Αστερινός Μάνθος
Γεννήθηκα το 1967, σωστό παιδί της χούντας!
Έξω από την πόρτα του σπιτιού μου ήταν η τελευταία σκοπιά του στρατοπέδου Βελισσαρίου. Ήμασταν “ασφαλείς”!..
56 χρόνια πέρασαν, κι αν με ρωτήσεις, τι έμεινε μέσα μου από εκείνη την εποχή… μόνο μια λέξη: χωροφύλακας!
Μοιραία αναρωτιέσαι, τι σημαίνει σήμερα για τους νέους η πολιτειακή εκτροπή του 1967 και όσα την ακολούθησαν και αν αυτή η περίοδος ανωμαλίας της χώρας δείχνει στα μάτια των 18χρονων πιο σημερινή, απ’ ό,τι η έξοδος του Μεσολογγίου!..
Οι εύκολες απαντήσεις δε λείπουν: οι νέοι είναι απολιτίκ, δεν ενδιαφέρονται για τα κοινά… και άλλα χαριτωμένα και εύπεπτα!
Δε λείπουν, όμως, και οι “δυσάρεστες” ερωτήσεις:
Γιατί η σύγχρονη αριστερά έμεινε προσκολλημένη στη μακρινή δεκαετία του ‘70, σ’ ένα μνημείο αντίστασης και πόνου;
Γιατί δεν κατάφερε μέσα σε 50 χρόνια να δημιουργήσει ένα άλλο ορόσημο, όχι οδύνης, αλλά με θετικό πρόσημο, που θα έχτιζε πάνω του την αριστερά της επόμενης γενιάς;
Το μόνο βέβαιο είναι πως η μεγάλη αποχή και το 41% που έλαβε η ΝΔ στις πρόσφατες εκλογές είναι ευθύνη της αριστεράς, που, αντί να ακούσει, συνεχίζει να μιλάει, που, αντί να βγει με θέσεις που θα απαντούν στην απόγνωση και στη μαυρίλα -τη νέα μας καθημερινότητα- προσπαθεί “να διαμορφώσει τις συνθήκες”, ώστε ΜΕΤΑ ΑΠΟ 10, 20 χρόνια να…
Η αγωνία για επιβίωση, η ανασφάλεια, ο φόβος, οι κατεστραμμένες ζωές είναι πια καθημερινές εικόνες.
Η κοινωνία πεθαίνει και δεν υπάρχει ο άπειρος χρόνος που χρειάζεται η αριστερά για “να εκτιμήσει τις συνθήκες”… συνθήκες που από μόνες τους δε θα είναι ποτέ ώριμες!..
