Νίκος Μπίστης
Θα μπορούσαμε να αναφωνήσουμε: Καλώς τους και ας άργησαν. Αφού πέρασαν τρία χρόνια στην αίθουσα και την λίστα αναμονής του πρωθυπουργού, αφού πρωτοστάτησαν στο ΑντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο και στα συνεργεία καλλωπισμού της κυβέρνησης, αίφνης είδαν το φως το αληθινό. Η πολιτική ου μην αλλά και η επιστημονική τους συνείδηση επιτέλους εξανέστη.
Καλό είναι αυτό, για όποιον λόγο και αν συνέβη. Μπορεί μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα να σκέφτονται να αποσύρουν την στήριξη τους από τον Μητσοτάκη και να αναζητούν εναλλακτική λύση είτε για την ηγεσία της ΝΔ, είτε για κυβέρνηση ειδικού σκοπού και να χρειάζονται πρόθυμους στυλοβάτες παντός καιρού. Μπορεί όμως για να θυμηθούμε τους Αγγλοσάξωνες να πρέπει να αναζητήσουμε την απάντηση στην short answer: το εγώ τους να κουράστηκε στην αναμονή. Τέλος πάντων, θα δείξει.
α. στην αποδυνάμωση της κυβέρνησης την στιγμή που τους είχε περισσότερο από ποτέ ανάγκη
β. στην αποδιάρθρωση του αντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου, στην μορφή και την έκταση που το είχαμε γνωρίσει και
γ. στην απομάκρυνση της προοπτικής μετεκλογικής συνεργασίας του ΠΑΣΟΚ ΚΙΝΑΛ με την ΝΔ.
Μια ματιά στο διαδύκτιο – που ελλείψει ουσιαστικά ανεξάρτητου τύπου έχει γίνει το κατ’εξοχήν πεδίο πολιτικοιδεολογικών συγκρούσεων – αρκεί για να αντιληφθούμε τους πολλούς εμφύλιους που διεξάγονται ταυτοχρόνως στον χώρο του πάλαι ποτέ αρραγούς αντι ΣΥΡΙΖΑ Μετώπου. Είναι λογικό και αναμενόμενο. Συγκολλητική ουσία του αντιΣΥΡΙΖΑ Μετώπου όλα αυτά τα χρόνια ήταν η φανερή ή σιωπηλή στήριξη της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του ίδιου του πρωθυπουργού.
Ήσαν δίπλα του σε κάθε κρίση που αντιμετώπιζε, πιο ένθερμοι υποστηρικτές του από τους παραδοσιακούς δεξιούς που είχαν αρχίσει να δυσανασχετούν για τον παραγκωνισμό τους. Μόλις ένα μεγάλο κομμάτι με εμβληματικά πολιτικά πρόσωπα όπως ο Βαγγελης Βενιζέλος, στράφηκε με αφορμή την υπόθεση των υποκλοπών κατά του πρωθυπουργού, εξέλειπε η συγκολλητική ουσία.
Πελταστές τύπου Λοβέρδου, Καϊλή και εκείνων των ακροκεντρώων και μεταμελημένων αριστερών που επιμένουν, δεν θα κατορθώσουν να αναβιώσουν το αντιΣΥΡΙΖΑ Μέτωπο. Η χτεσινή κραυγή του Λοβέρδου «ποτέ με τον ΣΥΡΙΖΑ ακόμα και αν μας βάλουν το περίστροφο στον κρόταφο» μάλλον ένδειξη αδυναμίας και απελπισίας είναι.
Ως εδώ, λοιπόν, καλά. Όλη αυτή η θαυμάσια αναταραχή δείχνει οτι ο Μητσοτάκης μόλις ξεμυτίσει από το προστατευμένο περιβάλλον είναι κυριολεκτικά γυμνός και εμείς έχουμε κάθε λόγο να αξιοποιήσουμε αυτούς που ξετυλίγουν το πουλόβερ, κάνουν δηλαδή την δουλειά μας. Αλλά ως εκεί. Τα σενάρια που θα υπηρετήσουν για το μέλλον δεν είναι τα δικά μας. Δεν τους ενδιαφέρει ένα πρόγραμμα ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων και της μεσαίας τάξης. Δεν ενδιαφέρονται για τη μείωση των ανισοτήτων, για το κοινό καλό με τον τρόπο που εμείς το εννοούμε.
Έχουν άλλο αφήγημα από εμάς. Επι της ουσίας και με εξαίρεση την αντίδρασή τους για το θέμα των υποκλοπών – καλοδεχούμενη και δεν την υποτιμώ – είχαν αποδεχθεί πλήρως την νεοφιλελεύθερη ατζέντα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και ουδέποτε διαφοροποιήθηκαν από αυτήν.
Τέλος η προοπτική του σχηματισμού προοδευτικής συμμαχικής κυβέρνησης από την κάλπη της απλής αναλογικής τους είναι ξένη αν όχι εχθρική. Άλλα σχήματα έχουν στον νου τους. Αν δεν γίνουν βήματα σε αυτούς τους κρίσιμους τομείς οι πορείες μας δεν θα συγκλίνουν.
Αν κάτι εμείς πρέπει να κάνουμε είναι να επιμείνουμε στην γραμμή που αποφασίσαμε όλοι μαζί στο Συνέδριό μας. Γραμμή που αποδίδει. Όσοι γκρίνιαζαν ότι δεν κάνουμε σκληρή αντιπολίτευση ας το ξανασκεφτούν. Η κρίση που αντιμετωπίζει τώρα η κυβέρνηση έχει σαν κορυφή του παγόβουνου τις υποκλοπές. Όμως η συστηματική αντιπολιτευτική στάση μας, η αντίσταση των εργαζομένων και των φοιτητών, του κόσμου του πολιτισμού, η απαίτηση για πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, οι θέσεις μας για την ενεργειακή κρίση και την ακρίβεια, ο αγώνας για τα δικαιώματα των προσφύγων και των μεταναστών, για τις γυναίκες, για το κράτος δικαίου, όλα αυτά μαζί συγκρότησαν ένα αντιπολιτευτικό παζλ, που πάνω του ήρθε και κάθισε το σκάνδαλο των υποκλοπών.
Είναι το σημείο καμπής, η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Όμως τρία χρόνια το ποτήρι το γεμίζαμε υπομονετικά. Και όσοι πριν ένα χρόνο θεωρούσαν ότι η πολιτική μας πρόταση για νίκη του ΣΥΡΙΖΑ Προοδευτική Συμμαχία και προοδευτική διακυβέρνηση ήταν σενάριο επιστημονικής φαντασίας τώρα την βλέπουν σαν τη μόνη ρεαλιστική λύση.
