Του Ιστορικού συνεργάτη μας
Η ρεβάνς απέναντι σε όλους όσους Τον κατηγορούσαν για ενδοτισμό έναντι των προαιώνιων εχθρών του έθνους, είχε σχεδιαστεί με όρους σχολικής επετείου.
Χάρτινα σημαιάκια, πατριωτικοί δεκάρικοι, λίγα δάκρυα συγκίνησης, φωνή ελαφρώς δονούμενη, αυστηρό ύφος σφιγμένου γυμνασιάρχη με διογκωμένες τις σφαγίτιδες φλέβες ώστε να δείχνει πως μετα βίας συγκρατεί την οργή του.
Από κάτω οι μαθητές πειθαρχικοι κι ενθουσιώδεις, να χειροκροτούν όρθιοι και φρενήρεις.
Η ιλαροτραγωδία “Κούλης ο τουρκοφάγος” θα πικάριζε και τους αριστερούς βουτυροφάγους, ωστόσο κυρίως θα αποστόμωνε τον εθνικιστή εκείνο που κατηγορούσε επί τρεις δεκαετίες την Οικογένεια για γερμανοδουλεία και για ωφελιμιστικές τάσεις από το συνεχές πάρε-δώσε μαζί τους.
Μέχρι και για μια καφετιέρα του τα έπρηζαν …
Του είχαν γράψει για την περίσταση ένα φοβερό λόγο, όπου θυμήθηκε την Γαλλία του διαφωτισμού και της επανάστασης. Θα αναφερόταν στο κοινό έθνος γαλλογραικών που οραματίστηκε ο Αδαμάντιος Κοραής και στο τέλος θα κατατρόπωνε τον εχθρό με την βοήθεια του ναυάρχου Δεριγνύ.
Είχε ζητήσει από την χορωδία να βρει άσματα που να υμνούν την αφοσίωση των Γάλλων στους Έλληνες! Έσπαγε το κεφάλι του ο μουσικός της παράστασης για να βρει κατι κατάλληλο για την παράσταση.
Αίφνης ο Κωνασταντίνος, ένας γνωστός ταραχοποιός της τάξης από αυτούς που λένε εξυπνάδες και διεγείρουν τους χειρότερους εκ των μαθητών σε καζούρες και φωνασκίες, έκανε πάλι το θαύμα του.
Πέταξε μια αμπούλα βρώμας κι έγινε της κακομοίρας στο παρατεταγμένο πλήθος! Χάθηκε η μαγεία και η ιερότητα τωνστιγμών.
Ο καθηγητής που είχε αναλάβει να επιτηρεί την τάξη τον διέκρινε και τον πλάκωσε με την μία στις κλωτσιές.
Ήταν ένας επτανήσιος που πίσω από την ηδύτητα του προσώπου έκρυβε στο φαλακρό του κεφάλι, ένα παρορμητικό παγανέλι.
Ενώ το φιλοθεάμον κοινό διασκέδαζε με την μάχη των “γλόμπων”, ο φαιδρός ταραξίας Κωνσταντίνος, έδωσε την έμπνευση στον διευθυντη της χορωδίας που άρχισε να παιανίζει το εμβατήριο “του ναύτη τα κανόνια δεν παίρνουνε φωτιά, γιατί ο Κωνσταντίνος κρατάει τα κλειδιά …”
Ο γυμνασιάρχης δυστρόπησε με αυτή την επιλογή, γιατί το τραγούδι προερχόταν από το 1917, όταν οι Γάλλοι σύμμαχοι είχαν καταλάβει δια της βίας στον Πειραιά τον ελληνικό στόλο προκειμένου να πιέσουν μέχρι εκβιασμού τον Βασιλιά Κωνσταντίνο, τον στρατηλάτη να εισέλθη στον πόλεμο στο πλευρό τους.
Εκεί να δεις γαλατική ευγένεια, όχι Σαχέλ και προικοσύμφωνα.
Ο στρατηλάτης εποίησε την νήσσαν αλλά οι οπαδοί του, που είχαν περί πολλού την μαχητικότητα του, συνέθεσαν αυτό το ασμάτιο βάσει του θρύλου ότι ο Κωνσταντίνος είχε προλάβει τάχα να αφαιρέσει τα κλείστρα (κλειδιά) των κανονιών του στόλου, οπότε τα καταληφθέντα πολεμικά θα τους ήταν άχρηστα των Φραντζέζων
…
Στα τραγουδάκια της μεγαλοστομίας η παράταξη της εθνικοφροσύνης ήταν ανέκαθεν πρώτη Οι “άλλοι” είχαν τους θρήνους τους, βαρείς κι ασήκωτους, που δεν τους τραγουδούσαν οι μπουχέσες της μεγαλοστομίας αλλά οι χαροκαμμένοι της προσφυγιάς.
Ας ακούσουμε έναν τέτοιο ψαλμό της γιαγιάς μου, σε ανάμνηση της ελληνογαλλικής φιλίας όπως αυτή “κορυφώθηκε” στο λιμάνι της Σμύρνης πριν 100 χρόνια.
 |
| Φωτογραφία από το πέρας της σχολικής γιορτής… |
