Τάκης Λιδωρικιώτης
Ακούγεται κάπως ανεύθυνο στο στόμα ενός πολιτικού αρχηγού, ωστόσο ως απάντηση δεν στερείται δημοφιλίας.
Σε αρκετές δημοσκοπήσεις ο «κανένας» προηγείται. Προσοχή δεν λέω πλειοψηφεί, γιατί ο «κανένας» εξ ορισμού δεν μπορεί να ψηφιστεί, οπότε ούτε να πλειοψηφήσει ούτε να μειοψηφήσει μπορεί. Δεν είναι στην πραγματικότητα παρά μια κουβέντα ή ένα επιφώνημα. Ένα ουφ ή ένα αισιχτίρ…
Ωστόσο και τα μονοσύλλαβα καταφέρνουν ενίοτε να φτιάξουν πολιτικό κλίμα ή να υπογραμμίσουν κάτι που έχει ήδη εμπεδωθεί ως γενικευμένη δυσφορία. Έτσι, εύκολα, αν κι ελαφρώς λαθραία, καθίσταται κανείς μέρος του πλειοψηφικού ρεύματος.
Επίσης επιβάλλουν ατζέντα και μάλιστα θετική. Με ποιον θα πάει, άραγε, ο Νίκος; Να μια απόφασή του, από την οποία θα κριθεί το μέλλον της χώρας (παράκλητος)!
Κυρίως όμως εξουδετερώνει το πλεονέκτημα κυβερνησιμότητας που διαθέτουν οι άλλοι δύο με τα μεγάλα κόμματα. Ενώ δηλαδή οι δύο τους διαγκωνίζονται ηγεμονικά για το ποιος θα προσλάβει τον νεαρό αρχηγό ως βοηθό του, αυτός πονηρά αντιτείνει ότι θα είμαστε κι οι τρείς βοηθοί κάποιου άλλου, δηλαδή ισοϋψείς.
Γούστο του
Τα λεγόμενα περί θεσμικού ατοπήματος από το προσωποπαγές καθεστώς Μητσοτάκη είναι επιμελημένα ασαφή.
Δικαιούται, άραγε, κανείς να πει ότι επιθυμεί να συνάψει γάμο με γραία πλουσιοτάτη, και βαρέως πάσχουσα; Ο νόμος δεν το απαγορεύει. Άλλα πράγματα εμποδίζουν κάποιον να διατρανώσει κάτι τέτοιο. Ο κ Ανδρουλάκης δεδομένου ότι τον παρακαλούν, βάζει ό,τι όρους θέλει και κρίνεται για αυτούς (αλλιώς μη σώσουνε, θα έλεγε ο κ Γεωργιάδης).
Ως τακτική είναι επικερδής για τον ίδιο και το κόμμα του, αν κι οριακή γιατί αν τραβήξει όλο το προεκλογικό δίμηνο θα καταντήσει παιγνίδι της κολοκυθιάς.
Το να μην θέλει τον κ Μητσοτάκη ως επικεφαλής είναι κατανοητό γιατί έχουν προσωπικά κι οι Κρήτες κάτι τέτοια τα βαστάνε. Άραγε, με τον κ Τσίπρα έχει επίσης προσωπικά; Δεν το αποκλείω να νιώθει πράγματι εξίσου μεγάλη απόσταση, για λόγους άγνωστους. Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και δεν θα υπεισέλθω. Από την άλλη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ επαναλάβει τις μπαρούφες περί θεσμικού ατοπήματος θα προσυπογράψει το νεοδημοκρατικό αίτημα της αυτοδυναμίας.
Δεδομένου όμως ότι η απόφαση αυτή είναι μακράν υπέρτερη ενός προσωπικού γινατιού μήπως στερείται συνεργασιμότητας, συνεπεία πολιτικής ανωριμότητας; Στην πολιτική σταδιακά μαθαίνεις την τέχνη να διαπραγματεύεσαι με ρεαλισμό και να κάνεις συμβιβασμούς. Μήπως το πρόβλημα, αν εντοπίζεται σε επίπεδο προσωπικών διαδράσεων, είναι τελικώς ο ίδιος;
Αν πάλι το πρόβλημα δεν είναι διαπροσωπικών σχέσεων αλλά αμιγώς πολιτικό, τότε γιατί δεν λέει στην ΝΔ ξεκάθαρα πως αν είχατε στοιχειώδη αντανακλαστικά επιβίωσης θα είχατε αλλάξει αρχηγό από μόνοι σας, χωρίς να περιμένετε τους δικούς μας όρους. Αντιθέτως το αίτημα του δεν είναι καν αυτό. Λέει, ας παραμείνει ηγέτης της ΝΔ αλλά όχι Πρωθυπουργός. Ας συνεχίσει να κάνει τα όσα κάνει αλλά από το παρασκήνιο!
Το επιχείρημα ότι το πρόβλημα είναι μόνο ο Μητσοτάκης κι όχι η παράταξη, κλονίζεται περισσότερο όσο αυτή συνεχίζει να ταυτίζεται μαζί του μέχρι τελικής πτώσης. Το αδύναμο στοιχείο της συλλογιστικής αυτής είναι ακριβώς εδώ. Πρακτικώς λέει ότι μια χαρά θα ήταν το αντισυριζα μέτωπο, αν δεν τα είχε κάνει ο Μητσοτάκης ρόιδο. Η άποψη αυτή που είναι εμφανώς αβαθής κι απλοϊκή είναι ωστόσο ο ακρογωνιαίος λίθος της πολιτικής των ίσων αποστάσεων.
Δεν είναι σαφές αν έχουν την ίδια εξωπραγματική προσδοκία και για έναν ΣΥΡΙΖΑ ριζικά διαφοροποιημένο με τον επικεφαλής του απωθημένο σε ρόλο κρυφού σκηνοθέτη κι όχι πρωταγωνιστή.
Συμπέρασμα
Γι’ αυτό το ΠΑΣΟΚ αναγκάζεται να κάνει παρακινδυνευμένες προγνώσεις, ότι τάχα επίκειται μια εκ των έσω ανατροπή στην ΝΔ, ώστε και το ίδιο να γύρει προς τα εκεί. Πιστεύω ότι όλα αυτά είναι ευσεβείς πόθοι, ωστόσο δεν αποκλείω και να ξέρουν κάτι παραπάνω. Σε κάθε περίπτωση αυτό δεν είναι παρά μια προσδοκία. Τι ακριβώς θα γίνει αν τυχόν διαψευστεί;
