγματική δημοκρατία, η πραγματική ισότητα, η πραγματική ολόπλευρη ανάπτυξη και των δυο κοινοτήτων είναι το όπλο ενάντια στους φονταμενταλισμούς των δύο πλευρών αλλά και της δημογραφικής ανατροπής υπέρ των Παλαιστίνιων.
Περί του συσχετισμού δυνάμεων
Η υπόθεση του Παλαιστινιακού ζητήματος αλλά και του ισόποσου Εβραϊκού ζητήματος, (ας θυμηθούμε εδώ τον νεαρό Μαρξ που έλεγε για την χειραφέτηση του Εβραίου ως την χειραφέτηση του ανθρώπου), θα είχε άλλη εξέλιξη, αν οι παγκόσμιοι συσχετισμοί θα ήταν διαφορετικοί.
Αν υπήρχε ένα πραγματικό αντίβαρο στη κυριαρχία του βορειοαμερικανικού Ιμπεριαλισμού. Θα είχε μια άλλη εξέλιξη, αν δεν είχαμε ξαναμπεί στις περιδινήσεις ενός νέου παγκόσμιου πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ /Ε.Ε./ Ιαπωνίας/ Ισραήλ/ Αυστραλίας με την Ρωσία / Κίνας / Ιράν κτλ.
Αν η Ευρώπη δεν ήταν Ε.Ε αλλά μια Ευρώπη που θα τιμούσε τις παραδόσεις του Διαφωτισμού και όχι τις παραδόσεις της αποικιοκρατίας, του Φασισμού /Ναζισμου, που ναι είναι ευρωπαϊκές παραδόσεις.
Περί αξιοπρέπειας
Έλεγε ο πατέρας του Γερμανικού Ιδεαλισμού ο Καντ ότι σε ένα κράτος έχουμε από την μια τους σκοπούς και τα μέσα και από την άλλη την αξιοπρέπεια. Τα πρώτα αλλάζουν, η δεύτερη μένει σταθερή αξία. Στη περιοχή της Παλαιστίνης την σημαία της αξιοπρέπειας την κρατούν όρθια ο Παλαιστινιακός λαός και το τμήμα του Ισραηλινού λαού που αρνείται και αντιστέκεται στη πολιτική του Ισραηλινού κράτους. Σε εποχές καθολικής υποταγής, σε εποχές μιας συναισθηματικής φτώχιας διδάσκουν αξιοπρέπεια.
Δεν το λες και λίγο για την εποχή μας, πληρώνοντας όμως ένα πολύ δαπανηρό τίμημα. Το δικό μας ελάχιστο καθήκον, δίχως ιδιαίτερο τίμημα ακόμη είναι να σταθούμε δίπλα τους με όποιο μέσο και τρόπο επιθυμούμε ή μπορούμε. Είναι το ελάχιστο…..
Περί ισχύος
Ας υποθέσουμε ότι όλα είναι θέμα δύναμης, αν όχι όλα, τα πρώτιστα.Αν ισχύει το παραπάνω τότε η υπεράσπιση αυτού που έχει λιγότερο ισχύ κάθε άλλο παρά ρομαντισμός είναι.
Εξηγούμαι:Το να πας με κάποιον πιο δυνατό δίχως να έχεις μια αντίστοιχη ισχύ δεν σου εξασφαλίζει μια ισότιμη ή σχεδόν ισότιμη αντιμετώπιση, απεναντίας αποκτάς «προστάτες» και όχι ελευθερία.
Αν όμως με την μικρότερη ισχύ σου, βοηθήσεις κάποιον που έχει μικρότερη ισχύ ή περίπου τη ίδια, τότε βοηθάς : Α) να δημιουργηθεί ένα αντίπαλο δέος απέναντι στο πιο ισχυρό. Β) παίζεις ένα σημαντικό ρόλο στην δημιουργία αυτής της αντίθετης ισχύος. Γ) παράγεις μια διαδικασία που θα δημιουργήσει μια ισότητα αντίθετων ισχύων, η οποία αποτελεί και την βάση για την ειρήνη.
Τα παραπάνω σε σχέση με τον τυφλό φιλοΙσραηλισμό της κυρίαρχης Ελληνικής πολιτικής σκηνής / κυβέρνησης. Λες και δεν γνωρίζουν ότι πάρα τις αντιθέσεις η Τουρκία και το Ισραήλ παραμένουν σύμμαχοι, ενταγμένοι στο ίδιο άξονα, πολεμώντας μαζί την Συρία και την Ρωσία, ενισχύοντας μαζί τους πραγματικούς ισλαμικούς φονταμενταλιστές του Isis και όχι την ΧΑΜΑΣ.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι στην γραμμή ενός ρεαλισμού της ισχύος η Τουρκία έχει πιο πολυδιάστατη γραμμή σε σχέση με την Ελληνική πολιτική σκηνή / κυβέρνηση.
Περί δημοκρατίας
Ας επιστρέψω και ας κλείσω με την μόνη πραγματικά ρεαλιστική διέξοδο που είναι η δημοκρατία. Όχι αυτή η τυπική αστική δημοκρατία που έχουμε, αλλά μια δημοκρατία που όπως θα την ήθελε ο Φεγεράμπεντ θα είναι μια ισοτιμία και δημοκρατία όλων των παραδόσεων, ειδικά αυτών που δεν επιθυμούν να κυριαρχήσουν επάνω στις άλλες, μια δημοκρατία του ισόποσου μοιράσματος των πάντων( πλούτου, γης, ελευθερίας, δύναμης, ισχύος).
