Παναγιώτης Τζανετής
Μετά τον ανασχηματισμό διατυπώθηκε η εξής καινοφανής θεωρία: Διώκεται μεν ο κάθε υγειονομικός, ακόμη και διοικητικός ή τεχνικός, «διότι δεν συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» του εμβολιασμού, για τους ένστολους όμως δεν μπορεί αντικειμενικώς να συμβεί το ίδιο. Οι ίδιοι δημοσιογράφοι που εξηγούσαν στο κοινό τον Ιούλιο γιατί το μέτρο έπρεπε να προτάξει τάχα τις ανάγκες του “ετοιμοπόλεμου” και γι’ αυτό έπρεπε να ξεκινήσει από την ΕΜΑΚ και το Π.Ν., εξηγούν τώρα στο ίδιο κοινό των Χαχόλων, γιατί η προτεραιότητα αυτή αναστράφηκε πλήρως. Τι να πουν κι αυτοί…
Παρά την υγειονομική επιδείνωση, η χώρα χειραφετείται από αυτή την εμμονή με τους γιατρούς. Η νέα ηγεσία φαίνεται ότι αντιμετωπίζει τις ανάγκες της περίθαλψης σουρεαλιστικά. Θεωρεί ότι ακόμη και μια κενή μπλούζα άσπρη, κρεμασμένη στην πλατεία, καλύπτει μέγα μέρος των ψυχολογικών αναγκών των ιθαγενών. Όλα μια ιδέα είναι και με το 10% σε αναστολή, η πατρίδα θα αντέξει.
Μια παλιά γελοιογραφία του Αρκά επέλυε εξίσου ευρηματικά το πρόβλημα των παροχών υγείας προς πληθυσμούς που δεν πολυαξίζανε τα έξοδα. Ο ισοβίτης διαπίστωνε ότι ο γιατρός της φυλακής διέθετε μόνο μία ακτινογραφία, την ίδια για όλους τους κρατουμένους! Νομίζω ότι ο γελοιογράφος είχε προβλέψει με ακρίβεια το προς τα πού βαδίζανε τα πράγματα.
Όπως θα έλεγε κι ο Μωυσής, δεν είναι δυνατόν να θέλει ο κάθε διασωληνωμένος έναν νοσηλευτή πάνω από τον αναπνευστήρα του. Θα τους αραιώσουν κάπως, για να φτουρήσουν. Βέβαια, σε προηγούμενες φάσεις, φάνηκε ότι η Μονάδα, αν την πολυαραιώσεις, γίνεται λεμονάδα, ωστόσο υπήρξαν και μονάδες VIP που δεν έγιναν λεμονάδες και, φυσικά, δεν είχαν θνητότητα 100%. Δεν θα γίνουμε όμως ποτέ όλοι ίσοι, όπως θα έλεγε η ίδια σεπτή μορφή.
Εξάλλου, τι να κάνει κι ένα κράτος μοναχό του, αντιμέτωπο με τόσους κινδύνους; Ανάμεσα στον κίνδυνο από τη Δέλτα και στον κίνδυνο από τις βλασφημίες προς τον ηγεμόνα, προκρίνεται ευλόγως η σημαντικότερη. Γιατί, αν ανοίξει κανείς τέτοια πληγή στους ένστολους, δεν είναι μόνο το 10% που θα «προτιμήσει» την αναστολή, αλλά και η λευκή απεργία των υπολοίπων. Γι’ αυτό στο μεν ένα υπουργείο έστειλαν ακροδεξιό της πειθαρχήσεως, στο δε άλλο δημοσκόπο της λαοφιλίας. Θα πει κανείς, μιας και τις αναφέραμε, όσοι “επιμένουν” στις δημοσκοπήσεις δεν τα βλέπουν όλα αυτά;
Τα ψεύτικα τα λόγια
Καταρχάς υπάρχουν αρκετά κορόιδα που νομίζουν ότι αυτά αφορούν… μόνο τους άλλους, όπως νομίζουν ότι η αφορολόγητη γονική παροχή εκατομμυρίων αφορά όλους, ακόμη και αυτούς που δεν έχουν τα εκατομμύρια. Δεύτερον, είναι τα παραμυθάκια της θεία Λένας της TV. Τα αναβαθμίζει μάλιστα ο μάγος Σταν από την Αμέρικα κι όποιος δεν κατάλαβε ακόμη μάλλον θα είναι εξ όλων των Ντάλτον ο πιο Άβερελ.
Το κυριότερο όμως είναι ότι ενεδρεύει ένα σύστημα πολιτικής εντροπίας που οι ηγεσίες το αγνοούν. Αυτά που φαίνεται με μαγικό τρόπο να εξαφανίζονται από ΜΜΕ και δημοσκοπήσεις, δεν χάνονται στα αλήθεια. Επανακάμπτουν, όλο και πιο βίαια. Η δε ακριβοπληρωμένη προσπάθεια απόκρυψης και παραποίησης, με την εξευτελιστική συμμετοχή όλων των θεσμών (δημοσιογραφία, επιστήμη, Δικαιοσύνη κι όχι μόνο), το μόνο που καταφέρνει τελικώς είναι να αποστερήσει το σύστημα από όλα τα διαθέσιμα αμορτισέρ. Στο τέλος, δεν μπορεί να αποσβέσει τον παραμικρό κραδασμό. Η συστημικότητα της αμφισβήτησης των ημερών είναι έργο αυτών των προσωρινών θαυματοποιών.ωριό που φαίνεται
Στο επίπεδο των αντικειμενικών όρων, τα πράγματα είναι απλά. Το τσουρέκι φουσκώνει από μόνο του! Και μάλιστα γρήγορα, όπως δείχνουν ο πανικός της ηγεσίας, η αφωνία των στελεχών και η προϊούσα γελοιοποίηση των ΜΜΕ. Είναι και η πραγματικότητα που δεν κρύβεται πια. Σαρανταπέντε οι στημένες ερωτήσεις; Πενηνταένας το ίδιο βράδυ οι νεκροί! Τι να πει κι ο Άβερελ την άλλη ημέρα…
Η αντιπολίτευση το νιώθει. Δεν φοβάται πλέον τον Μωυσή δεκαετούς διάρκειας και δεν υμνεί ως αριστερός ψάλτης το θαυματουργό υβρίδιο τεχνοκρατίας – θρησκοληψίας. Στο δε ΚΙΝ.ΑΛΛ. η πολυδιαφημισμένη «αδελφική» σχέση τού διεκδικητή με το Μητσοτακέικο κατέστη μάλλον άχθος. Η αυστηρή δημοσκοπική επιταγή περί εξαίρεσης από την πολιτική αντιπαράθεση κάθε αναφοράς στην υγειονομική πολιτική, και δη στο εμβολιαστικό θαύμα, ακούγεται πλέον ως κρύο ανέκδοτο. Οι θάνατοι συναγωνίζονται εκείνους της Σουηδίας και, το κυριότερο, το πένθος που τάχα θα εξέλιπε με την καλοκαιρινή ευωχία μετατράπηκε σε οργή που εκφράστηκε σε πρώτη ευκαιρία ασύντακτα κι απολίτικα, ωστόσο αναμφίβολα.
Τελειώνει η περίοδος Σμολένσκι
Στα Εξάρχεια, ανάμεσα σε κρεπερί και σε ρακάδικα, βρίσκεται η οδός Σμολένσκι. Ο Σμολένσκι έγινε ήρωας και λαϊκό ίνδαλμα όχι για επελάσεις ή κατακτήσεις αλλά δίνοντας μάχες οπισθοφυλακών. Το 1897 το Γενικό Επιτελείο διέταξε τον συνταγματάρχη να ανασυνταχτεί μαζί με τον υπόλοιπο στρατό στη νέα αμυντική γραμμή Φαρσάλων – Βελεστίνου – Βόλου, κάτι που το κατάφερε κρατώντας την ταξιαρχία του συντεταγμένη και μην επιτρέποντας να εμφιλοχωρήσει η ηττοπάθεια στις γραμμές της.
Ωστόσο, η αιφνιδιαστική επίθεση των Τούρκων στην περιοχή του Βελεστίνου πανικόβαλε τμήματα της ταξιαρχίας που μόλις είχαν φτάσει με το τρένο στο χωριό και αυτά υποχώρησαν σχεδόν αμέσως, τρεπόμενα σε άτακτη φυγή. Ομάδες στρατιωτών έφτασαν μέχρι και τον Βόλο, πανικοβάλλοντας και τους συγκεντρωμένους εκεί πρόσφυγες. Λίγες ώρες αργότερα, έφτασε στο Βελεστίνο ο συνταγματάρχης και έμαθε τι είχε γίνει, έδωσε διαταγή να συγκεντρωθεί ξανά το στράτευμα, στέλνοντας και αγγελιοφόρους στους φυγάδες του Βόλου. «Επανέλθετε ενταύθα μετά ίλης ιππικού τάχιστα. Εντρέπομαι διά λογαριασμόν σας!».
Ο Σμολένσκι των επιτυχών μαχών οπισθοφυλακών ενσάρκωσε στη λαϊκή συνείδηση το πνεύμα της ευθύνης των απόλεμων βασιλέων για τη στρατιωτική πανωλεθρία του 1897. Αυτού του πνεύματος που κυριάρχησε στη χώρα σχεδόν για δεκαπέντε χρόνια, μέχρις ότου η επανάσταση στου Γουδή να επιφέρει κάθαρση και να ανοίξει τον δρόμο μιας νέας εποχής.
Στην περίπτωσή μας, ούτε δεκαπενταετία έχει παρέλθει, ούτε Τούρκοι συμμετέχουν, ούτε βασιλική δυναστεία αρίστων προς εκδίωξη υπάρχει. Ωστόσο μοιάζει στη στιγμή που οι διακρίσεις παύουν πλέον να προέρχονται από μάχες οπισθοφυλακών. Εδώ ακριβώς συναντάμε τους λειψούς υποκειμενικούς όρους και την αδήριτη ανάγκη μιας τέτοιας επανάστασης, που θα ανοίξει τον δρόμο για τα παρακάτω.
Τώρα που το τσουρέκι φουσκώνει από μόνο του, οι απλές διαπιστώσεις για τους αρίστους και τις επιδόσεις τους δεν φτάνουν ούτε για «ζήτω».
* Ο Παναγιώτης Τζανετής είναι γιατρός, πρώην πρόεδρος του ΕΚΑΒ
