Ο αυτισμός του συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ
Ένα κόμμα που εκπροσώπησε το 2019, τρεισήμισι εκατομμύρια Έλληνες και φιλοδοξεί να τους αυγατίσει, διαθέτει μόλις 60.000 μέλη κι εξ αυτών συμμετέχουν στις προσυνεδριακές διαδικασίες λιγότεροι από 10.000. Κι αυτοί μάλλον γιατί δεν έχουν κάτι καλύτερο να κάνουν…
Δεδομένου ότι το ελληνικό κράτος απαιτεί 30.000 στελέχη για να διοικηθεί, έστω τσάτρα πάτρα, σε περίπτωση επανόδου, κάθε πρωτοπόρος αγωνιστής της συριζαϊκής ερήμου θα πρέπει να διαθέσει πέραν του σαρκίου του και δυο ακόμη εκ των συγγενών του. Ξαδέλφες, συμπεθέρες, κουμπάρες andsoon.
Το διαπιστώνουν με χαρμολύπη κι οι «ομπρέλλες» που δίνουν ραντεβού για την Δευτέρα μετά τις εκλογές, άνευ Αλέξη. Με τα δόντια κρατιούνται να μην φωνάξουν: « ΒΑΣΤΑ ΚΟΥΛΗ!» Αυτοχειρία, θα πει κανείς για τους χθεσινούς μας κυβερνήτες! Λάθος, η ομπρελαία γραμμή δεν αγωνιά για την εξουσία, κάθε άλλο.Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, των λεγομένων και «πασοκογενών».
Πολιτικός ψυχίατρος δεν υπάρχει, οπότε δεν απομένουν παρά τα αντανακλαστικά του πολιτικού χώρου. Μέχρι τώρα όμως μιλάμε για κατεσταλμένα αντανακλαστικά ενός ασθενούς, που βρίσκεται σε κωματώδη κατάσταση. Ο κ Τσίπρας περιοδεύει αενάως, ακούγοντας τους κλαυθμούς των πολιτών, πως δεν βγάζουν τον μήνα. Ούτε ο ίδιος όμως τον βγάζει «τον μήνα», με όλους αυτούς που κουβαλάει στον αραμπά που σέρνει πίσω του.
Η εσωτερική κατάθλιψη της συριζαϊκής ζωής γεννάει κι αφόρητη εχθροπάθεια. Κι αυτό εξάγεται. Η υπερβολή στην αντιπαράθεση με κάθε τριτεύουσα πτυχή της κυβερνητικής πολιτικής εσωτερικά λειτουργεί ως «πρακτικό» αντικαταθλιπτικό για την ενδοκομματική κατάσταση. Ωστόσο προς τα έξω παράγει μια εικόνα απωθητική σε ανθρώπους που νιώθουν καθημερινά τις πολλαπλές απειλές δεν συμμερίζονται όμως τις υποκειμενικές αγωνίες κι απαιτούν σοβαρότητα.
Αντιθέτως το απολειφάδι του ΠΑΣΟΚ, δέκα χρόνια μετά την συντριβή του, δείχνει να έχει ωριμάσει περισσότερο. Έχει συμβιβαστεί με ό,τι του συνέβη και το δέχεται με κάποια καρτερικότητα, αν όχι με την σοφή επίγνωση πως έπαθε ό,τι του άξιζε. Είναι μεν αξιολύπητο αλλά σαφώς συμπαθέστερο.
