Τάκης Λιδωρικιώτης
Είναι κατανοητό, γιατί ο κ. Μητσοτάκης προσπαθεί να πάει στις επερχόμενες εκλογές ξαναπαίζοντας το 2019. Μη έχοντας να παρουσιάσει σπουδαία επιτεύγματα, καταφεύγει στη μπαγιάτικη πραμάτεια του αντισύριζα μετώπου. Αντί να συζητάμε για υποκλοπές και ποινικές ευθύνες, για την ακρίβεια και τον Πάτση, για τους 34.000 νεκρούς και την διάλυση του ΕΣΥ, είναι προφανώς καλύτερα να συζητάμε γι’ άλλ’ αντ’ άλλα, της Παρασκευής το γάλα!
Μέχρι το 2014 που κυβερνούσαν οι «σώφρονες», τα ταμεία δεν είχαν μια, υπήρχαν άνθρωποι που τρώγανε από τα σκουπίδια και οι ανασφάλιστοι δεν μπορούσαν να μπουν στα νοσοκομεία. Το χειρότερο όμως όλων ήταν ότι ερχόταν εδώ υπάλληλοι τριτοκλασάτοι της τρόικας και βαράγανε προσοχές υπουργοί και πρωθυπουργοί! Ασχέτως του πατριωτισμού των πρωταγωνιστών. η εθνική ανεξαρτησία είχε καταντήσει κουρελόχαρτο.
Για την ανάκτηση της ο ΣΥΡΙΖΑ και οι «άφρονες» επιχείρησαν αρχικά να αναμετρηθούν στο διεθνές πεδίο, ελπίζοντας στα αντανακλαστικά της ευρωπαϊκής ηπείρου και των κεκτημένων της.
Τζίφος …
Η ευρωπαϊκή ανεπάρκεια δεν ήταν ανθελληνική ή αντισυριζαϊκή αλλά γενικευμένη, μόνιμη και διαρκής, όπως έδειξαν αργότερα το Brexit, η στροφή στην ακροδεξιά, η πλήρης υποταγή στις ΗΠΑ κά.
Αφού απέτυχαν, ηττήθηκαν κι εκβιάστηκαν, επέλεξαν να θυσιάσουν πάρα πολλά σε επίπεδο λαϊκής κυριαρχίας κι ακόμη περισσότερο σε επίπεδο κοινωνικών δικαιωμάτων, προκειμένου να ανακτηθεί η ανεξαρτησία, με την λεγόμενη «έξοδο». Μιλώ για τον ιστορικό συμβιβασμό του 2015 και το επώδυνο Γ’ μνημόνιο.
Από αυτό έχασαν και τις εκλογές, όπως εξάλλου και οιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή κυβέρνηση υλοποίησε τέτοιες πολιτικές, έστω και πολύ ηπιότερες. Το Μάτι, οι Πρέσπες κά παράμετροι μπορεί να προσέδωσαν έκταση στην διαφορά και να διασφάλισαν την αυτοδυναμία, ωστόσο η πολιτική πλειοψηφία είχε απωλεσθεί ήδη το καλοκαίρι του 2015 κι ο δρόμος για τον επόμενο ήταν ορθάνοικτος.
Έκαναν λοιπόν καλά; Αν κρίνουμε από το εκλογικό αποτέλεσμα του 2019, όχι αλλά αν κρίνουμε από την λεξικογραφική προτεραιότητα της αρχής της εθνικής ανεξαρτησίας που σε μεγάλο βαθμό ανακτήθηκε, ναι έκανε καλά κι ας έγινε αντιδημοφιλής ή ακόμη και αντιλαϊκός.
Στα πλαίσια αυτά πράγματι κόπηκε το ΕΚΑΣ, μειώθηκαν οι συντάξεις, μπήκαν νέοι φόροι, υπήρξαν νομικές υποχωρήσεις σε υφιστάμενες προστατευτικές νομοθεσίες για τους ευάλωτους κι όπως θα έλεγε ο Πολάκης “γαμήθηκε η μεσαία τάξη”.
Καλώς; Πιστεύω ότι εκ του αποτελέσματος και σε γενικές γραμμές, καλώς!
Το να ελπίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, πως θα ξεχαστούν τα έργα κι οι ημέρες του ή ότι θα διευκρινίσει κάποιες “παρεξηγήσεις” δεν εκφράζει παρά την πολυετή αφέλεια ότι η ετυμηγορία του 2019 μπορεί να πάει εφετείο και να κερδηθεί. Ούτε υπάρχουν τέτοια «εφετεία» ούτε θα κερδιζόταν καμιά υπόθεση, αν υπήρχαν κι εν τω μεταξύ ο ΣΥΡΙΖΑ απλώς ρυμουλκείτε στο γήπεδο που ο κ Μητσοτάκης επιλέγει ως πιο βολικό.
Κι όλα αυτά, γιατί αρνείται να απολογηθεί ειλικρινά για το όλο πολιτικό έργο του και προτιμά να δίνει μια ωραιοποιημένη αλλά κίβδηλη εικόνα του παρελθόντος. Αυτό επιδεινώνει το έλλειμμα αυθεντικότητας που παρουσιάζει κι η σημερινή του εικόνα με ελάχιστες δημοφιλείς εξαιρέσεις.
Βέβαια, κάποιος νομιμοποιείται να κάνει κριτική σε όσα ισχυρίστηκαμε παραπάνω από πιο φιλολαϊκή άποψη, ιδιαιτέρως αν έχει θιγεί προσωπικώς και να πει, ότι ναι μεν “βγήκαμε” αλλά την νύφη την πλήρωσαν οι ίδιοι και οι ίδιοι.
Το να κάνει όμως κριτική αυτός που μας χρεωκόπησε, αυτός που έλεγε πως «αν δεν υπήρχαν τα μνημόνια θα έπρεπε να τα εφεύρουμε», αυτός που φώναζε “Γερούν γερά”, αυτός που έλεγε ότι η Μέρκελ δεν έκοψε τις συντάξεις, γιατί της δώσαμε την Μακεδονία, αυτός που το 2018 διέγνωσε την έλευση Δ’ μνημονίου, αυτός που έταξε λαγούς με αντιμνημονιακά πετραχήλια και σαν κυβέρνηση όχι μόνο δεν βελτίωσε τις μνημονιακές προβλέψεις για τους αδυνάμους αλλά το τερμάτισε με κάθε λογής Πάτσηδες, θυμίζει την λαϊκή έκφραση: μάθαν πως πηδιόμαστε, πλακώσανε κι οι γύφτοι …
