Δημήτρης Αργυρός
Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε με το χρέος και ειδικότερα το Ελληνικό χρέος. Καταρχάς δεν υπάρχει χώρα δίχως χρέος και μάλιστα οι ΗΠΑ έχουν το μεγαλύτερο, το οποίο αγοράζει η Κίνα.
Στην Ε.Ε. ακολουθούν μια πιο σκληρή οικονομική πολιτική, που ευνοεί τις αναπτυγμένες πλούσιες χώρες του Ευρωπαϊκού βορρά, πχ την Γερμανία και αυτό έχει οδηγήσει στην χρεοκρατία τις χώρες του νότου και δη την Ελλάδα.
Η Ελληνική περίπτωση
Παρά τα μνημόνια και τις θυσίες του Ελληνικού λαού, παρά την σύγκρουση του 2015 το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ανέρχεται στα 400 δις ευρώ ή στο 180% του ΑΕΠ.
Ένα χρέος που διαρκώς αυξάνεται και διαρκώς θα αυξάνεται, αν δεν υπάρξει μια άλλη πολιτική στην οποία χρήματα και πόροι θα περάσουν από τον πλούσιο βορρά στον πιο φτωχό νότο, με τρόπο μη εκμεταλλευτικό.
Αντίστοιχα το ιδιωτικό χρέος ανέρχεται στα 260 δις ευρώ, στην πλειοψηφία του στο «κόκκινο» και αφορά κυρίως τα μικρομεσαία νοικοκυριά. Πρόκειται για ένα γεγονός πού βάζει βόμβες στον εσωτερικό σχηματισμό.
Στις εκλογές σιωπή
Με τέτοια νούμερα δημοσίου χρέους είναι φανερό πως ένα νέο μνημόνιο είναι προ των πυλών, ανεξαρτήτως ποιος θα είναι ο διαχειριστής ( ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ ή ακόμη και ο ΜΕΡΑ25).
Το πρόβλημα είναι πως κανείς υποψήφιος διαχειριστής δεν μιλάει για αυτό. Όσο για τα κόμματα της κοινοβουλευτικής αριστεράς, το ΜΕΡΑ25-ΛΑΕ το αντιμετωπίζει ως συνέχεια του 2015, ενώ το ΚΚΕ το υποβαθμίζει μάλλον ως απόρροια της άρνησης του να συμμετάσχει στην διεκδίκηση της εξουσίας.
Λογικό και για τους πρώτους και για τους δεύτερους. Σε μια προεκλογική περίοδο δεν θα μπορούσαν να πουν αλήθειες. Άλλωστε, τι θα μπορούσαν να πουν και μάλιστα σε μια αντιμνημονιακή φιλολαϊκή κατεύθυνση, δίχως να τοποθετηθούν απέναντι στην Ε.Ε., το καπιταλιστικό τραπεζικό σύστημα και τους δανειστές;
Βέβαια από την άλλη όλοι αναγνωρίζουν, ότι το δημόσιο και το ιδιωτικό χρέος ναρκοθετεί κάθε πραγματική ανάπτυξη, η οποία θα ικανοποιεί τα πλατιά λαϊκά στρώματα.
Τι μπορεί να γίνει ;
Αν περιμένουμε να αλλάξει πολιτική η Ε.Ε. και η Γερμανία μάλλον εθελοτυφλούμε. Το ίδιο κάνουμε, αν περιμένουμε να έρθει ο σοσιαλισμός και μάλιστα στην πιο ώριμη φάση του.
Κατά συνέπεια μια αριστερή κυβέρνηση θα πρέπει:
- Να οργανώσει μια εσωτερική σεισάχθεια για το ιδιωτικό χρέος με βάση την ταξική και οικονομική θέση της κάθε οικογένειας και του κάθε ανθρώπου.
- Αυτό προϋποθέτει την κρατικοποίηση- Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, αλλά και όλων των μεγάλων στρατηγικών επιχειρήσεων, που θα λειτουργούν με βάση και τον κοινωνικό έλεγχο.
- Να απαιτήσει μια ριζική μείωση του χρέους, θέτοντας το ζήτημα της μονομερούς διαγραφής του δημοσίου χρέους.
Δεν πρέπει να καλλιεργηθούν οι αυταπάτες ότι τα παραπάνω μέτρα δεν θα μας οδηγήσουν στην ανοικτή σύγκρουση με τα μεγάλα αφεντικά της Ε.Ε., του τραπεζών και των δανειστών. Ίσως και να οδηγήσουν στην έξοδο της χώρας από την Ε.Ε., το ευρώ και τις αγορές.
Είναι αναγκαιότητα να ετοιμάσουμε και να οργανώσουμε τον λαό προς σε αυτή την κατεύθυνση, ενάντια και στην δική μας άρχουσα τάξη ή τους υποταγμένους.
Δύο τελευταία σχόλια :
Α) Τα παραπάνω συνιστούν μια πολιτική γραμμή οικονομικής, πολιτικής και εν τέλει εθνικής ανεξαρτησίας. Μπορεί η παγκόσμια οικονομία να βρίσκεται σε μια αλληλεξάρτηση αλλά αυτό δεν συνεπάγεται ότι θα πρέπει εσαεί να είμαστε υποταγμένοι στους δανειστές και τις πολυεθνικές.
Β) Από την άλλη δεν ταυτίζεται αναγκαία με τον σοσιαλισμό, ειδικότερα στην αντιδραστική εκδοχή του « σοσιαλισμού σε μόνο μια χώρα».
Απεναντίας πρόκειται για μια διαρκή-επαναστατική και αντικαπιταλιστική- διαδικασία με την εργατική εξουσία στο τιμόνι της χώρας.
Η οποία θα νικήσει ολοκληρωτικά μόνο όταν και αν αποκτήσει διεθνιστικά χαρακτηριστικά.
