ΠαναγιώτηςΤζανετής
Στο ακρωνύμιο ΓΑΠ, το ενοχλητικό γράμμα είναι το Α! Δηλώνει μεν το πατρώνυμο του υποψηφίου, παραπέμπει δε στον γενάρχη. Ακόμη και εχθρικές πλευρές το επιβεβαιώνουν, όπως η φωτογράφηση του άλλου Ανδρέα κάτω από το άγαλμα στο Καλέντζι.
Ακόμη κι αν δεχτούμε τον υπαινιγμό του περί πολιτικης πατρότητας, ακόμη δηλαδή κι αν ο κ Ανδρ. Λοβέρδος καταχωρηθεί με πολύ διασταλτικές ερμηνείες ως ένας ακόμη παπανδρεϊκός, το δίλημμα συνεχίζει ν’ ακούγεται κάπως γκροτέσκο. Υποτίθεται πως καλείται να διαλέξει κανείς μεταξύ … δύο τέκνων του Ανδρέα.
Το κυρίως πρόβλημα είναι όμως η αλλεργία του “Α” στην άλλη μεγάλη πολιτική οικογένεια! Η μητσοτακική μεγαλοψυχία μπορεί άραγε να χωρέσει και την “αριστερά της αριστεράς”, τον “υπηρεσιακό απατεώνα”, τον “κρυφό αρχηγό της 17Ν”, τα γουνάκια του Κόκκινου, τον “σιδερένιο” και πάνω απ’ όλα τον “Ντον Κορλεόνε” για όσους τυχόν ξεχνούν την αμφισβήτηση ακόμη και της προσωπικής εντιμότητας σε θέματα πλουτισμού; Όπως θα έλεγε κι ο κ Γιώργος Φλωρίδης, δεν είμαστε και χρυσόψαρα…
ΕΠΙΠΤΩΣΕΙΣ
Βεβαίως η ενσωμάτωση του ΠΑΣΟΚ ή ακριβέστερα κάποιων εκ των διαδόχων σχημάτων στο Μητσοτακέικο, αποτέλεσε την θεμελιώδη επιλογή του αντισύριζα μετώπου. “Εκ των πυλώνων του καταστήματος” όπως έλεγε ο Βασίλης Αυλωνίτης στην “καφετζού”.
Ασχέτως προσωπικών σχέσεων και γνωμών, η υποψηφιότητα ΓΑΠ αναδιατάσσει αυτό το σκηνικό αφήνοντας την ΤΙΝΑ στα κρύα του λουτρού. Προκειται για την γνωστή πολιτικη There Is No Alterative (T.I.N.A.), που ο κ Μητσοτάκης βιάστηκε να προεξοφλήσει ως την Χοντρή κυρία, που θα τραγουδούσε στις επερχόμενες δίδυμες εκλογές. Αίφνης, τα πράγματα αντιστρέφονται και θα πρέπει τώρα εκείνος πια να εξηγήσει, γιατί δεν έμεινε από όλους τους πολιτικούς αρχηγούς παρά μόνο ο συνώνυμος Κυριάκος να του λέει, καλημέρα. Και ίσως ν΄αρχίσει να βρίσκει γοητευτικό τον δικέφαλο κυριακαετό.
Αν τώρα θεωρήσουμε πως η πολιτική παραμένει η τέχνη των συμβολισμών, πώς εξηγείται ότι ο ΓΑΠ επέλεξε να ανακοινώσει την υποψηφιότητα του, επιστρέφοντας από την επίσκεψη του στην Κωνσταντινούπολη και στον βασικό αντίπαλο του κ Τ Ερντογάν, τον κ Ιμάμογλου; Υπαινίσσεται άραγε ότι είναι ο κρίκος που λείπει για μια κοινή εθνική στάση στα ελληνοτουρκικά; Ασχέτως αν οι αντίθετοι στην Χάγη ειρωνεύονται λέγοντας “Πρέσπες του Αιγαίου”, είναι ακριβώς η έντιμη στάση του ΓΑΠ στο θέμα των Πρεσπών αυτή που κρατά ανοιχτή μια τέτοια δυνατότητα.
ΑΝΑΔΙΑΤΑΞΕΙΣ
Πρόσφατα ο κ Άκης Σκέρτσος, στο Action 24, διερμήνευσε την προαναγγελία αλλεπάλληλων εκλογών με το δίλημμα “Εγώ ή το χάος”, λέγοντας ότι καμία ανάγκη πολυκομματικών συμμαχιών δεν έχει ο κ Μητσοτάκης, κατά την στιγμή που η κυβέρνηση του αποτελεί ήδη συμμαχικό μέτωπο κι ως ισχυρή απόδειξη επικαλέστηκε τον εαυτό του.
Γιατί λοιπόν να συμμαχήσουν μέσω του λαϊκίστικου ΚΙΝΑΛ (δικός του ο χαρακτηρισμός), όταν μπορούν ελεύθερα να προσχωρήσουν και να συγκυβερνήσουν; Τόσο απλό… Αν και δεν είχαν όλη την τύχη του κ Σκέρτσου, οι προσχωρήσαντες γενικά δεν μπορούν να έχουν παράπονο όσον αφορά την συγκυβέρνηση και την υπερπροβολή. Από ένα ύψος και κάτω δεν είναι μόνο ο κ Σκέρτσος αλλά και οι ανώδυνοι θαυματοποιοί Θεμιστοκλέους, Πιερακκάκης, Λιβάνιος και καμιά δεκαπενταριά νεαροί γραμματείς maximilians (όλοι από τα καλάθια με τα μεταχειρισμένα).
Άλλοι επέλεξαν να αναδειχθούν ως ελάσσονες εταίροι του αντισύριζα μετώπου κι όχι απλώς ως αναλώσιμοι υπουργοί, σαν τον κ Μιχ Χρυσοχοίδη. Τινες μάλιστα το πρόταξαν κι ως σημαία της υποψηφιότητας τους για την ηγεσία, οπότε βρέθηκαν ξεκρέμαστοι από την ερμηνεία Σκέρτσου, αν δεν την εξέλαβαν κι ως τελευταίο προσκλητήριο.
Η υπόθεση του ΚΙΝΑΛ ως ελάσσονος εταίρου δείχνει να εγκαταλείπεται από το Μαξίμου όχι γιατί τάχα δεν το χρειάζονται αλλά μάλλον γιατί προβλέπουν ότι δεν διατίθεται πλέον. Όσοι έδειξαν να αγνοούν τον γενετικό κώδικα του πασοκικού φαινομένου και διατράνωσαν τους αδελφικούς δεσμούς τους ακόμη και με την ακροδεξιά (μικρός αδελφός μου ο Άδωνις) … ας πρόσεχαν.
Ωστόσο, υπάρχει κι ο απών-παρών Ευάγγελος Βενιζέλος, που δεν έχει κάνει ακόμη την επανεμφάνιση του επί σκηνής. Όταν με το καλό συμβεί κι αυτό, θα έχουμε περάσει πιά από την μάχη των πυγμαίων στη μάχη των γιγάντων, κατ’ αναλογία με την ιστορική περίοδο μετάβασης από τους βαλκανικούς πόλεμους στον Α’ παγκοσμιο ή Μεγάλο Πόλεμο.
