Παναγιώτης Τζανετής
Δεν πιστεύω ότι έγιναν τα προεδρικά παράσημα μέρος ενός διευρυμένου δικτύου δημοσίων σχέσεων (PR) και μάλιστα καθ’ υπόδειξη τρίτων, δεδομένου ότι ένα πρόσωπο που δεν διεκδικεί την λαϊκή ψήφο, όπως η ΠτΔ, δεν το έχει και πολύ ανάγκη.
Δεν συμμερίζομαι την απαξίωση ως προς την έκφραση ηθικής αναγνώρισης της δημοκρατίας. Έχω δει ανθρώπους των επειγόντων να απολαμβάνουν τις ηθικές τιμές περισσότερο από οιαδήποτε υλική ανταμοιβή. Αλλά και προσωπικά θυμάμαι την χαρά της οικογένειας μου, όταν κατά την δεκαετία του 80 το ελληνικό κράτος τίμησε μεταθανάτια με ένα δίπλωμα τον παππού μου, όμηρο των γερμανικών στρατοπέδων συγκέντρωσης.
Δεν έκλεψε την παράσταση κάποιος από τους πολλούς βραβευθέντες αλλά ένας παρ’ ολίγον βραβευθείς, ο κ Ιάσων Αποστολόπουλος. Η εξαίρεση επιβεβαίωσε, όπως πάντα τον κανόνα. Η ακύρωση της βράβευσης υπήρξε μια πρωτοφανής εξέλιξη που η ΠτΔ «όφειλε και ηδύνατο» να αποτρέψει. Η εικόνα Βλαχομπογδανίας democracy προφανώς δεν ήταν επιλογή της ΠτΔ, αλλά την ανέχτηκε.
Τριάκοντα
Γενικώς, τριάντα παρασημοφορήσεις σε μια χρονιά, δεν γνωρίζω αν τις είχαμε όταν νικήσαμε τους Οθωμανούς, όταν διώξαμε τους Γερμανούς ή όταν έπεσε η Χούντα. Αν ωστόσο η χρονιά αυτή διέθετε αντιστοίχως ηρωικά κατορθώματα, τότε σε ποιο πεδίο θα ήταν πιθανότερο να αναζητηθούν; Μάλλον σε ότι απασχόλησε μονοθεματικά όλη την ανθρωπότητα, δηλαδή στο θέμα της πανδημίας. Κάποιες από τις επιλογές παρασημοφόρησης ίσως να παρέπεμπαν έμμεσα στην πανδημία κι όσα πυροδότησε.
Ο κ. Αλβέρτος Μπουρλά, ένας εξηντάρης κτηνίατρος βρέθηκε από ριζοσπάστης των πολιτικών φραξιών της Θεσσαλονίκης, επικεφαλής της Pfizer. Όχι της ελληνικής, που κι αυτή παρόμοιο επικεφαλής έχει, αλλά του κόσμου όλου. Σύμφωνοι, δεν το βρήκε αυτός το εμβόλιο, δεν το βρήκε καν η Pfizer αλλά η μικρά γερμανική συνέταιρος Biontech, όμως η χαρά του να έχει αυτή η γενιά κι αυτή η χώρα να επιδείξει τον επικεφαλής υπήρξε μεγάλη. Σωστή η επιλογή όποιου την έκανε, από κάθε άποψη.
Αντιθέτως, ο βραβευθείς αντιπρόεδρος της Κομισιόν κ Μαργαρίτης Σχοινάς, ένας δοτός ευρωκράτης εν υπηρεσία, ελπίζω ότι τιμήθηκε για άλλες εξέχουσες πλευρές του κι όχι για την αρνητική συμβολή της Κομισιόν στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Αρκεί να υπενθυμίσω ότι στην Γερμανία, τα όσα έχει χρεωθεί για το θέμα του εμβολίου η ΕΕ και η κα Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έχουν θέση σε μείζονα κρίση όχι μόνο την δημοφιλία της ίδιας αλλά και το κόμμα της το άνευ Μέρκελ, CDU. Στην Ελλάδα θα την είχαμε άραγε παρασημοφορήσει;
Άξιοι ή ανάξιοι τιμής;
Σε αυτούς τους 18 μήνες υπήρξαν σχεδόν ισάριθμοι με τους τριάκοντα, υγειονομικοί νεκροί από covid-19. Είναι γνωστό ότι το ανάλγητο κράτος, το οποίο αρνείται την ένταξη των υγειονομικών στα βαρέα και ανθυγιεινά (ΒΑΕ), αρνείται ακόμη και να αναγνωρίσει τον θάνατο τους ως «εργατικό ατύχημα».
Οι θάνατοι ήταν όμως μόνον η κορυφή του παγόβουνου της καταπόνησης και της ταλαιπωρίας ενός κλάδου με κύρια επιβάρυνση των ιεραρχικά «κατώτερων» ειδικοτήτων και ηλικιών. Το ηθικό τους, δεδομένου ότι παρά τις μεγαλοστομίες είχαν το βίωμα του «αναλώσιμου», είναι λογικό να έχει τρωθεί.
Εκτέθηκαν σε ακραίες ελλείψεις προστατευτικών μέσων, δέχθηκαν εντολές και οδηγίες συχνά ευθέως επικίνδυνες, στερήθηκαν τις αναγκαίες δοκιμασίες (tests) όταν τις διέθετε αφειδώς το Μαξίμου, η Βουλή και το τελευταίο τηλεοπτικό στούντιο, μετακινήθηκαν συχνά με ένα χαρτί αμφίβολης νομιμότητας ενίοτε και αναγκαιότητας, κλήθηκαν να ετερο-απασχοληθούν χωρίς εκπαίδευση με σοβαρούς κινδύνους για όλους (ασθενείς και λειτουργούς), αφέθηκαν νομικά απροστάτευτοι, κλήθηκαν εξηντάρηδες να κάνουν 11 εικοσιτετράωρες εφημερίες σε κοβιντάδικα και ειδικευόμενοι πέρασαν όλη την εκπαιδευτική τους θητεία σε αλλότρια (covid) καθήκοντα. Αρκετοί εξωθήθηκαν σε παραίτηση σε συνθήκες επιστημονικής covidοποιησης ή με burn out. Όσοι όρθωσαν ανάστημα αντιμετωπίστηκαν σκαιά, διώχθηκαν, μηνύθηκαν, απολύθηκαν κοκ. Η αναστροφή του brain drain μας μάρανε.
Πολλοί ανακάλυψαν πρόσφατα στο πρόσωπο τους τον αναγκαίο για τα πολιτικά παίγνια, αποδιοπομπαίο τράγο. Ξεχνούν ότι επί ένα έτος εμβόλιο δεν υπήρχε αλλά ότι και σήμερα ο εμβολιασμένος λειτουργός υγείας παραμένει εν κινδύνω.
Δεν έχει ανακοινωθεί ακόμη πόσοι εμβολιασμένοι υγειονομικοί έχουν κολλήσει παρά το εμβόλιο, μία και δύο φορές, με κίνδυνο προσωπικό και οικογενειακό αλλά και με την συνεχή ταλαιπωρία των μέτρων καραντίνας.
Περιμένοντας οι 100.000 υγειονομικοί του ΕΣΥ την αναγνώριση της ΠτΔ, την είδαν μόνον στο πλευρό του κ Μητσοτάκη να υποστηρίζει αναρμοδίως την κατ’ εξαίρεση εφαρμογή της υποχρεωτικότητας του εμβολιασμού στις εργασιακές τους σχέσεις. Αυτό ήταν από ότι φαίνεται το μόνο εξαιρετικό και εξαιρέσιμο που διέκρινε στην περίπτωση τους.
Μοναχοί τους
Όταν μιλάμε για υγειονομικούς δεν εννοούμε τους ηγέτες τους που παζάρευαν δημοσίως τάχα για «να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο οι χήρες και τα ορφανά» των ιδιωτών. Ούτε αρκετούς ακαδημαϊκούς που λειτουργούν ως ξεδιάντροποι γραμμιτζήδες. Ούτε κυρίες υποδυόμενες τις μαχόμενες μέχρις εξαντλήσεως, ενώ δεν είναι παρά πολιτικοί αξιωματούχοι, ούτε πρωτοπόρους τεχνοκράτες με εγκυκλίους του τύπου «Πρέπει να πεθάνετε, για να δοξαστούμε όλοι!» ούτε απόλεμους διοικητές της σχολής ‘Pateras’ που διατάσσουν με ύφος στρατάρχη Fox στον ποταμό Μάρνη. Ούτε φυσικά την περιούσιο φυλή του ιδιωτικού τομέα που έκανε «διαλογή», ποιοι ασθενείς βολεύουν την επιχείρηση.
Ελπίζω στην μετάcovid εποχή οι αναλώσιμες κοόρτεις των κακοπληρωμένων και παραμελημένων της πρώτης γραμμής να παραμερίσουν με μιας Κεφαλάδες, Καταφράκτους και Κλιβανοφόρους που αποδείχθηκαν ανάξιοι για επικεφαλής τους. Η περίοδος της ατομικής αυταπάτης και της απαξίωσης των συλλογικών αμυνών παρήλθε ανεπιστρεπτί.
