Τάκης Λιδωρικιώτης
Εγκλήματα πολιτικής τιμής
Δεν είναι όλες οι πίσω σελίδες ένδοξες και είναι αποκρουστικό να βλέπεις παιδικές αρρώστιες της Αριστεράς να υποτροπιάζουν σε ενήλικες ανθρώπους. Άσε που η καθυστερημένη εμφάνιση κάποιων παιδικών ασθενειών, σαν τους μαγουλάδες, μπορεί να είναι κι επικίνδυνη.
Στον μεσοπόλεμο (1926-1932) οι κομμουνιστές, προτού να τους εξοντώσει το ιδιώνυμο ή ο Μεταξάς, είχαν βαλθεί να εξοντωθούν μεταξύ τους! Κυριαρχούσε τότε η βία και η χαφιεδολογία. Ο Ριζοσπάστης πχ. έβρισκε μεγάλες ομοιότητες μεταξύ του Γιωτόπουλου (πατρός) και του Μουσσολίνι, ενώ η όλη κατάσταση εξετράπη πλήρως μετά την επικράτηση του Ζαχαριάδη και των Κούτβηδων.
Τα πράγματα δεν έμειναν στις ύβρεις και στους προπηλακισμούς, δεδομένου ότι υπήρξαν και δολοφονίες τουλάχιστον δύο αρχειομαρξιστών (τροτσκιστική ομάδα με το όνομα του εντύπου της «Αρχείον του Μαρξισμού» – 1923) Τα εγκλήματα αυτά, ονομάστηκαν με κάθε σοβαρότητα, εγκλήματα πολιτικής τιμής!
Ο ένας εξ αυτών ήταν ο πρόεδρος του Σωματείου αρτεργατών, Γεωργωπαπαδάτος που δολοφονήθηκε το 1926 από τον Σακαρέλο. Οι αρτεργάτες ήταν τότε μια γνωστή τροτσκιστική φωλεά, όπως οι τσαγκαράδες, οι κουρείς, οι καπνεργάτες του Αγρινίου κά. Οι τσαγκαράδες είχαν τον άλλο αρχειομαρξιστή νεκρό, τον Λαδιά.
Στο επαγγελματικό τους εργαλείο την φαλτσέτα, το οποίο έφεραν πάνω τους και φαίνεται ότι το χρησιμοποιούσαν και στην πολιτική διαμάχη, οφείλουμε την ανάδειξη της φαλτσέτας σε διάσημο “όπλο” κι εσωκομματικό επιχείρημα. Αυτό πάντως η πλευρά των αρχειομαρξιστών το απέδιδε σε συκοφαντία του ΚΚΕ και διαβεβαίωνε ότι με την φαλτσέτα τους δεν σκότωσαν κανέναν.
Στα χνάρια τους;
Στο ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε τον Ιούνιο ένα μικροεπεισόδιο σωματικής και λεκτικής βίας σε υψηλό επίπεδο (τέως ΓΓ κι ο θύτης και το θύμα), που έληξε με παρέμβαση των αστυνομικών του θύτη.
Φαίνεται κάπως γελοίο το να καθίστανται διαιτητές στην φραξιονιστική πάλη χωρίς αρχές υπάλληλοι που εκπροσωπούν τις κρατικές αρχές, ωστόσο τίποτε δεν είναι πρωτότυπο ή ανεπανάληπτο.
Πριν από 94 χρόνια στην Θεσσαλονίκη κατά την κορύφωση της εσωκομματικής σύγκρουσης τα τότε επεισόδια στο Εργατικό Κέντρο ήταν τόσο εκτεταμένα που παρενέβησαν περισσότεροι από 100 χωροφύλακες, νοσηλεύτηκαν 19 τραυματίες και τελικώς οδηγήθηκαν σε δίκη 30 εκ των πρωταγωνιστών.
Ακόμη χειρότερα ήταν τα επεισόδια τον επόμενο μήνα στην Αθήνα (ιδρυτικό συνέδριο Ενωτ. ΓΣΕΕ), όπου επενέβησαν ακόμη και στρατιωτικά τμήματα πέραν των χωροφυλάκων, γιατί οι συγκρούσεις γενικευτήκαν στην Πανεπιστημίου και στην Σταδίου.
Κατά τα επόμενα χρόνια αναφέρονται εκτεταμένα επεισόδια και σε Λαμία, Αγρίνιο, Πάτρα, Βόλο, Καβάλα, Δράμα κά. Ο δε τραγικός επίλογος γράφτηκε περισσότερο από 15 χρόνια αργότερα, με την εκτέλεση 46 Αρχειομαρξιστών από την ΟΠΛΑ κυρίως μετά την απελευθέρωση, με την κατηγορία ότι ήταν λακέδες της Γκεστάπο.
Εάν συγκρίνει, λοιπόν, κανείς προς όλα αυτά, πράγματι το «όλον περιστατικόν» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν light και ίσως έπρεπε να ταφεί στα τρίσβαθα της Κουμουνδούρου.
Ωστόσο κοινολογήθηκε και ζύγισε καθοριστικά στην πρόσφατη μάχη διαδοχής, πόσο μάλλον που το όλο συμβάν συνοδεύτηκε κι από ανάλυση σκεπτικού του αρρενωπού χουλιγκανισμού (σκουπίδια του ΠΑΣΟΚ κοκ).
Σοκαρίστηκαν έτσι πολλοί, αν και όχι όλοι, από τους δικαιωματιστές και τις δικαιωματίστριες. Κυρίως βεβαίως το έκαναν θέμα, όσοι δεν νοιώθουν οικεία με την παράδοση της φαλτσέτας.
Αντιδράσεις
Σε κάθε περίπτωση, τώρα που τελείωσαν οι εσωκομματικές ψηφοφορίες ο θρησκευόμενος Κασσελάκης οφείλει να ανάψει μια λαμπάδα στο ύψος του δράστη, τον άλλο μήνα στην Θεσσαλονίκη που η πόλη θα γιορτάζει τον πολιούχο της.
Οι απλοί συριζαίοι που είχαν μεγάλη ψυχολογική ανάγκη από μια νίκη έστω και σε φιλικό, έστω και σε οικογενειακό δίτερμα, το πανηγύρισαν δεόντως. βεβαίως οι παλιότεροι θυμούνται και στιγμές πολύ πιο συγκλονιστικές που οδήγησαν στο πουθενά.
Καγχασμό τέλος προκάλεσε η μικρόψυχη συμπεριφορά του να μην συγχαρούν τον νικητή οι φορείς της αστικής ευγένειας και της μικροαστικής αγένειας. Οι περαιτέρω ενέργειες τους (συνέδριο κλπ) απασχολούν μόνον τα δελτία ειδήσεων και τους συγγενείς τους, Α βαθμού. Το αληθινό ενδιαφέρον των εξελίξεων μετατοπίστηκε στα σύνορα ΣΥΡΙΖΑ-ΠΑΣΟΚ (ευρωεκλογές) που έχουν καταντήσει πιο αχνά κι από εκείνα Ολλανδίας-Βελγίου …
Συμπέρασμα
Πολλοί “κλαίνε” από τώρα τον Κασσελάκη για τα όσα τον περιμένουν στην Κουμουνδούρου. Προσομοιάζουν μάλιστα την περίπτωση του με την κακή τύχη του ΓΑΠ που τα έβαλε με την γραφειοκρατία του ΠΑΣΟΚ το 2004. Τότε δηλαδή που υπό το σύνθημα ΑΛΛΑΞΕ ΤΑ ΟΛΑ το μόνο που άλλαξε τελικώς ήταν ο Γιώργος.
Η παρομοίωση αυτή μου ακούγεται σαφώς οπτιμιστική δεδομένου ότι η επίσης σκληρή γραφειοκρατία της Χαριλάου Τρικούπη δεν διέθετε πολιτική παράδοση φαλτσέτας, ΟΠΛΑ και Τασκένδης.
