Παναγιώτης Τζανετής
Παρεμπιπτόντως, κι ενώ ο πολίτης-τουρίστας θα ρεμβάζει παρά θίν’ αλός, θα κάνει και το εμβολιάκι του! Ένα τόσο ασφαλές εμβολιάκι, που απορεί κανείς σε τι χρειαζόταν οι φαραωνικές εγκαταστάσεις, για τις οποίες επαιρόταν μέχρι πρότινος ο κ Θεμιστοκλέους.
Με αφορμή την ρήση παρά θίν’ αλός, θυμήθηκα και μια πιο εύχρηστη μαοική ρήση: «όλα τα λουλούδια ν’ ανθίσουν!» Κάθε προσπάθεια αύξησης του ποσοστού εμβολιασμού είναι κατ’ αρχάς θετική, αρκεί φυσικά να μην κάνει περισσότερη ζημία παρά καλό.
Με αυτή την έννοια, θα ήμουν πρόθυμος να εισφέρω στον Γ.Γ., τον τίτλο «παρά θιν’ αλός», ως συμβολή στην προσπάθεια να εμβολιάσουμε και κανένα αμέριμνο Έλληνα με μαγιό, αντί να τον ξανασυναντήσουμε όταν χειμωνιάσει, φορώντας τo σκάφανδρο της covid.
Αρχαιοπρεπής τίτλος
Διερευνώντας όμως περισσότερο το ιστορικό της ελληνικής έκφρασης, στις οποίες δεν είμαι τόσο δυνατός όσο στις μαοικές, έμαθα ότι:
- τo παρά δηλώνει το παράλληλα με κάτι άλλο, δηλαδή το παρεμπιπτόντως.
- Ως Θίν νοείται μεν ο σωρός της άμμου ωστόσο οι « Θῖνες νεκρῶν» στους Πέρσες του Αισχύλου είναι οι πολλοί νεκροί και η λέξη εκεί έχει την έννοια της πληθύος, της ποσότητας. όσων έπεσαν στην ναυμαχία της Σαλαμίνος.
- Ο δε λεκτικός τύπος ἅλς πέραν της αλμύρας– συναντάται επίσης στην άλμη, τον αλμυρό, την αλιεία και την αλυκή. Στα λατινικά μάλιστα γίνεται sal, από όπου βγαίνει και το αγγλικό salt. Παραδόξως το sal προσφέρει την ρίζα του και στο «πουλάω» των Βρετανών, sell αλλά και στο sales (εκπτώσεις). Το αλάτι ήταν ανταλλακτικό αγαθό στην αρχαιότητα. Πολύτιμο ως βασική μέθοδος συντήρησης των τροφίμων, ευλόγως το είχαν ως νόμισμα.
- Για όλους τους λόγους αυτούς ο τίτλος παρά θιν’ αλός είναι ακατάλλληλος. Πρώτον, κανείς δεν εμβολιάζεται παρεμπιπτόντως: «Πήγα να πάρω ένα παγωτό ΔΕΛΤΑ, θυμήθηκα την μετάλλαξη delta και λέω, δεν τραβάω και μια ενεσούλα!». Ούτε ο πιο ηλίθιος δεν το σκέφτεται έτσι και, διαφημιστικώς, δεν συμφέρει να λέμε ηλίθιους τους πελάτες. Δεύτερον, οι «θίνες νεκρών» του Αισχύλου θέτουν ένα πήχη σοβαρότητας στα ευφάνταστα ευρήματα. Και τέλος, αυτό το αλς/αλός – sal-salt-sales καλύτερα να μας λείπει, πάλι από διαφημιστική σκοπιά μιλώντας.
Οργανωτισμός
Στους πασοκικούς κύκλους που ο
Γ.Γ. δημόσιας Υγείας, κ Μάριος Θεμιστοκλέους, ενηλικιώθηκε πολιτικά,
υπήρχε μια ιδιαίτερη ευαισθησία για όσους προτάσσανε τις οργανωτικές
λύσεις, ως απαντήσεις σε πολιτικά και ιδεολογικά προβλήματα. Δεν τους
καταλογιζόταν απλώς έλλειψη εμβάθυνσης αλλά συχνά και πονηρία σκοπών,
που υπηρετούνταν δια της επιβολής «εργασιοθεραπείας» ή της άλλως
καλουμένης και επαναστατικής γυμναστικής.
Η πρόταση «εμβολιαστικής γυμναστικής», με την διοργάνωση εμβολιασμών παρά θιν’ αλός ,
μοιάζει με εκείνες τις ξεπερασμένες εμπνεύσεις που υπαινίσσονται ότι
παρόλα αυτά, επί του οργανωτικού συνεχίζουμε να σκίζουμε. Θέτοντας τα
κτηθέντα εν σοσιαλισμώ προσόντα στην υπηρεσία του κ Μητσοτάκη, προφανώς
θέτει στις υπηρεσίες του και διάφορα «κολπάκια». Έτσι εξηγείται και η εν
λόγω ιδέα – πομφόλυγξ. Θεία δίκη υπήρξε ότι τον ανακάλεσε στην τάξη
ένας νεότερος συνδικαλιστής, στην ίδια σχολή…
Παρά το αδειασματάκι, ο κ ΓΓ διαθέτει όλα τα ατού! Τα ΜΜΕ επί μήνες τον προβάλουν να ανακυκλώνει τα περί θαύματος, να αποδίδει τις προειδοποιήσεις από το Πάσχα ακόμη σε πολιτικό φθόνο και να υπόσχεται ότι θα διασφαλίσει ένα φυσιολογικό καλοκαίρι και μια άνετη επανεκλογή το φθινόπωρο. Τώρα όμως δεν τον καλεί κανένα ΜΜΕ ούτε για εξηγήσεις επί των προηγουμένων ούτε για επεξηγήσεις επί των αμφιλεγόμενων επομένων.
Εύκολοι αντιπερισπασμοί
Τα κύρια προβλήματα του εμβολιασμού είναι το ρήγμα εμπιστοσύνης με το κοινό, η αναξιοπιστία, μέχρι διακωμώδησης, των θεσμών που διαμεσολαβούν το μήνυμα (πολιτικοί, ΜΜΕ, επιστημονική κοινότητα), οι εγγενείς δυσκολίες μιας υπόθεσης μερικώς αδιευκρίνιστης επιστημονικά, η καθ΄ έξιν και πανταχόθεν προβαλλόμενη ιδιοτέλεια, οι παρενέργειες και κυρίως η χειρίστη διαχείριση τους, η αδιαφάνεια σε όλα τα σχετικά με την θνητότητα στοιχεία, η έλλειψη ηγεσίας ικανής να συνεγείρει, η αντικοινωνική συμπεριφορά και ο ατομισμός που έχουν περισσέψει κ.ά.
Πιθανώς, όταν μιλά κανείς για το σύνολο ενός πληθυσμού να υπάρχουν και ευάριθμες περιπτώσεις αβουλησίας ή ανεμελιάς ή ανωριμότητας, που αν και δεν έχουν ουσιώδεις επιφυλάξεις ή έλλογες αντιρρήσεις, χρειάζονται ένα τελικό σπρωξιματάκι – παρώθηση ή έστω μια πρόφαση για να ξεπεράσουν τις αντιρρήσεις της … μαμάς τους. Υπάρχουν κι αυτά.
Το εκατοπενηντάρι, οι απειλές ότι θα σε κοροιδεύουν οι εμβολιασμένοι γιατί θα μένεις εκτός κι ακόμη καλύτερα οι διαφημιστικές προσεγγίσεις τύπου μην χάσεις την ευκαιρία, παρά τις ατυχίες σαν του κ Θεμιστοκλέους, στοχεύουν εκεί. Και καλά κάνουν, στο βαθμό όμως που δεν υπεκφεύγουν τα δύσκολα, πολυλογώντας για τα εύκολα.
Τα ίδια και τα ίδια …
Οι φιλοκυβερνητικές εφημερίδες το έστριψαν απότομα από τις θριαμβολογίες στην αγωνία για το Φθινόπωρο, ωστόσο για το πρακτέο διαβάζει κανείς επί τρεις μήνες τους ίδιους τίτλους: ότι ξεκινούν δηλαδή οι εμβολιασμοί στο σπίτι, ότι ο Πρωθυπουργός το ξανασυζήτησε με τον Αρχιεπίσκοπο λες κι είναι στο χέρι του, ότι στην Κρήτη της delta θα εμφανιστούν κατάλογοι αιτούντων να εμβολιαστούν επιτόπου σε απομακρυσμένους δήμους (αίτημα των OTA εδώ και τρεις μήνες, δυνάμενο να υλοποιηθεί από το «ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ»), για την ΓΑΛΑΖΙΑ (τουριστική) ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ που ολοκληρώνεται (ανεπιτυχώς) με την ένταξη και της Κρήτης κλπ.Στο βάθος του κήπου ο Άδωνις απειλεί, το ΣτΕ εκδικάζει, η Μέρκελ επιβάλει και τα της υποχρεωτικότητας λάβαρα, αναπεπταμένα, επισείονται πλέον καθημερινώς! Σημαία από νάιλον σηκώσαμε σημαία, πλαστική … κι ο χρόνος μετρά δυστυχώς αντίστροφα.
