Δημήτρης Αργυρός
Από το 89 στο κίνημα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση
Αν η συγκυβέρνηση της δεξιάς και της αριστεράς του «89» ήταν ένα βαθύ σοκ, το οποίο έγινε τραγωδία με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», η προδοσία του «ΟΧΙ» το 2015 ήταν το άνοιγμα μιας ακόμη μεγαλύτερης πληγής.
Στην πρώτη περίπτωση του «89» την ευθύνη την φέρνει ο ενιαίος ΣΥΝ με το ΚΚΕ, ενώ στην δεύτερη την ευθύνη την φέρνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Το «89» μαζί με την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οδήγησε στην κυβέρνηση του πατέρα Μητσοτάκη ο οποίος επιχείρησε να εφαρμόσει ένα σκληρό νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα. Ο «πάτερ φαμίλιας» Μητσοτάκης τα βρήκε σκούρα από ένα ευρύ κοινωνικό κίνημα από τους μαθητές, τους φοιτητές έως και το εργατικό κίνημα, αποδεικνύοντας ότι παρά την κατάρρευση του «υπαρκτού» υπήρχαν ακόμη ζωντανές δυνάμεις αντίστασης.
Ταυτόχρονα απέναντι στο παγκοσμιοποιημένο νεοφιλελευθερισμό γεννιέται ένα κίνημα αντίστασης με αρχή το καινοτόμο ριζοσπαστικό κίνημα των Ζαπατίστας.
Στην βάση αυτής της αντίστασης γεννιέται το παγκόσμιο κίνημα απέναντι στο νεοφιλελευθερισμό ή ενάντια στην παγκοσμιοποίηση.
Στην Ελλάδα το εν λόγω κίνημα γεννήθηκε και ισχυροποιήθηκε στις αρχές του νέου αιώνα με καθοριστική χρονιά την προεδρία της Ελλάδας το 2003.
Στη συγκρότηση του εν λόγω κινήματος στον Ελλαδικό χώρο έπαιξαν δυνάμεις της ευρύτερης κοινωνικής αριστεράς, της άκρας, ριζοσπαστικής, αντινεοφιλεύθερης, αντικαπιταλιστικής αριστεράς αλλά και οι δυνάμεις του ΣΥΝ.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως συνασπισμός της ριζοσπαστικής αριστεράς και στην συνέχεια ως ενιαίο κόμμα γεννήθηκε μέσα από το εν λόγω κίνημα, ως μια αντινεοφιλεύθερη συμμαχία.
Από τον Αλέκο στον Αλέξη
Αν και την αρχή την έκανε ένας ορθόδοξος κομμουνιστής, ο Αλέκος Αλαβάνος, γρήγορα τα ηνία πέρασαν στον ΑλέξηΤσίπρα, ο οποίος δεν κουβαλούσε τα βαρίδια της Μεταπολίτευσης.
Έκφράζοντας με επιτυχία μια «μπασταρδεμένη» γραμμή που συνυπήρχαν ο παλαιοκομματισμός, ο Σοβιετικός Κομμουνισμός, η Ευρωδουλεία αλλά και ο εθνικισμός, η σοσιαλδημοκρατία, η εναλλακτική αριστερά και ο κινηματισμός.
Μέσα στην ροή των γεγονότων αυτό το οποίο όμως ηγεμόνευσε ήταν ένας σοσιαλδημοκρατικός δικαιωματισμός με ολίγο από κινηματισμό.
Το μεγάλο πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν και είναι η αδυναμία γείωσης με τα μαζικά κινήματα, τις θεσμικές εκφράσεις τους αλλά και την τοπική αυτοδιοίκηση.
Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν μια σημαία ευκαιρίας κινηματικής αντίστασης και στην συνέχεια λαϊκής σωτηρίας, δίχως κόπο και θυσίες.
Τα μνημόνια
Ίσως ο ΣΥΡΙΖΑ να παρέμεινε ένα σχετικά συνεπές μικρό αριστερό σοσιαλδημοκρατικό με ολίγο από κινηματισμό κόμμα, αν δεν υπηρχε η περίοδος των μνημονίων.
Η περίοδος των μνημονίων, το αντιμνημονιακό κίνημα ως συνέχεια του «Δεκέμβρη του 2008» οδήγησε στην ριζοσπαστικοποίηση ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων, σε μια κατάσταση δυνάμει προεπαναστατική.
Η μόνη πολιτική δύναμη που καρπώθηκε το εν λόγω ρεύμα ήταν ο ΣΥΡΙΖΑ και τον οδήγησε στη πόρτα της εξουσίας, με το σύνθημα: η “πρώτη φορά αριστερά που θα καταργήσει τα μνημόνια με ένα νόμο”. Αφελές σύνθημα, γιατί, για να το πράξει μάλλον ήθελε μπολσεβίκικη επαναστατική πολιτική και όχι την σοσιαλδημοκρατία τύπου ΣΥΡΙΖΑ.
Δυστυχώς το πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ, να έχουμε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο» οδήγησε στο να φαγωθεί η πίτα και ο σκύλος να μείνει νηστικός.
Μπροστά στην τελεσίδικη μάχη του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ μέσα σε μια νύκτα πρόδωσε το 61% του «ΟΧΙ»
Και τι έπρεπε να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ;
Εκ των υστέρων τα πράγματα φαντάζουν εύκολα.Αλλά ας το δοκιμάσουμε: Ή από την αρχή θα έπρεπε να μην σηκώσει το πήχη, δημιουργώντας προσδοκίες τις οποίες δεν θα μπορούσε να διαχειστεί ή αμέσως μετά το «ΟΧΙ» έπρεπε να πάει σε εκλογές ζητώντας από τον λαό σύγκρουση μέχρι τέλους, κάτι που μπορεί ίσως και να σημαίνει την έξοδο από το ευρώ ή και από την Ε.Ε.
Και στις δύο περιπτώσεις ο ΣΥΡΙΖΑ είτε θα οικοδομούσε μια καθαρή σοσιαλδημοκρατική ηγεμονία είτε μια καθαρή αριστερή ηγεμονία.
Και πάρα το γενικότερο κλίμα που έδειχνε την δεύτερη περίπτωση υπήρχαν δυνατότητες και για την πρώτη.
Άλλωστε σε ένα πολιτικό επίπεδο σε εκείνη την συγκυρία ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε αμφισβήτηση ούτε από δεξιά ούτε από αριστερά. Στα δεξιά του η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ εκείνη την στιγμή είχαν απωλέσει την πολιτική ηγεμονία τους.
Ενώ στα αριστερά του το ΚΚΕ δεν επιθυμούσε να παίξει κανένα σοβαρό πολιτικό ρόλο και η άκρα αριστερά αδυνατούσε εκ των πραγμάτων.
Αυτός ήταν και ο κύριος λόγος που κέρδισε τις εκλογές το Σεπτέμβριο του 2015, παρά την προδοσία του «ΟΧΙ» το οποίο οδήγησε σε ένα τρίτο και τελικό μνημόνιο.
Το μεγαλύτερο έγκλημα του ΣΥΡΙΖΑ εκείνη την περίοδο είναι η πρόκληση μιας βαθύτατης απογοήτευσης, με αποτέλεσμα την οντολογική ακηδία για την χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητα της αριστεράς.
Ως αντιπολίτευση
Ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση της ΝΔ, κουβαλώντας την κατάρα του «ΟΧΙ» και του 3ου μνημονίου καθώς και της αποκοπής του από τα κοινωνικά κινήματα, αδυνατεί να παίξει ένα πραγματικό αντιπολιτευτικό ρόλο, καθώς και να συγκροτήσει κάποιο εναλλακτικό αφήγημα ή καλύτερα ένα εναλλακτικό διακύβευμα το οποίο θα σπάει την ηγεμονικό θέση του TINA (το δεν υπάρχει εναλακτική).
Και τώρα;
Ιστορικό ρόλο παίζουν οι πολιτικοί οργανισμοί, οι οποίοι είναι γειωμένοι στην κοινωνική κίνηση. Τέτοιοι πολιτικοί οργανισμοί είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το ΚΚΕ και σε λιγότερο βαθμό η άκρα αριστερά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δείξει και να κατάφερει να γειωθεί στην κοινωνική ταξική κίνηση. Αν τα καταφέρει θα έχει μέλλον, αν όχι, κάτι άλλο θα πάρει τη θέση του, καλύπτοντας το πολιτικό κενό.
