Παντελής Μπουκάλας
Ιδού το εθνικό μας πλεονέκτημα: μετέχουμε συγχρόνως δύο παραδόσεων: της αρχαιοελληνικής και της χριστιανικής. Τυπικά και ουσιαστικά είναι αντίπαλες, με τους αιώνες, όμως, βρήκαμε μεθόδους να τις συμφύρουμε ή να τις συναιρούμε. Ο χριστιανισμός άλλωστε, όπως κάθε νέα θρησκεία με ευφυείς αποστόλους, φρόντισε να ενστερνιστεί πολλές πτυχές της «αρχαίας λατρείας», κατασκευάζοντας έτσι γέφυρες μετάβασης.
Να όμως που ο ερίτιμος κ. Ανδρέας Πάτσης, γνήσιο παιδί της πιάτσας, είδε ανοιχτά και τρύπωσε, για να ενισχύσει τον κεντρώο χαρακτήρα των «γαλάζιων». Πώς ξέφυγε; Από «αστοχία υλικού». Οι αριστοφύλακες, για να ‘χουν όσο το δυνατόν ευρύτερη εποπτεία, ανέβηκαν ψηλά, πολύ ψηλά, περίπου στο ύψος της αλαζονείας τους. Κι ο ήλιος έκανε τη δουλειά του, όπως με τον Ικαρο κάποτε. Ελιωσε το κερί των φτερών (η «αστοχία υλικού» που λέγαμε) και τσουπ, έπεσαν από τα σύννεφα οι επιτηρητές, σμήνος ολόκληρο. Στην κάθοδό τους, λοιπόν, διασταυρώθηκαν με τον κ. Πάτση. Αυτός, χάρη στην αξιοσύνη του, ακολουθούσε αντίστροφη πορεία. Ανέβαινε. Και για να πάει ψηλότερα, πετούσε μεθοδικά το έρμα: το Σύνταγμα και τους νόμους, ηθικές αναστολές, οτιδήποτε μικροαστικό τέλος πάντων.
Τσαλακωμένοι από την πτώση οι φρουροί της γαλάζιας αγνότητας, αρπάχτηκαν από ό,τι πιο πρόχειρο: τη χριστιανική παιδεία τους. «Ουκ οίδα τον άνθρωπον» ο κ. Οικονόμου, κι ας υπαγόρευσε καταλεπτώς στον κ. Πάτση τι να απαντήσει. «Ουκ οίδα» ο κ. Πέτσας, κι ας τον πάντρεψε. «Ουκ οίδα» η κ. Μπακογιάννη, κι ας συνταξίδεψε με τον καταφερτζή στην Πόλη. Ο κ. Μητσοτάκης; Αυτός δεν είδε τον ανιψιό του τον κ. Δημητριάδη να στήνει κοτζάμ μηχανισμό επόπτευσης φίλων και αντιπάλων· θα ‘βλεπε τις ανήθικες ζαβολιές ενός τριτοκλασάτου; Αν είχαν γίνει πεντέξι ερωτήσεις στη Βουλή, κάτι θ’ άκουγε κι αυτός, και όλη η Ν.Δ. Αλλά είχαν γίνει μόνο τρεις.
Καθημερινή
