 |
| Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο μνημόσυνο για το Μάτι |
Παναγιώτης Τζανετής
Στις περιπτώσεις αυτές το παιγνίδι είναι φορσέ. Φύγε εσύ, έλα εσύ! Εκτονώνεται έτσι το φιλοθεάμον κοινό, κερδίζει και κάποιο χρόνο το αφεντικό. Έφταιγε ή δεν έφταιγε, κάποιος έχει το ρόλο του εξιλαστήριου θύματος. Πόσο μάλλον όταν έχει δώσει κανείς ολόκληρη ηθικοπλαστική διάλεξη σχετικά, με την σχέση ανάληψης ευθύνης και καρατομήσεων.
Δεν πιστεύει κανείς ότι θα έρθει κάποιος καλύτερος, απλώς είναι οι κανόνες του παιγνίου. Εξιλαστήριο θύμα είναι το πρόσωπο που έχει κατηγορηθεί ή λογοδοτεί ή εκτίει ποινή, αντί του πραγματικού ενόχου. Κι όπου δεν προβλέπεται κάτι τέτοιο θεσμικά, οι πολιτικοί κατασκευάζουν το ρόλο του «αυτοφωράκια».
Θα περιοριστεί άραγε η επικείμενη «καθαρτήρια θυσία» στους επιχειρησιακούς παράγοντες; Κάποιοι επιχειρησιακοί που υπήρξαν κηδεμονευόμενοι και τώρα θα τους τα φορτώσουν όλα, μπορεί να θεωρηθούν ακόμη κι άτυχοι. Βέβαια ας πρόσεχαν όταν αναλάμβαναν υπό τέτοιους όρους και προπαντός ας μην κρύβονται πίσω από τους υφισταμένους τους και τον όποιο ηρωισμό τους. Εξάλλου τους πρόλαβε ο κ υπουργός και ηρωικώς τους … «πήρε την μάνικα στο χέρι»!
Η πολιτική ηγεσία του ΠΡΟ ΠΟ ελέγχεται μετά το επιχειρησιακό Βατερλό όχι τόσο για την έλλειψη ανάμειξης, όσο για υπερανάμειξη και μπιζιμποντισμό. Το αν όμως θα απομακρυνθούν και πολιτικοί δεν έχει να κάνει τόσο με την επακριβή διερεύνηση των ευθυνών τους, όσο με το κατά πόσον είναι αναλώσιμοι.
Υπήρξε αφελές το αφήγημα με τον συνταξιούχο σοσιαλιστή που η Κίρκη του νεοφιλελευθερισμού τον μετέτρεψε σε χοίρο, τον στρατολόγησε και μια μέρα θα τον πετάξει σαν στημένη λεμονόκουπα. Αν ο “παρασυρμένος” είναι ή όχι τοποτηρητής ισχυρών συμφερόντων θα φανεί σύντομα.
Η εξιλέωση είναι ευθέως ανάλογη του πολιτικού βάρους της κεφαλής που θα κόψει η γκιλοτίνα του Μαξίμου, οπότε πολλοί δείχνουν Χρυσοχοίδη κι όχι τον κ Αρχηγό, τον κ ΓΓ και άλλους των οποίων οι πλείστοι αγνοούν και το όνομα. Έχει όμως ο κ Πρωθυπουργός αυτή την δυνατότητα ή είναι πολύ σκληρή αυτή η «Ιφιγένεια» για τα δόντια του;
Σε κάθε περίπτωση, η επιλογή του κ Τσίπρα να θεωρήσει τις καρατομήσεις ως πρωθυπουργική προνομία, παρεξηγήθηκε Όποιος έχει τα γένια, έχει και τα χτένια. Η περίσσεια δραματοποίησης με ερωτήματα του τύπου για το πώς κοιμάται ο κ. τάδε και το πως τρώει πρωινό η κα δείνα, μάλλον θα διευκόλυναν τον κ Μητσοτάκη ενώ για κάποιους η στοχοποίηση θα λειτουργούσε κι ως ασπίδα. Ο πολιτικός λογαριασμός πήγε εκεί που έπρεπε, δηλαδή στο Μαξίμου.
Η αντιπολίτευση
Ωστόσο το Μάτι στοιχειώνει την σκέψη της αξιωματικής Αντιπολίτευσης. Θεωρεί ότι η καπηλεία της επέφερε δυσανάλογα βαρύ πλήγμα, κατά άδικο τρόπο. Το Μάτι λόγω αυθαίρετης δόμησης φιλοτεχνήθηκε ως ποντικοπαγίδα υπομονετικά επί δεκαετίες, από όσους εν συνεχεία τυμβωρύχησαν αλλά αυτό δεν αποτελεί άλλοθι.
Το πολιτικό κόστος που πλήρωσε δεν ήταν άδικο. Μη έχοντας κάνει επαρκώς αυτοκριτική, διακατέχεται σήμερα από ένα πνεύμα αμυντισμού και απολογητισμού.
Αν ο κ Μητσοτάκης αναλάμβανε τις ευθύνες του και εγκατέλειπε το Μαξίμου, κατά την εβδομάδα αυτή των θαυμάτων, ο ΣΥΡΙΖΑ πόσο καλύτερος θα παρουσιαζόταν στην διαχείριση του κράτους από ότι ήταν προ διετίας που ηττήθηκε; Δεν έχει πείσει για την διεξαγωγή ενδελεχούς έρευνας, μελέτης, αναστοχασμού, για την αλλαγή προτεραιοτήτων σε θέματα ασφαλείας, για την επιστράτευση των κατάλληλων προσώπων κοκ
Αντί να επιδεικνύει συνεχώς το ακίνδυνο και «πολιτισμένο» του χαρακτήρα, εκλιπαρώντας ματαίως μια επιεική βαθμολογία από το κατεστημένο, θα έπρεπε να είναι επιθετικά παρών με ένα πειστικό σχέδιο για τον εξευρωπαϊσμό του κράτους έτσι ώστε αυτό να ανταποκρίνεται στις ανάγκες του σύγχρονου πολίτη είτε πρόκειται για ΜΕΘ είτε για εναέρια πυρόσβεση κλπ. Το εκσυγχρονιστικό εγχείρημα παραμένει πολιτικά ορφανό.
Αλλιώς σε ένα πολιτικό περιβάλλον σημαδεμένης τράπουλας η επίδειξη ιπποσύνης εκλαμβάνεται ως αδυναμία και οι γενικότητες περί εθνικής ενότητας παίρνουν ως απάντηση τον αειθαλή κ Μπένο, χωρίς να ακουστεί μάλιστα ούτε κιχ από τους δεξιούς για τα όσα είχε σούρει στην παράταξη τους ο νέος αναμαζωξιάρης.
Το ακριβώς αντίθετο από ότι συνέβη με την πρόσφατη προσχώρηση ενός τ. υφυπουργού του ΓΑΠ, κατά σύμπτωση από την Βόρειο Εύβοια, του κ Συμεών Κεδίκογλου. Όσο λοιπόν το αντισύριζα μέτωπο συνεχίζει να κυριαρχεί πολιτικά με ευθύνη του ίδιου του ανορεκτικού αντίπαλου πολιτικού μηχανισμού, όπου ο ένας του ξινίζει κι ο άλλος του βρωμάει, δεν υπάρχουν πολιτικές τακτικές ικανές να στριμώξουν τον αντίπαλο, όσο ρόιδο κι αν τα κάνει.
«Καθώς πρέπει»
Οι μαζικές ύβρεις προς τον κ Μητσοτάκη εκφράζουν κυρίως την δυσπιστία έναντι των ΜΜΕ. Η ανάγκη της κραυγής, της ντουντούκας ή της αντίστοιχης υπερβολής του Facebook προκύπτουν από την εδραία πεποίθηση ότι με ομαλό τρόπο τα ΜΜΕ που συγκυβερνούν, θα κάνουν απλώς την νύχτα, υπέρλαμπρη ημέρα. Ας τα βρουν λοιπόν οι συνέταιροι, ποιος το παράκανε και προκαλεί τις ύβρεις.
Η υπερευαισθησία πολλών προοδευτικών για αδικίες ή υπερβολές στις αυθόρμητες αυτές κρίσεις του «πληθυσμού», τους οδηγεί όχι μόνον στο να καταθέτουν τα «καθώς πρέπει» διαπιστευτήρια τους, καταδικάζοντας μεγαλοφώνως, αλλά και να ζητούν συγγνώμη για εκδηλώσεις που εξακριβωμένα ποτέ δεν τους ζήτησαν την άδεια.
Στα πλαίσια αυτά οι «καθώς πρέπει» δεν μένει παρά να συμπεριλάβουν αναδρομικά και τον Γεώργιο Αθανασιάδη Νόβα, τον πρώτο κατεψυγμένο πρωθυπουργό της Αποστασίας και του πατρός Μητσοτάκη, που έμεινε στην ιστορία ως «Γαργάλατας». Αυτό συνέβη λόγω του σκωπτικού τετραστίχου «κι ήταν τα στήθια σου άσπρα σαν τα γάλατα και μου έλεγες γαργάλατα, γαργάλατα».
*Ο Γεώργιος Αθάνας ( λογοτεχνικό ψευδώνυμο) υπήρξε πολύ καλύτερός λογοτέχνης από ότι πολιτικός, οπότε αποτελούσε αδικία η γελοιοποίηση από την πλέμπα του ποιητικού του έργου, μόνο και μόνον επειδή στην πολιτική έκανε κάποιες κακές παρέες.
