Παναγιώτης Τζανετής
Η προσθήκη του αρκτικόλεξου -Π.Σ. στο εύηχο ακρωνύμιο ΣΥΡΙΖΑ, μετέστρεψε τις πολιτικές εξελίξεις και συμπεριφορές, όσο το είχε καταφέρει και η προσθήκη -Ν.Δ. στην Ένωση Κέντρου κατά το 1974. Για τους νεότερους υπενθυμίζω ότι η Ένωση Κέντρου του Γεωργίου Μαύρου και του Ιωάννη Ζίγδη, προσέθεσε στο όνομα της την προέκταση «Νέες Δυνάμεις» κι έτσι από Ε.Κ. κατέστη Ε.Κ.-Ν.Δ.
Το έκανε, γιατί διέβλεπε τις αληθινά νέες δυνάμεις να συσπειρώνονται στο άγουρο ακόμη ΠΑΣΟΚ κι επιθυμούσε να ξορκίσει το γεγονός. Η κατάληξη της κάποτε αξιωματικής αντιπολίτευσης ΕΚ-ΝΔ, ήταν να βρουν ακόμη κι οι δυο ιστορικοί ηγέτες της στέγη στα ψηφοδέλτια του ΠΑΣΟΚ, μόλις λίγα χρόνια αργότερα. Η ιστοριούλα αυτή λέει ότι οι πολιτικές ανατροπές χρειάζονται κάτι παραπάνω από ξόρκια.
Σήμερα υπάρχουν άνθρωποι που αναρωτιούνται, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αρέσει κι άλλοι που αναρωτιούνται μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ – Π.Σ. δεν θέλει, κι όχι «δεν μπορεί». Οι επιδόσεις της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του εσμού που την υποστηρίζει πάση δυνάμει, είναι οι παράγοντες που υπογραμμίζουν ως contrast, την πολιτική ανορεξία αυτού του κόμματος.
Το φαινόμενο δεν είναι νέο αλλά είναι το contrast που το καθιστά τραγικά επίκαιρο. Γιατί είναι αντιφατικό να πιστεύει κανείς ότι βρίσκονται εν κινδύνω το έθνος, ο λαός, η δημοκρατία ακόμη και η ζωή των Ελλήνων και ταυτόχρονα να διατρανώνει το «φιλοκαλούμεν τε γάρ μετ΄ ευτελείας και φιλοσοφούμεν άνευ μαλακίας». Σε αυτή την περίπτωση η στάση του διαψεύδει το κατεπείγον και αγωνιώδες του μηνύματος του.
Χρόνια Πάθηση…
Η κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ στα 2011-2012 εκτίναξε βιαίως τον μικρό ΣΥΡΙΖΑ κι όχι το σταθερό ΚΚΕ ή την πολλά υποσχόμενη τότε ΔΗΜΑΡ. Στην κατάρρευση, αν είσαι πολύ κοντά (ΔΗΜΑΡ) μπορεί να πέσουν μπάζα και στο δικό σου κεφάλι κι αν είσαι πολύ μακριά (ΚΚΕ) δεν έχεις λαμβάνειν. Αυτό όμως κρίθηκε στην ώρα του, κι ο ΣΥΡΙΖΑ «κληρονόμησε» ως ο κοντινότερος πολιτικός συγγενής την επιρροή και το ρόλο του εκλιπόντος. Σε τέτοιες υποθέσεις δεν μετράει σχεδόν καθόλου η τυχούσα φυσική συγγένεια.
Στην περίοδο που ακολούθησε, ως αξιωματική αντιπολίτευση, το κόμμα και οι εκλογείς του συνέχισαν να είναι δύο ξένοι στην ίδια πόλη. Η μνημονιακή καταιγίδα κάλυπτε τα πάντα και δεν άφηνε να φανούν οι τριβές από τα εσωτερικά φρένα, γιατί ακόμη και τα κάλαντα να έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ στις γιορτές του 2015, ο κ. Σαμαράς θα έφευγε. Ωστόσο χάθηκε τότε μεγάλη ευκαιρία αφενός όσμωσης κι αφετέρου δόμησης πολιτικού υποκειμένου που να εκφράζει τις νέες πολιτικές συνθήκες.
Αυτό πιθανώς να στέρησε την αυτοδυναμία αλλά θεωρήθηκε μικρό το κακό γιατί υπήρχε ο «πρόθυμος» Πάνος. Μόνον όμως λογιστικά ήταν μικρό το πρόβλημα, δεδομένου ότι για την νέα πελατεία αλλά και για όσους εκ του παπανδρεϊσμού το σκεφτόταν ακόμη, ο μικρός Πάνος είχε πει του κόσμου τις κοτσάνες. Αυτό έδωσε έρεισμα οριοθέτησης και ταυτόχρονα το φιλί της ζωής στο ΚΙΝΑΛ. Δεν αναφέρομαι τόσο στα μονοψήφια ποσοστά του από ηλικιωμένους-νοσταλγικούς ψηφοφόρους, όσο στις συμπαγείς δυνάμεις που διατήρησε σε συνδικάτα, συνεταιρισμούς, αυτοδιοίκηση.
Πέραν της σχετικής «αδιαφορίας» για την αυτοδυναμία παρατηρήθηκαν δύο ακόμη περίεργα χαρακτηριστικά. Η δημιουργία μιας πολιτικής κυριαρχίας τύπου Ένωσης Κέντρου και ασώματης κεφαλής. Πέραν δηλαδή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας πουθενά αλλού δεν εμφανιζόταν πολιτική κυριαρχία και το χειρότερο, κανείς δεν ανησυχούσε γι’ αυτό. Δεύτερον, επικράτησε αυταπάτη περί διαιώνισης της πολιτικής παραδοξότητας με τους ΑΝΕΛ και η οριστική απώλεια επαφής με το υπόλειμμα του ΠΑΣΟΚ, έναντι του οποίου πρακτικά απέμενε μόνο η στρατηγική εξαφάνισης. Αυτό επέτρεψε την περαιτέρω σκλήρυνσή του.
Όλα αυτά τα αξιοποίησε στο έπακρο ο κ Μητσοτάκης, στην περίοδο συγκρότησης του αντισύριζα μετώπου, που τον έφερε τελικώς στο Μαξίμου. Τρία υπήρξαν τα συστατικά του: α) η τάση του «ενδιάμεσου βάλτου» να συνταχθεί πίσω από το παραδοσιακό κατεστημένο με φανατισμό, όποτε η εξουσία φάνηκε πως κινδύνευε να περάσει σε ταξικό αντίπαλο β) η διάψευση της ‘ηθικής υπεροχής’ της Αριστεράς κατά την επέλαση του κυβερνητισμού, ιδιαιτέρως από τους ανθρώπους της διπλανής πόρτας γ) το προαναφερθέν πολιτικό παράδοξο και η αλαζονική στάση αντιμετώπισης των μη προσχωρησάντων, με λογική, “πας μη Έλλην βάρβαρος!”
Τα οφέλη του κ Μητσοτάκη από το μέτωπο εκφράστηκαν αργότερα στην αποφυγή της ακροδεξιάς κηδεμόνευσης, στην δημιουργία προσωπικού μηχανισμού «σοσιαλιστικών» καταβολών και στην επιχειρούμενη σήμερα δορυφοροποίηση του ΚΙΝΑΛΛ δια του συνδρόμου του Βισύ. Η επίμονη άρνηση αντιμετώπισης της βοώσας πραγματικότητας, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πλειοψηφούσε στο όνομα της δημοκρατικής παράταξης κι όχι στο όνομα μπολσεβίκων και μενσεβίκων, κάποτε θα πληρωνόταν.
Επίμετρον…
Η μετεκλογική δυσανεξία προς την αναιμική διεύρυνση του κόμματος, που αναθερμαίνεται σε κάθε προσχώρηση, επιβεβαιώνει το χρόνιο σύνδρομο και στέλνει το μήνυμα στην κοινωνία πως τίποτε δεν έχει αλλάξει. Στην πολιτική ανορεξία, κανείς δεν θα επιμείνει στην σίτιση με το στανιό ανθρώπων που θέτουν ως προϋπόθεση του να διεκδικήσουν την εξουσία, το να αλλάξει πρώτα ο λαός που θα τους την δώσει.
